Ας αφήσουμε τη λάσπη για τα γουρούνια

Ποιοι έχουν κάνει έκτροπα σε παρελάσεις, εμποδίζοντας να παρελάσει ακόμη και η τιμημένη Σημαία της Στρατιωτικής Σχολής των Ευελπίδων; Ποιες χυδαίες βλαμμένες μαγάρισαν παρέλαση εθνικής επετείου στη Νέα Φιλαδέλφεια; Ποιοι έκαναν χουλιγκανισμούς σε δοξολογίες και καταθέσεις στεφάνων;
 
Ποιοι εισέβαλαν σε ναούς, διέκοψαν Θεία Λειτουργία και έκαναν ασχήμιες ή έδειξαν τον απαυτό τους στον αύλειο χώρο ναών; Όλα αυτά τα έκανε και τα κάνει η Αριστερά, ως έκφραση του κόκκινου, ροζ, εμπριμέ φασισμού, που πάει χέρι χέρι με την κτηνωδία – αναρχικοί και πάσης αποχρώσεως κομμουνιστές.
 
Έγραφα τότε: «Τι θα ακολουθήσει; Καφριλίκια σε κηδείες, μνημόσυνα, γάμους και βαφτίσια;» Να, λοιπόν, που έγινε στην κηδεία του Θεοδωράκη. Και σύμπασα η Αριστερά, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τον «χώρο», πλην ολίγων τιμητικών εξαιρέσεων, όπως ο Καρανίκας (!) και άλλοι, έδωσε πλήρη κάλυψη στους Μάου Μάου. Είναι οι ίδιοι που ξεκίνησαν και σιγοντάρισαν το «Μητσοτάκη, γ@μιέσαι». Αυτό, δηλαδή, είναι τώρα πολιτική; Είναι τάχα αντιπολίτευση;
 
Να εξηγούμαι, λοιπόν. Στην Ελλάδα που ανέθρεψε τη γενιά μου, στις γειτονιές και στα χωριά μας, μπροστά στον νεκρό μένουν όλοι σιωπηλοί, με σεβασμό και, όταν περνά η πομπή, όλοι σηκώνονται και αποκαλύπτονται κάνοντας τον σταυρό τους. Δεν κράζουν τους προσερχομένους, όσο και αν τους αντιπαθούν.
 
Χιλιάδες χρόνια, οι Έλληνες στεκόμαστε με σεβασμό στον θάνατο, στον πόνο των συγγενών και δεν πάμε εκεί για να επιλύσουμε άλλου είδους διαφορές. Αυτό που υπερασπίζομαι σε αυτές τις γραμμές δεν έχει σχέση με αστική ευγένεια. Είναι απλά και μόνο ο Ελληνικός τρόπος, το αμετάφραστο φιλότιμο του Έλληνα, στο οποίο δυστυχώς δεν μετέχει η ποικιλόχρωμη και διεφθαρμένη μισελληνική Αριστερά, όπως δεν μετέχει και η διεφθαρμένη και εξίσου μισελληνική ψευτοδεξιά.
 
Κάθε Μητσοτάκης είναι προσωρινός, όλοι προσωρινοί είμαστε, ισχύει η λαϊκή ρήση «ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει». Μια μέρα, αργά ή γρήγορα, το εκλογικό σώμα ξέρει, θα βρεθεί κι αυτός στο σπίτι του με τις παντόφλες. Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους.
 
Αυτή η οχλοκρατική καφρίλα που ζήσαμε και η απίστευτης χυδαιότητας κάλυψή της από την επίσημη Αριστερά είναι προφανές πως δεν έχει πάτο. Προσεχώς, «παρεμβάσεις» και σε βαφτίσια, σε θαλάμους ασθενών, σε στρατόπεδα.
 
Αυτό που δεν κατανοούν οι φορείς της βαρβαρότητας είναι πως οι μόδες και οι προσανατολισμοί του πλήθους αλλάζουν εύκολα. Η ενθάρρυνση της συμπεριφοράς αυτής είναι ένα μπούμερανγκ, που ήδη έχει φύγει και πλησιάζει στο σημείο στροφής, για να επιστρέψει με φόρα στη μάπα όσων το εξαπέλυσαν.
 
Ο συγκροτημένος πολιτικός λόγος, χωρίς φτιασίδια και «πολιτική ορθότητα», η ευπρέπεια, ο σεβασμός των αξιών του λαού μας είναι αυτά που αποτελούν εθνωφελή και αληθινά φιλολαϊκή συμπεριφορά. Μπορείς -και ενίοτε οφείλεις- να είσαι σκληρός και πάντα ευθύς, όμως αυτό απέχει παρασάγγας δεκατέσσερις από το να είσαι τραμπούκος αριστερός καραγκιόζης.
 
Θα υπάρξουν ανόητοι που θα θεωρήσουν πως υπερασπίζομαι τον Μητσοτάκη. Υπερασπίζομαι απλά τη χώρα μου, την κοινωνική της ειρήνη, τον δημοκρατικό λόγο και δράση, το Σύνταγμα και τους Νόμους της Πατρίδας μου.
 
Όσο απεχθείς μού είναι οι διεφθαρμένοι και ανάξιοι ψευτοφιλελεύθεροι, άλλο τόσο απεχθείς μού είναι όσοι κοπρίζουν την καφρίλα τους πάνω στη φιλοτιμία μας, αυτοί που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οτιδήποτε και είναι ικανοί να προβούν στη μεγαλύτερη ασχήμια και βρομιά, με προσδοκία να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη.
 
Ο Μητσοτάκης θα φύγει, όπως έφυγαν όλοι πριν από αυτόν. Υπάρχουν κραταιοί κάποτε, που σήμερα τους σπρώχνουν στην ουρά. Η Δημοκρατία έχει κανόνες, ο λαός αποφασίζει με εκλογές. Μας αρέσει ή όχι, αυτή την ηγεσία εξέλεξε ως τις επόμενες εκλογές. Όποιοι διαφωνούμε να αντιπολιτευτούμε μαχητικά -όπου απαιτείται, αδιάλλακτα-, αλλά ας αφήσουμε μόνο τα γουρούνια να κυλιούνται στη λάσπη, που τους αρέσει και τους κάνει καλό.

​Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Τα ψυχοπαίδια του Κ. Σημίτη!

Το Έθνος είναι ενιαίο και μπορεί, αν είναι άξιοι, να έχει βουλευτές, υπουργούς, πρωθυπουργούς, Προέδρους Δημοκρατίας από την Παλιά Ελλάδα, τη Β. Ήπειρο, τη Μακεδονία, την Πόλη, την Κύπρο, από την απέραντη Διασπορά των μεταναστών μας.
 
Από τη Χειμάρρα ως το ακρωτήριο του Αποστόλου Ανδρέα στην κατεχόμενη Καρπασία, από το Μοναστήρι -όπου, π.χ., ο Δικηγορικός Σύλλογος είναι γεμάτος από Έλληνες δικηγόρους, κομμάτι των 200.000 αδελφών μας που «ξέχασε» ο Τσίπρας στις Πρέσπες– ως την Αλεξάνδρεια και από την Αθήνα ως τη Νέα Υόρκη, το Σικάγο, την Οτάβα, τη Στουτγάρδη, το Μπουένος Αϊρες, το Γιοχάνεσμπουργκ, τον Καύκασο, την Κριμαία, την Ωκεανία, παντού, ο Ελληνισμός έχει κοινότητες και εφεδρείες.
 
Οι Έλληνες, π.χ., θα ήταν υπερήφανοι εάν είχε ηγηθεί από την Αθήνα όλου του Έθνους ως Πρωθυπουργός ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Μια πολύ αρνητική συνέπεια της -ως τώρα- μη επίτευξης της Ένωσης, εκτός του ότι εκείνοι ή εμείς εξακολουθούμε να οδηγούμε σε λάθος μεριά του δρόμου, είναι πως στερούμαστε αμφότεροι, Ελλαδίτες και Κύπριοι Έλληνες, τη δυνατότητα να επιλέγουμε με την ψήφο μας ο ένας τον άλλον. Ο Νομός Κύπρου θα εισέφερε πολύτιμους βουλευτές, υπουργούς και πιθανότατα προσωπικότητες μεγάλου βεληνεκούς για την κορυφή της Πολιτείας, όπως και όλα τα κομμάτια του Έθνους – η κοινή πολιτική μας ζωή θα ήταν πιο ενδιαφέρουσα.
 
Τώρα χρειάζονται ΦΕΚ και ειδικές διαδικασίες. Κάποτε, το 1909, ο Στρατός μας έφερε από την Κρήτη τον Βενιζέλο. Ο Βενιζέλος, όμως, ή κάποιο σωματείο του, ΜΚΟ κ.λπ., ουδέποτε χρηματοδοτήθηκε από την UNOPS για να προμοτάρει την Ανανική αντίληψη περί συνύπαρξης με τους Τούρκους σε ένα κράτος, όπου η μειοψηφία θα κυβερνούσε και η πλειοψηφία θα πλήρωνε, όπου θα υπήρχαν πολίτες τουλάχιστον τεσσάρων διαβαθμίσεων δικαιωμάτων, όπου εμείς τα δίναμε όλα τοις μετρητοίς, καταλύαμε την Κυπριακή Δημοκρατία, διαλύαμε την Εθνική Φρουρά, υποστέλλαμε τα εθνικά μας σύμβολα, αλλά η Τουρκία θα έδινε ό,τι έδινε με δόσεις, στο μέλλον, και οι κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις θα αποχωρούσαν σταδιακά.
 
Δηλαδή, φέξε μου και γλίστρησα. Εμείς, τα κορόιδα, θα είχαμε τινάξει στον αέρα ό,τι έχτισαν τα αδέρφια μας με κόπο από το 1974 – δεν θα μπορούσαμε να πούμε «συγγνώμη, λάθος, θέλουμε πίσω το κράτος μας, την Αστυνομία μας, την Εθνική Φρουρά, την ελληνική ταυτότητά μας και τα σύμβολά της». Ο κ. Στυλιανίδης αυτό το σχέδιο υποστήριξε με πάθος, πιάνοντας στο στόμα του τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο και το μόρφωμά του, σημιτική αντιγραφή του Ομίλου Πολιτικού Εκσυγχρονισμού, είχε χρηματοδοτηθεί, όπως διάβασα στον Τύπο, με 50.000 ευρώ από την UNOPS για να προωθήσει την ατζέντα της λύσης αυτής της μορφής. Πεταμένα λεφτά, αφού το 76% των Κυπρίων είχε άλλη άποψη και ένστικτο επιβίωσης, και δεν θέλησε να χορέψει έναν θεσμικό χορό του Ζαλόγγου.
 
Είναι λοιπόν αισχρή και απαράδεκτη η κριτική για την καταγωγή του. Τιμή μας μια μέρα να μας κυβερνήσει κάποιος άξιος αδερφός ή αδερφή μας από την Κύπρο. Πού ξέρετε; Μπορεί να έχει ήδη γεννηθεί, και τώρα να μαθαίνει να γράφει τη λέξη «Ελλάδα», π.χ., στην Παλιά Λευκωσία, στην ελεύθερη επαρχία Αμμοχώστου, στο Λιοπέτρι των Τεσσάρων Ηρώων του Αχυρώνα ή στο Φρέναρος ή κάπου στο Τρόοδος ή στον Πύργο Τηλλυρίας. Αυτού του είδους η κριτική αποκαλύπτει για άλλη μια φορά τη μισελληνική στάση της ελληνικής Αριστεράς και την απέχθειά της προς το Έθνος, τη διαχρονία και την ενότητά του.
 
Επίσης, είναι εσφαλμένη η κριτική γιατί δεν είναι στέλεχος ή βουλευτής της Ν.Δ. Είναι βέβαιο πως έξω, στην κοινωνία και στον εκτός Εθνικού Κέντρου Ελληνισμό, σίγουρα υπάρχουν πολλοί ικανοί άνθρωποι που δεν πρέπει να αποκλείονται. Είδαμε, άλλωστε, πώς πρόκοψε το κράτος, π.χ., με τη στελέχωση ΔΕΚΟ, θέσεων ειδικών γραμματέων υπουργείων κ.λπ. από αποτυχόντες πολιτευτές του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος και έχουμε δει βουλευτές που έγιναν υπουργοί, τους οποίους αν τους πεις στόκους προσβάλλεις τον στόκο, που είναι χρήσιμος στην οικοδομή. Οπότε, ναι, μπορείς και πρέπει να αναζητάς πρόσωπα και εκτός κομματικού μαντριού για υπεύθυνη και τεχνοκρατική δουλειά.
 
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι πως ο νέος υπουργός Πολιτικής Προστασίας ήταν ως χθες πολίτης της Μικρής Ελλάδας του Νότου. Το πρόβλημα είναι πως ανήκει στους Αποστόλους του Μαρασμού, που προωθούσαν καταστροφικές λύσεις. Ανάν, UNOPS, Σημίτης, ΕΛΙΑΜΕΠ κ.λπ. σκιαγραφούν μια πορεία και μια αντίληψη για τα πράγματα. «Μα» λένε κάποιοι «δεν είναι ΥΠΕΞ, έχει συγκεκριμένη δουλειά, την Πολιτική Προστασία, όχι τη λύση του Κυπριακού».
 
Δεν είναι έτσι. Μετέχει στο Υπουργικό Συμβούλιο και σίγουρα θεωρεί την προχθεσινή επιλογή του εφαλτήριο για την Προεδρία της Κύπρου. Θυμηθείτε το. Δεν άκουσα, ούτε διάβασα ποτέ αυτοκριτική του για την τότε στάση του, αφού το σφάλλειν ανθρώπινο, αν και κάτι τέτοιο ξεπερνά τα όρια του σφάλματος. Κάθε αληθινός πατριώτης εύχεται όλοι να αποδεικνύονται καλύτεροι και ο Στυλιανίδης να αποδειχθεί εθνωφελής.
 
Όμως, μαζί με Ντόκους κ.λπ., σαν πολλούς δεν μάζεψε ο Κυριάκος; Και βλέπω το σκυφτό «πνεύμα Σημίτη» να είναι κολλημένο σαν τσίχλα στο παπούτσι πολλών επιλογών της κυβέρνησης. Τα «ψυχοπαίδια» του Σημίτη είναι σαν την κόκα κόλα – πάνε με όλα. Οψόμεθα. Εδώ είμαστε και θα τα ξαναπούμε, πάντα με πνεύμα δικαίου…

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Η κληρονομιά του Μίκη 

Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τόσο χυδαίο, να βλέπεις τους υβριστές του Μίκη Θεοδωράκη, αυτούς που έχυσαν χολή και ρατσιστικές για την ηλικία του λοιδορίες, μετά τη φοβερή ρήση του στην ομιλία του στο Σύνταγμα για την πιο επικίνδυνη μορφή φασισμού, την αριστερόστροφη, να προσπαθούν να οικειοποιηθούν την καλλιτεχνική, ηθική και πολιτική κληρονομιά του.

Το απόσταγμα της τιτάνιας εισφοράς του στην ελληνική διαχρονία είναι η απόλυτη ταύτισή του με το ίδιο το Έθνος, την Πατρίδα, την ελληνικότητα. Ο ίδιος το είχε συνοψίσει σε μια φράση, πως στο τέλος μόνο η Πατρίδα και το Έθνος έχουν σημασία.

Σε χώρες στην άκρη του κόσμου, όπου οι άνθρωποι αγνοούν τη θέση της Ελλάδας στον χάρτη, ξέρουν ένα πράγμα γι’ αυτήν που το ταυτίζουν μαζί της, τον Μίκη Θεοδωράκη και τη μουσική του. Ο Μίκης συνόψισε ακόμη πιο πυκνά και απλά το μέτωπο του αγώνα: Από τη μια είμαστε οι πατριώτες και από την άλλη οι εθνομηδενιστές.

Όποια και αν είναι η πολιτική μας προέλευση, δεξιά, αριστερά, κέντρο, όλοι όσοι προτάσσουμε την υπεράσπιση της Πατρίδας, με όλα όσα εμπεριέχει, είμαστε απέναντι στους εθνομηδενιστές κάθε χρώματος.

Κανείς δε άλλος δεν είχε μαστιγώσει στο πρόσωπο την ψευτοκουλτούρα και τους Αποστόλους του Μαρασμού, ιντελιγκέντσηδες τους έλεγε, «που απέχουν από την αληθινή διανόηση και τον λαϊκό πολιτισμό όσο μια γάτα από ένα λιοντάρι», δεν έχω κουραστεί να το γράφω ξανά και ξανά.

​Προτού φύγει από τη ζωή, την οποία έζησε στον υπερθετικό βαθμό σε κάθε της πτυχή, μας έδειξε το πεδίο του αγώνα για τις επόμενες δεκαετίες, όπου θα διακυβευτεί η επιβίωσή μας, το να μη γίνουμε Χετταίοι στο νεκροταφείο της Ιστορίας, επειδή οι εθνομηδενιστές πιστεύουν στο «άρατε πύλας» και στη συλλογική μας αυτοκτονία, παραδίδοντας το όνομα της Μακεδονίας σε Σκοπιανούς σοβινιστές, τα νησιά, τις πόλεις και τις γειτονιές μας σε ισλαμιστές εισβολείς, την Παιδεία και τον πολιτισμό σε γενίτσαρους, δημιουργώντας μια δυστοπία, όπου ο Έλληνας είναι θύμα ενός καθημερινού αντίστροφου ρατσισμού.

Ακόμη όμως και εάν δεν υπήρχε το βίντεο της συγκλονιστικής ομιλίας του στο Σύνταγμα, που ζεμάτισε τους παρακμιακούς πρώην συντρόφους του, ακόμη και αν δεν υπήρχε το πλήθος των συνεντεύξεων και τα βιβλία του, ακόμη και αν ο Μίκης, ως τραπιστής μοναχός, είχε πάρει τον όρκο της σιωπής και το μόνο που θα είχαμε ήταν η μουσική και τα τραγούδια του, αυτά αρκούν.

Μέσα τους υπερχειλίζουν η ελληνικότητα και ένας ρωμαλέος και αισθητικά υπέροχος ελληνικός τρόπος. Όταν ακούς τα τραγούδια του, τον μελοποιημένο Ελύτη, τον Γκάτσο, τον Σεφέρη, όλα, δεν σου έρχεται να πας σαν τη μαϊμού να χοροπηδάς γύρω από το επιδοτούμενο ξόανο του ισλαμικού εποικισμού, την Αμάλ. Άλλα συναισθήματα ξυπνάει, π.χ. το «Αξιον Εστί», που προκαλεί αλλεργική αντίδραση στους φορείς τελικού σταδίου της παρακμής και του ανθελληνισμού.

​Όταν ακούς το «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», αν η ψυχή σου δεν έχει σαπίσει, άλλα πράγματα νιώθεις για αυτό το Έθνος και τη γη που πατάς. Όταν ακούς το «Χρυσοπράσινο φύλλο», δεν σε πιάνει πρεμούρα για Διζωνική Δικοινοτική Συνομοσπονδία και μετατροπή ολόκληρης της Κύπρου σε τουρκικό προτεκτοράτο. Μόνο με τον νου και την καρδιά στην Απελευθέρωση το ακούς.

Ο Μίκης μάς τα έκανε λιανά σε όλους, ξεκάθαρα, με ομιλίες, δηλώσεις, συνεντεύξεις. Η μουσική του μπορεί κάποιες φορές να είναι βαθιά ερωτική, αλλά συχνά είναι ένας παιάνας του πατριωτικού χρέους, ένα κάλεσμα στα όπλα για τον αέναο αγώνα του Έθνους για Ελευθερία.

Στην προσωπική ολοκλήρωση όλοι αναζητούμε την Αγάπη. Στη συλλογική, εθνική ολοκλήρωση αναζητούμε την Ελευθερία. Τα υπηρέτησε διαχρονικά και τα δύο. Άλλοτε μας τα σιγοψιθύρισε και άλλοτε ήχησαν σαν πολεμικά εμβατήρια που μας βούρκωσαν τα μάτια και φούσκωσαν τα στήθη μας με περηφάνια και διάθεση για ορμή και θυσία.

​Ο Μίκης δεν έγραψε μισή ψόφια νότα. Στους μελλοντικούς αγώνες, από όλα τα Έθνη, εμείς θα έχουμε στα χείλη μας τα ωραιότερα τραγούδια. Τον ευχαριστούμε.

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Να κατεδαφιστεί η ΕΡΤ!

​Ήμουν στο αυτοκίνητο γυρνώντας στο γραφείο έπειτα από επίπονη ημέρα. Φυλακές, ραντεβού, Συμβούλιο Εφετών για έκδοση αλλοδαπού, αφού την προηγουμένη έγραφα έως τις 23.30, έχοντας αρχίσει την ημέρα μου από τις 7.15.

Άκουγα, λοιπόν, κρατικό ραδιόφωνο, αυτό που πληρώνουμε όλοι μας. Ενας οχετός προπαγάνδας για το ξόανο, την τερατώδη μαριονέτα, ξαδέρφη του Τσάκι, που περιφέρουν στη χώρα μας και στην υπόλοιπη Ευρώπη οι ΜΚΟτζήδες, κομμάτι του συστήματος εισβολής και εποικισμού, συνοδευόμενο με ύβρεις συλλήβδην για όσους αντιδρούν. Σκοταδιστές, ρατσιστές κ.λπ. Όλα αυτά με το γνωστό ύφος αριστερίλας, με σηκωμένο φρύδι και ηθικολογίες, ενώ από κάτω ξέρουμε πως κρύβεται το άλλο άκρο του ολοκληρωτισμού, το ανέγγιχτο, που τώρα λειτουργεί ως συνεργός του Ερντογάν και του δουλεμπορικού κράτους-συμμορία του. Είναι το επικοινωνιακό κομμάτι, ο βραχίονας προπαγάνδας του πολιτισμικού μαρξισμού, που θέλει να μετατρέψει τη Δύση και φυσικά τον ακρίτα της, την Ελλάδα, σε πολτό. Αντικειμενικά υπηρετούν την ισλαμική επέκταση, έστω και ως «χρήσιμοι ηλίθιοι». Από τον Σόρος και τη μετασοβιετική γραφειοκρατία της Ε.Ε. έως τα αριστερά κόμματα και διάφορους ψευδοφιλελεύθερους υποτακτικούς στην καρδιά της Ν.Δ., τους δημοσιογράφους ιδιωτικών και κρατικών μέσων, ως τους ιντελιγκέντσηδες που παρασιτούν στα αλωμένα πανεπιστήμια και την παρακμιακή τέχνη, υπάρχει ένα κοινό πράγμα: Το ίδιο αίμα, που κυκλοφορεί στις φλέβες των μηχανισμών τους τούς τρέφει, τους κρατά όρθιους και ενεργούς στην αντιευρωπαϊκή, ανθελληνική και αυτοκτονικά φιλοϊσλαμική δράση τους το κρατικό χρήμα.

Ο τεράστιος παρασιτικός μηχανισμός της μηδενιστικής αριστεράς, ακόμη και όταν υποδύεται τη «φιλελεύθερη δεξιά», όπως στην παρέα Μητσοτάκη, όπου παρεπιδημούν οργανικοί του μηχανισμού εποικισμού, τρέφεται από την τσέπη μας. Αρα η προφανής λύση είναι μία: Να τους κόψουμε το χρήμα, να καταστρέψουμε τις φωλέες του μηδενισμού και του πολιτισμικού μαρξισμού, όπου και αν παρασιτούν σε βάρος του Έθνους, της κοινωνίας, της οικονομίας. Και επειδή και στα ιδιωτικά κανάλια έχει φτάσει η ίδια ωχρά σπειροχαίτη, πρέπει και εκεί να γίνει απεντόμωση και μυοκτονία, διότι ο λαός δεν τους παραχωρεί τις συχνότητες για να προπαγανδίζουν την αυτοκτονία μας και να υπηρετούν ξένα συμφέροντα. Χωρίς το δικό σου, το δικό μου χρήμα, χωρίς τους φόρους μας, χωρίς κρατικό πρυτανείο να ντερλικώνουν, χωρίς τα κρατικά κανάλια, τα κρατικά πανεπιστήμια να τους εργοδοτούν, θα καταστραφούν εν μια νυκτί οι μηχανισμοί τους.

Όλος ο εσμός της δήθεν ενημέρωσης, της «τέχνης», οι κατά Μίκη ιντελιγκέντσηδες, που απέχουν από τον λαϊκό πολιτισμό όσο μια γάτα από ένα λιοντάρι, οι φορείς αυτής της πνευματικής ψώρας στον πολιτισμό και τον δημόσιο λόγο, χωρίς χορηγίες του υπουργείου Πολιτισμού, χωρίς το κρατικό χρήμα του Κέντρου Κινηματογράφου και άλλων κρατικών φορέων, χωρίς κρατική τηλεόραση, υπεράριθμα και μερικά άχρηστα πανεπιστήμια «τουβλοποιεία», δεν θα έχουν υπόσταση. Δεν θα παράγουν τα σκουπίδια τους, διότι στο ελεύθερο θέατρο ή κινηματογράφο δεν θα τους εμπιστευόταν επιχειρηματίας ούτε ένα σεντ ούτε φοιτητής θα πλήρωνε για να μάθει φραπόγαλο και κομμουνιστίλα, μολότοφ, καταλήψεις, ψείρα και κόνιδα.

Θα ωρύονται οι σταλινικές, τροτσκιστικές παραφυάδες του ολοκληρωτισμού, «Ζητάτε πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων για την ενημέρωση, την Παιδεία και την Τέχνη». Η απάντηση είναι ναι. Η απάντηση είναι πως εμείς θα επιβάλλουμε αξιολόγηση όχι μόνον ικανότητας και παραγωγικότητας αλλά και συνταγματικής νομιμοφροσύνης.

Τουτέστιν, δεν έχει ο λαός καμία υποχρέωση να πληρώνει γενίτσαρους για να κάνουν τα παιδιά του γενίτσαρους, για να τα διδάσκουν πώς να μισούν την Πατρίδα, τους θεσμούς της, την Ιστορία και τους ήρωές της, τις Ένοπλες Δυνάμεις, την Αστυνομία, την ευπρέπεια, την καθαριότητα. Όπως ο φορολογούμενος πολίτης έχει δικαίωμα και το κράτος την υποχρέωση να μη χρηματοδοτεί ταινίες, θεατρικά ή μουσικά έργα που προάγουν την παιδεραστία, τη χρήση ναρκωτικών, τη βία κατά γυναικών, έτσι έχουν το δικαίωμα και την αντίστοιχη υποχρέωση να μη χρηματοδοτούν την προπαγάνδα του λαθροεποικισμού, της προαγωγής της πολιτικής βίας, τις σταλινικές, ολοκληρωτικές και γενοκτονικές φαντασιώσεις. Πρέπει να εργοδοτεί ή επιδοτεί ο φορολογούμενος πολίτης ναρκέμπορους, βιαστές, κλέφτες; Όχι. Γιατί πρέπει να εργοδοτεί και να επιδοτεί κόκκινους φασίστες και όργανα, εκούσια ή ακούσια, των δουλεμπόρων διακινητών και οπαδούς τρομοκρατών;
Αν θέλετε να το ονομάσετε «πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων», στα μέζεά μας. Πείτε το και Μπάμπη. Εμείς πάντως θα απολύσουμε οποιονδήποτε επίορκο δημόσιο υπάλληλο, που θυμίζω ορκίστηκε στο Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, και όχι στη ζωή του Μπιθικώτση. Και το Σύνταγμα είναι ξεκάθαρο.

Όταν ο Σαμαράς έκλεισε την ΕΡΤ, ίσως επειδή είχα μια συναισθηματική αντίδραση, η γενιά μου είναι γενιά του ραδιοφώνου, ίσως επειδή είχα τη ρομαντική άποψη πως μπορούμε να ανακτήσουμε τα κρατικά ΜΜΕ, να τα αποκαθάρουμε από την όζουσα κομμουνιστίλα και να υπηρετήσουν πάλι τον λαό και τον πολιτισμό του, δεν συμφωνούσα. Έσφαλα σφάλμα μέγα.

​Το λάθος τότε της κυβέρνησης ήταν που δεν κατεδάφισε πλήρως την ΕΡΤ, να τη σκάψει, να την κάνει λίμνη και να βάλει πάπιες ή να την πουλήσει για πολυκατάστημα. Ακόμη και ως άδειο οικόπεδο θα ήταν χρησιμότερη για να ζευγαρώνουν οι αλανιάρες γάτες από το να παριστάνουν τους δημοσιογράφους οι προπαγανδιστές της λαθροεισβολής και να πουλάνε ψευτοκουλτούρα οι Αρτέμηδες.

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Σύγκρουση Ελλάδας -Τουρκίας μέχρι το 2023;  Αναλύοντας “γιατί” & “πως
​
Όλοι όσοι παρακολουθούμε τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά έχουμε αναρωτηθεί σε 
κάποια στιγμή πού πηγαίνει η κατάσταση κι αν θα υπάρξει τελικά εκδήλωση της 
τουρκικής επιθετικότητας σε στρατιωτικό επίπεδο. Χωρίς καμία διάθεση 
απλοποίησης ενός τόσο πολύπλοκου ζητήματος, θα διακινδυνεύσω την εκτίμηση ότι 
η Τουρκία έχει τα κίνητρα να προσπαθήσει το αργότερο μέχρι την επίσημη έναρξη 
της προεκλογικές περιόδου των προεδρικών εκλογών του 2023, να δημιουργήσει 
τετελεσμένα με αμιγώς στρατιωτικά μέσα. Και ιδού τα βασικά επιχειρήματα επ’ 
αυτού. 
 
Τρείς τρόποι υπάρχουν για να “λυθούν” τα ελληνοτουρκικά προβλήματα. Ο πρώτος είναι 
οι Τούρκοι να σηκώσουν μια μέρα το τηλέφωνο και να μας πουν: “Θυμάστε που 
ζητούσαμε ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα, μιλούσαμε για τουρκική μειονότητα στη Θράκη κτλ.; Ε, 
ξεχάστε τα. Μετανιώσαμε και δεν θέλουμε άλλες προστριβές μαζί σας. Φίλοι;”. Υπάρχει 
κανείς που να πιστεύει στ’ αλήθεια ότι κάτι τέτοιο είναι έστω και ελάχιστα πιθανό να 
συμβεί; Νομίζω πως όχι. 
 
Αυτό μας αφήνει με τις υπόλοιπες δύο επιλογές: Το μελάνι και το αίμα. Τη διπλωματία 
και τη στρατιωτική επιλογή. 
 
Όταν μιλάμε για μελάνι, εννοούμε πολύ απλά την με ειρηνικό τρόπο διευθέτηση των 
διαφορών μας. Αυτό σημαίνει ότι θα βρεθεί μια αμοιβαίως αποδεκτή λύση και θα 
υπογράψουμε. Θα μπορούσε, όμως, να βρεθεί μια τέτοια λύση;  
 
Οι διαφορές μας με τους γείτονες είναι κολοσσιαίες. Αυτά που ζητούν ξεπερνούν κατά 
πάρα πολύ τη διαπραγματευτική τακτική του “ζητάω 10 γιατί θέλω 5”. Οι απαιτήσεις 
τους είναι εξωφρενικές σε τέτοιο βαθμό που δεν επιτρέπουν ούτε καν έναν διάλογο να 
ξεκινήσει, πόσο δε μάλλον να ολοκληρωθεί επιτυχώς. Εξού και η δημόσια αντιπαράθεση 
Δένδια-Τσαβούσογλου στην Άγκυρα. Το χειρότερο δε, είναι πως θέλουν πραγματικά όλα 
όσα ζητάνε, ανεξαιρέτως! Δεν μπλοφάρουν, εννοούν όσα λένε και το έχουν αποδείξει 
επανειλημμένα.  
 
Είναι σημαντικό, επίσης, να σημειώσουμε ότι όλα αυτά που θέτουν στο τραπέζι ως 
διεκδικήσεις, τα έχουν τάξει και προπαγανδίσει στον τουρκικό λαό με μεθοδικότητα εδώ 
και δεκαετίες. Ακόμα, λοιπόν, κι αν ήθελαν οι κυβερνώντες να μπλοφάρουν με εμάς, δεν 
είναι δυνατόν να το κάνουν το ίδιο εύκολα με το λαό τους, καθώς η αντίδραση θα είναι 
απρόβλεπτα μεγάλη και σίγουρα όχι κάτι που θα αφήσει η εκεί αντιπολίτευση να πέσει 
κάτω. Να θυμηθούμε μόνο τις αντιδράσεις εντός της τουρκικής Βουλής σε δήλωση 
τούρκου υπουργού ότι η Ελλάδα έχει “καταπατήσει 18 νησιά”. Η αντιπολίτευση 
εξερράγη και τον κατηγόρησε ούτε λίγο ούτε πολύ για εθνική μειοδοσία, λέγοντας ότι τα 
“καταπατημένα” νησιά δεν είναι 18 αλλά…153.  
 
Αυτό, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, είναι ένα εκρηκτικό μίγμα: υπέρμετρες 
επεκτατικές απαιτήσεις, προπαγανδισμένες ως “εθνικά δίκαια”, σε έναν μεθοδικά 
φανατισμένο λαό. Ο πήχης έχει ανέβει πολύ ψηλά. Μπορεί άραγε κανείς να φανταστεί το 
τρόπο με τον οποίο θα παρουσιάσει η τουρκική κυβέρνηση μια συμβιβαστική συμφωνία 
που π.χ. δεν θα περιλαμβάνει την…“επανάκτηση” των νησιών που οι “κακοί” Έλληνες 
έχουν “καταπατήσει”; Μπορεί κανείς να διανοηθεί το μούδιασμα, τις αντιδράσεις του 
τουρκικού λαού και τις ταραχές που θα ξεσπάσουν; Ποια είναι η “νίκη”, το αντάλλαγμα 
που θα τους παρουσιάσει; Αυξημένες περιοχές αλιείας για τους τούρκους ψαράδες; 
Παραδεχόμενη η τουρκική κυβέρνηση ότι μπλόφαρε και τους ίδιους τους πολίτες της; 
Λίγη σημασία έχει, βέβαια, και καθαρά ακαδημαϊκού επιπέδου είναι τα ερωτήματα, από 
τη στιγμή που -όπως είπαμε- δεν μιλάμε για καμία μπλόφα έτσι κι αλλιώς… 
 
Και στην Ελλάδα, όμως, ο πήχης είναι πολύ ψηλά. Ποιες παραχωρήσεις θα τολμούσε 
άραγε να κάνει η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση που θα ικανοποιούσε τη Τουρκία 
αρκετά ώστε να υπογράψει; Τι θα μπορούσε να δώσει; Τα νησιά τα ίδια αποκλείεται. 
Μήπως, την αποστρατιωτικοποίησή τους; Και πως θα το παρουσίαζε στον ελληνικό λαό 
χωρίς να ξεσπάσουν τριτοκοσμικού τύπου ταραχές; Ποιά κυβέρνηση δεν θα έπεφτε υπό 
το βάρος π.χ. των αντιδράσεων των νησιωτών βουλευτών και μόνο, του ίδιου του 
κυβερνώντος κόμματος; Σημειωτέον, ότι η οποιαδήποτε απόπειρα ικανοποίησης της 
Τουρκίας θέτει θέματα του άμεσου πυρήνα της Εθνικής κυριαρχίας, χειρότερα ακόμα κι 
από τη Συνθήκη των Πρεσπών, χωρίς -φυσικά- να θέλω επ’ ουδενί να υποβαθμίσω αυτό 
το ζήτημα. Οι τεράστιες αντιδράσεις για τις Πρέσπες, λοιπόν, θα ωχριούσαν μπροστά σε 
αυτές που θα ακολουθούσαν μετά από μια ενδεχόμενη υποχώρηση στις 
διαπραγματεύσεις με τη Τουρκία. 
 
Η περίπτωση της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και θεωρητική είναι 
-ακόμα τουλάχιστον- και δεν εξασφαλίζει στην Τουρκία, ακόμα και σε ευνοϊκή γι αυτήν 
απόφαση, όσα διεκδικεί, δεδομένου ότι αν πάμε εκεί θα είναι επί τη βάσει κοινού 
συμφωνητικού μόνο για υφαλοκρηπίδα και ενδεχομένως μερικώς για την ΑΟΖ. Καμία 
ελληνική κυβέρνηση δεν θα τολμήσει να θέσει υπό αμφισβήτηση κάτι περισσότερο, 
χωρίς τις ως άνω αντιδράσεις. Η προοπτική δε αρνητικής απόφασης για την Τουρκία, 
αποτελεί και τον κυριότερο λόγο που η προσφυγή στη Χάγη δεν είναι επιθυμητή επιλογή 
για την Άγκυρα. Επομένως, είναι σχετικά ασφαλές να πούμε πως ούτε η διπλωματική 
επιλογή έχει κάποια ουσιαστική ελπίδα. 
 
Όμως, αν η Τουρκία συνεχίζει να θέλει πραγματικά όλα όσα ζητάει, χωρίς πρόθεση 
ιδιαίτερου συμβιβασμού από τη μια, και εμείς δεν έχουμε την πρόθεση να της δώσουμε 
με το καλό και ειρηνικά αυτά που θα ικανοποιούσαν τους νέο-Οθωμανικούς της στόχους, 
τότε τι απομένει; 
 
Η τρίτη επιλογή φαντάζει σχεδόν σαν μονόδρομος. Άλλωστε, ως γνωστόν, η ειρήνη είναι 
το μεσοδιάστημα μεταξύ δύο πολέμων. Και με τους συγκεκριμένους γείτονες δεν είναι 
ζήτημα του “αν” αλλά του “πότε”. Εδώ, βέβαια, μπορεί να τεθεί το ερώτημα: Σύμφωνοι, 
αλλά γιατί τόσο σύντομα, έως το 2023;  
  
Είναι σημαντικό να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα λεπτομερώς. Η απάντηση, λοιπόν, 
έχει αρκετά σκέλη. Αρχικά, και χωρίς κάποια σειρά, πρέπει να αντιληφθούμε ότι όλες οι 
τουρκικές προκλήσεις γίνονται για κάποιο τελικό αντικειμενικό σκοπό (ΑΝ.ΣΚ.). Και ο 
ΑΝΣΚ αυτός δεν είναι η πρόκληση για τη πρόκληση και η αμφισβήτηση για την 
αμφισβήτηση. Ο ΑΝΣΚ τους δεν είναι π.χ. απλώς να “βάψουν” νησιά “γκρι” από “μπλε” 
που είναι τώρα, αλλά να τα “βάψουν” τελικά “κόκκινα”.  
 
Αν μπούμε σε μια χρονομηχανή και πάμε 60 ή 80 χρόνια στο μέλλον, πιστεύετε ότι θα 
μιλάμε ακόμα για παραβάσεις, παραβιάσεις και αναχαιτήσεις, παράνομες σεισμικές 
έρευνες, ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδες κτλ.; Κάποια στιγμή όλα αυτά πρέπει να τελειώσουν και, 
ναι, θα προσπαθήσουν να τα τελειώσουν -πάση θυσία- προς το συμφέρον τους! Ότι 
γίνεται τα τελευταία 40 χρόνια είναι προσπάθειες να γίνουν κάποια τετελεσμένα και να 
καταγραφούν διεθνώς οι τουρκικές θέσεις που θα χρησιμοποιηθούν αργότερα ως άλλοθι. 
Δεν είναι αυτοσκοπός. Πόσο θα περιμένουν ακόμα, όμως;  
 
Όχι πολύ, γιατί ο χρόνος τους πιέζει. Κι εδώ μπαίνουμε σε ένα ακόμα σοβαρό σκέλος της 
απάντησης στο ερώτημα: προς τι το ορόσημο του 2023; Μπορεί η Ελλάδα του κ. 
Μητσοτάκη να έχει ασπαστεί πλήρως τις θέσεις Βαρουφάκη, ότι δεν πρέπει να βγάλουμε 
το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της χώρας, αλλά τέτοιες αυτοκτονικά χίπικες ιδέες δεν 
υπάρχουν στην Τουρκία. Όμως, αν δεν εκμεταλλευτούμε τα κοιτάσματα που μας 
αναλογούν, δεν σημαίνει ότι παύουν να μας ανήκουν. Κι αν δεν θέλουμε να τα 
εκμεταλλευτούμε για “οικολογικούς” λόγους, τότε δεν κάνει να βγουν από κανέναν! 
 
Γιατί τους πιέζει, λοιπόν, ο χρόνος; Διότι το τέλος της πρωτοκαθεδρίας των 
υδρογονανθράκων (τουλάχιστον του πετρελαίου) διακρίνεται πλέον καθαρά στο κοντινό 
μας μέλλον. Άρθρο του Reuters αναφέρει πως σύμφωνα με την πετρελαιοπαραγωγό 
Νορβηγία, μέχρι το 2050 οι νέες μορφές ενέργειας θα έχουν ρίξει τη ζήτηση των 
υδρογονανθράκων έως και 65%. Και, ως γνωστόν, όταν πέφτει η ζήτηση πέφτει και η 
τιμή. Αυτό θα κάνει δύσκολα και ακριβά κοιτάσματα, όπως τα βαθειά κοιτάσματα της 
Ανατολικής Μεσογείου, ασύμφορα προς εκμετάλλευση.  
 
Δεδομένου ότι για να ξεκινήσει η πλήρης παραγωγή από ένα κοίτασμα απαιτούνται έως 
και 5 χρόνια για έρευνες, υποδομές, δοκιμαστικές γεωτρήσεις, ακριβής τοποθέτηση 
εξέδρας κτλ. και δεδομένου ότι για να βγουν οι απολήψιμες ποσότητες απαιτούνται από 
20 έως και 30 χρόνια, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι κυριολεκτικά σήμερα να 
υπέγραφε η Τουρκία την έναρξη όλων των πιο πάνω διαδικασιών, μόλις που θα 
προλάβαινε “με την ψυχή στο στόμα” την εξόρυξη των κοιτασμάτων που διεκδικεί και σε 
πολύ οριακά ικανοποιητικές τιμές. Και με δεδομένη τη κατάσταση της τουρκικής 
οικονομίας, τα ταμεία χρειάζονται δυνατή ενίσχυση…χθες! 
 
Ένας άλλος λόγος βιασύνης είναι ότι αποτελεί επίσημο και επανειλημμένα διακηρυγμένο 
στόχο της Τουρκίας η επέκταση, τουλάχιστον της επιρροής της σε πρώτη φάση, στα όρια 
της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η ρητορική για τα “σύνορα της καρδιάς 
μας” και τη “Γαλάζια Πατρίδα” είναι γνωστή, όπως και η προσπάθεια υλοποίησης του 
  
στόχου αυτού με διάφορες κινήσεις σε Συρία, Ιράκ, Λιβύη, Αλβανία, Αρμενία, 
Παλαιστινιακά εδάφη ακόμα και σε Κατάρ και Αφρική. Η υπόσχεση Ερντογάν ότι το 
2023, στα 100 χρόνια από την ίδρυση του σύγχρονου Τουρκικού κράτους, η Τουρκία θα 
έχει “επιστρέψει” (χωρίς ιδιαίτερες περαιτέρω διευκρινήσεις…) στα όρια της 
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, επαναλαμβάνω, δεν είναι μπλόφα. Είναι θεμελιακός και 
υπαρξιακός στόχος στο όλο πολιτικό-ιδεολογικό και θρησκευτικό οικοδόμημα του 
νέο-Οθωμανισμού που πρεσβεύει η ευρύτερη παράταξη του Ερντογάν. Άλλωστε, ο 
Ερντογάν και οι συν αυτώ, δίνουν τεράστια σημασία στους συμβολισμούς και οι 
διάφορες γραφικές τους φιέστες που έχουμε δει, συνηγορούν προς αυτό. 
 
Επίσης, υπάρχει και ένας ακόμα σημαντικός παράγοντας. Η Ελλάδα μετά από 13 και 
πλέον χρόνια αυτοεμπάργκο, ξεκίνησε πάλι την οργάνωση της άμυνάς της ξυπνώντας 
από τον λήθαργο των πασιφιστικών της ιδεοληψιών που είχαν κυριαρχήσει υπό το 
άλλοθι και της οικονομικής κρίσης. Αντιθέτως, η Τουρκία αν και τα εγχώρια 
προγράμματά της γενικά προχωρούν, αντιμετωπίζει αυξανόμενα προβλήματα εξαιτίας 
περιορισμών σε κάποια ανταλλακτικά και κρίσιμα εξαρτήματα λόγω των 
ανθρωπιστικών, και όχι μόνο, ενστάσεων από τις προμηθεύτριες χώρες για τη χρήση των 
συστημάτων τους, αλλά και ως αποτέλεσμα των αμερικανικών κυρώσεων λόγω της 
υπόθεσης των S-400. Τα κυριότερα προβλήματα, όμως, έχουν δημιουργηθεί από τον 
αποδεκατισμό των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων μετά τις αλλεπάλληλες διώξεις 
στελεχών από το καθεστώς Ερντογάν.  
 
Εδώ, λοιπόν, υπάρχει ένα ζήτημα: Τα τελευταία 6 Rafale θα παραδοθούν στο πρώτο μισό 
του 2023, οι δε φρεγάτες της ενδιάμεσης λύσης, εφόσον υπάρξει, είναι παντελώς 
άγνωστο αν θα έχουν ενταχθεί στο ΠΝ μέχρι τότε. Δεκάδες, αλλά μικρότερα, 
προγράμματα θα έχουν οριακά ολοκληρωθεί μέχρι το 2023. Έχει κάποιο λόγο η Τουρκία 
να περιμένει στωικά την ολοκλήρωση των ελληνικών εξοπλιστικών προγραμμάτων όσο 
η ίδια θα βιώνει πιθανότατα αυξημένα προβλήματα; Κάποια δουλειά έχει γίνει, αλλά η 
ψαλίδα δεν έχει κλείσει ακόμα, καθώς απαιτούνται παραδόσεις οπλικών συστημάτων για 
να γίνει αυτό και όχι απλά υπογραφές σε συμβόλαια ή προκηρύξεις διαγωνισμών. Και 
αυτό δεν έχει συμβεί, τουλάχιστον για κύρια εξοπλιστικά προγράμματα. 
 
Δεν πρέπει επίσης, να ξεχνάμε και τον ανθρώπινο παράγοντα. Ο Ερντογάν, αν και ως 
τούρκος έχει υπομονή και επιμονή στο στόχο του, έχει την φιλοδοξία να τον λατρεύουν 
οι επόμενες γενεές ως το νέο Κεμάλ ή -κατά άλλους- ως το νέο σουλτάνο, τον πρώτο της 
νέο-Οθωμανικής περιόδου. Η ματαιοδοξία του αυτή, που κατά καιρούς έχει εκδηλωθεί 
ξεκάθαρα, σε συνδυασμό με την ηλικία του, τον κάνει να θέλει να δει ολοκληρωμένο 
έστω και μέρος του οικοδομήματος που τόσα χρόνια χτίζει. Κι εδώ είναι που μπαίνουμε 
πιο βαθιά στα εσωτερικά της Τουρκίας. 
 
Οι προεδρικές εκλογές είναι προγραμματισμένες για το 2023. Πρόσφατες τουρκικές 
φιλοκυβερνητικές (λες και υπάρχουν πλέον κι άλλες…) εταιρίες  δημοσκοπήσεων 
παρουσιάζουν τον Ερντογάν να χάνει με διψήφια διαφορά ανεξαρτήτως του ποιος είναι ο 
πιθανός αντίπαλός του, κάτι που δείχνει την σοβαρότητα της καταστάσεως. Η φτώχεια 
στη Τουρκία θερίζει και η τουρκική οικονομία συνεχίζει να υφίσταται εξαιτίας κυρίως 
της γενναιοδωρίας και της ελεημοσύνης της Κίνας και του Κατάρ και από την “ένεση” 
του χρυσού της Λιβύης. Ως πότε, όμως; Αυτό, σε συνδυασμό και με την κατακραυγή για 
τη διαχείριση της πανδημίας, των πυρκαγιών και του προσφυγικού σημαίνει ότι η 
διαφορά ενδεχομένως να είναι πλέον παγιωμένα υψηλή. Πως θα αντιδράσει, λοιπόν, ο 
Ερντογάν; 
 
Οι πιθανές περιπτώσεις είναι οι εξής: 
 
- Ομαλή μετάβαση εξουσίας. Υπάρχει περίπτωση να δεχθεί όμορφα, πολιτισμένα, 
δημοκρατικά και…“δυτικά” να παραδώσει στον όποιο νικητή των εκλογών την εξουσία; 
Να βγάλει φωτογραφία με τη χειραψία στα σκαλιά του ανακτόρου ΤΟΥ, να μπει στη 
λιμουζίνα και να φύγει χαιρετώντας; Νομίζω θα είναι ομολογουμένως έκπληξη πρώτου 
μεγέθους! 
 
- Παραίτηση ή με κάποιο πρόσχημα μη κάθοδος καν στις εκλογές, για να γλυτώσει το 
στίγμα της ήττας. Για τους λόγους που προαναφέραμε κάτι τέτοιο δεν μοιάζει να είναι 
στις επιλογές του.  
 
- Νοθεία. Με πληθυσμό ~82.000.000 και εκλογικό σώμα περίπου 59.000.000 μια 
διαφορά έστω και π.χ. 5% μεταφράζεται σε πολλά εκατομμύρια ψήφων. Νοθεία μπορεί 
να γίνει σε διαφορές κοντά στο 1%. Από αυτό το σημείο και πάνω είναι φοβερά δύσκολη 
μια τόσο μαζική παρέμβαση στο αποτέλεσμα χωρίς να γίνει ξεκάθαρα αντιληπτή και από 
το λαό και από την αντιπολίτευση αλλά και από τη διεθνή κοινότητα. Καθώς φιλοδοξεί 
να γίνει ο νέος “Ατατούρκ”, δηλ. πατέρας των τούρκων, στη παρούσα φάση δεν θα ήθελε 
μια τέτοια μομφή εις βάρος του. 
 
- Κατάλυση της δημοκρατίας με κατάργηση των εκλογών, πιθανότατα και με κλείσιμο 
της Βουλής. Όπως και στη περίπτωση της νοθείας, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα 
του 2016 και την…“φιλοδημοκρατική” ρητορική που ανέπτυξε ενάντια στους 
πραξικοπηματίες, είναι ιδιαιτέρως δύσκολο να προβεί ο ίδιος αυτή τη φορά, ουσιαστικά, 
στην ίδια πράξη και να την υποστηρίξει με κάποιο πειστικό επιχείρημα, πόσο δε μάλλον 
με τη βία. 
 
- Η καθ’ όλα σεβαστή άποψη του κ. Δοξιάδη περί της πιθανότητας εκ των έσω πολιτικής 
ανατροπής του Ερντογάν, προσκρούει στην προαναφερθείσα πραγματικότητα που έχει 
δημιουργηθεί μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Μετά τις μαζικές 
εκκαθαρίσεις που ακολούθησαν, ποιος θα διακινδυνεύσει να βρεθεί σε κάποιο απ’ τα 
περιβόητα “λευκά κελιά” της Τουρκίας; Συζητήσεις και ζυμώσεις μπορεί να υπάρχουν. 
Όμως, όταν για προσβολή και μόνο του τούρκου προέδρου, έχουν γίνει  περισσότερες 
από 40.000 διώξεις, έχουν εκδικαστεί περί τις 10.000 υποθέσεις, περίπου 300 εκ των 
οποίων αφορούν παιδιά(!), και υπάρχουν περισσότεροι από 4000 φυλακισμένοι γι αυτό 
το “έγκλημα”, ποιος έστω καν θα τολμήσει να οργανώσει μια οποιασδήποτε μορφής 
ανατροπή του Ερντογάν; 
 
- Τέλος, προσωρινή αναβολή των εκλογών. Πιστεύω ότι αυτή είναι η επιλογή που μπορεί 
να θεωρήσει ο Ερντογάν ότι δύναται να τον βγάλει από τη δύσκολη θέση: Η προσωρινή 
χρονική αναβολή των εκλογών λόγω κήρυξης της χώρας σε “κατάσταση εκτάκτου 
ανάγκης”.  
 
Η κίνηση αυτή μπορεί να δικαιολογηθεί από μια πραγματικά σοβαρή στρατιωτική κρίση, 
σαφώς μεγαλύτερη από όλες τις έως τώρα κρίσεις με ΡΚΚ, Συρία ή ακόμα και Ίμια κτλ. 
Μια κρίση που θα απαιτήσει την κινητοποίηση του συνόλου των τουρκικών ενόπλων 
δυνάμεων, ενδεχομένως και εφέδρων, και την εν γένει συσπείρωση του τουρκικού λαού 
ενάντια στον “προαιώνιο εχθρό”, τους Έλληνες. Ο Ερντογάν δεν ενδιαφέρεται για το 
κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Η στόχευση είναι να κερδίσει χρόνο και με τυχόν επιτυχή 
έκβαση των στρατιωτικών επιχειρήσεων και των μετέπειτα διαπραγματεύσεων, να 
πετύχει μακροχρόνιους “εθνικούς” στρατηγικούς στόχους, να γυρίσει το κλίμα υπέρ του 
και όντας “δαφνοστεφανωμένος” θριαμβευτής να πει: “Τώρα θα ψηφίσουμε!”.  
 
Σαφώς και αυτό αποτελεί μια κίνηση υψηλού ρίσκου και ιδιαιτέρως αμφιβόλου 
αποτελέσματος. Όμως, από τη μία είναι φοβερά στριμωγμένος έως απελπισμένος, και 
από την άλλη η αλαζονεία του Ερντογανικού καθεστώτος, η υπερεκτίμηση των 
ικανοτήτων τους και η υποτίμηση των Ελλήνων είναι εύκολο να οδηγήσουν στην 
ψευδαίσθηση της σχετικά εύκολης νίκης. 
 
Φυσικά, δεν υπάρχει λόγος να περιμένουν στην Άγκυρα μέχρι τη τελευταία στιγμή, το 
2023, για να προχωρήσουν στους σχεδιασμούς τους. Το χρονικό περιθώριο μέχρι τότε 
είναι αρκούντως μεγάλο και για την όποια στρατιωτική σύγκρουση και για τις μετέπειτα 
διαπραγματεύσεις. Δεν θα ήταν έκπληξη, λοιπόν, αν η κλιμάκωση λάβει χώρα και μέσα 
στο 2022. Επιπλέον, ο Ερντογάν είναι εμμονικός με επετείους και συμβολισμούς, και το 
2022 προσφέρεται για τέτοιους παραλληλισμούς, καθώς τότε θα συμπληρώνονται 500 
έτη από την άλωση της Ρόδου από τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή το 1522. 
 
Όλα αυτά, θεωρώ, ότι αποτελούν επαρκή στοιχεία για την στήριξη της διατυπωθείσας 
εκτίμησης για την μεγάλη επικινδυνότητα της περιόδου μέχρι τις προεδρικές εκλογές στη 
Τουρκία το 2023.  
 
Εδώ, βέβαια, πρέπει να τονίσω ότι δεν ισχυρίζομαι ότι η Τουρκία θα προχωρήσει στα 
σίγουρα, εν τέλει, στους σχεδιασμούς αυτούς και σε κάποια σοβαρή στρατιωτική 
ενέργεια μέχρι τότε. Τα παραπάνω σκιαγραφούν απλώς το χρονικό περιθώριο που έχει 
στη διάθεσή της η Άγκυρα, με βάση όλα τα γνωστά δεδομένα ως αυτά έχουν μέχρι και 
σήμερα. Αν στην Άγκυρα δεν αναγνωρίσουν την ιστορικότητα των συγκυριών και την 
αδυσώπητη ροή του χρόνου, θα είναι μια μεγάλη εν δυνάμει νίκη για την Ελλάδα και μια 
στρατηγική ήττα για την Τουρκία.  
 
Η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη, άλλωστε, από χαμένες ευκαιρίες. Από παράθυρα 
ευκαιρίας που άνοιξαν και έκλεισαν ανεκμετάλλευτα. Και το παράθυρο ευκαιρίας, για 
όλους τους ως άνω λόγους, είναι σίγουρα ανοιχτό για την Τουρκία, αλλά όχι για πολύ 
ακόμα. Κι αν το συζητάμε εδώ, σήμερα, εμείς, το έχουν συζητήσει σίγουρα στην Άγκυρα, 
από καιρό, αυτοί. Οπότε, ας είμαστε έτοιμοι για όλα!…  

Παναγιώτης Α. Καράμπελας – Διεθνολόγος, Γραμματέας Εξωτερικής Πολιτικής της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Η λεηλασία της χώρας συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς
Παράλληλα με όλα τα άλλα προβλήματα, συνεχίζεται μια άλλη λεηλασία της χώρας, με θύματα τους οικονομικά ασθενέστερους.

Το έχω ξαναγράψει: Το ότι δεν πιστεύω στην «ταξική πάλη» δεν σημαίνει πως οι τάξεις δεν υπάρχουν και πως δεν υπάρχουν πολλά ζητήματα που έχουν ταξικό πρόσημο. Το κοινό έγκλημα είναι ταξικό. Οι ληστείες, οι κλοπές έχουν θύματα κυρίως τους ασθενέστερους.

Οι πλούσιοι έχουν κάμερες, πανύψηλες μάντρες, συναγερμούς, φρουρές και, αν τους τύχει η στραβή, έχουν το χρήμα να πάρουν ακόμη αυστηρότερα μέτρα, να θωρακίσουν τις ιδιοκτησίες τους από τους κοινωνικούς λύκους που γυρίζουν στις γειτονιές των πόλεών μας και στην ύπαιθρο και λεηλατούν τις περιουσίες των ανθρώπων. Όσο πιο φτωχοί τόσο περισσότερο υποφέρουν, γιατί είναι εύκολα θύματα, και οι κακοποιοί είναι όσο γίνεται σιγουρατζήδες – θα πάνε εκεί που κινδυνεύουν λιγότερο. Θα βασανίζουν παππούδες και γιαγιάδες, θα επιτεθούν σε γυναίκες που περπατούν μόνες τους στον δρόμο ή στο σπίτι όπου μεγαλώνουν τα παιδιά τους μόνες τους.

Δεν θα παλέψουν ώρες με θωρακισμένες πόρτες, ούτε θα συμπλακούν με φρουρούς. Θα πάνε στην μπαλκονόπορτα της λαϊκής γειτονιάς, που ανοίγει εύκολα, στο παράθυρο που θα παραβιαστεί με ένα γερό χτύπημα. Πλιάτσικο κάνουν, όχι πόλεμο για περιπέτεια. Παράσιτα και αλήτες είναι, πολλοί από αυτούς δήθεν «ευπαθείς», από αυτούς που τους αλλάξανε το όνομα, τους μπουκώσανε επιδόματα, αλλά ζούνε ακόμη περισσότερο παρασιτικά, έχουν περάσει στην πιο σκληρή εγκληματικότητα και δεν αρκούνται σε μικροκλοπές με πρόσχημα να σου πουν τη… μοίρα σου.

Οι απλοί άνθρωποι υποφέρουν από αυτούς, όπως και από τους λοιπούς εγχώριους αλλά και τους εισαγόμενους κακοποιούς, που κάνουν εγκληματικό τουρισμό στην Ελλάδα. Και όταν στους απλούς ανθρώπους συμβεί το κακό, δεν έχουν την πολυτέλεια να αγοράσουν και να τοποθετήσουν ακριβές θωρακισμένες πόρτες, κάμερες, κάγκελα, να πληρώσουν σεκιουριτάδες, σωματοφύλακες, να σηκώσουν ακριβές περιφράξεις.

Ένας συνταξιούχος, ένας άνεργος, μια απλή υπάλληλος με τον βασικό, ένα ζευγάρι με παιδιά, που μαζεύει ένα χιλιάρικο τον μήνα σκάρτο δουλεύοντας τετράωρο σε μεγάλες αλυσίδες, που υπέστησαν την κρυάδα της διάρρηξης και λεηλασίας, σε ένα σπίτι παλαιάς κατασκευής, από μια εποχή που, ναι, κοιμόμασταν το καλοκαίρι με τα παράθυρα ανοιχτά, δεν μπορεί να υποβληθούν σε μια δαπάνη χιλιάδων ευρώ για να έχουν στοιχειώδη ασφάλεια στη νέα εποχή, που οι λεηλάτες γυρίζουν στους δρόμους.

Αυτές τις ημέρες πολλοί συμπολίτες μας γύρισαν από ολιγοήμερες, λιτές διακοπές στο χωριό τους και βρήκαν το σπίτι τους παραβιασμένο, βαφτιστικοί σταυροί, μενταγιόν, αλυσίδες, δώρα παππούδων, κειμήλια φυλαγμένα ευλαβικά έκαναν φτερά και συχνά η ζημιά που έκαναν με λοστούς και τσεκούρια για να μπουν οι κλέφτες είναι μεγαλύτερης αξίας από των κλοπιμαίων – και για να την αποκαταστήσουν οι παθόντες θα στερηθούν πολλά, για πολύ καιρό.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί οι ποινές, ειδικά στα πλημμελήματα, έχουν γίνει ονομαστικές. Ο κλέφτης και να θέλει να πάει φυλακή να ξεκουραστεί ο άνθρωπος δεν μπορεί. Και, όταν η Αστυνομία δείχνει τον πρέποντα ζήλο και τους πιάνει, σε δύο ημέρες οι συλλαβόντες τούς βλέπουν έξω να πίνουν καφέ και να κοροϊδεύουν αυτούς που τους συνέλαβαν και τα θύματά τους.

Ανάγκη λοιπόν για άμεσα μέτρα – και στα εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας να υπάρχει κλιμάκωση των ποινών: πρώτη σύλληψη, π.χ. για κλοπή; Θα δικαστείς με ενδεχόμενα ελαφρυντικά στην ποινή που θα αποφασιστεί. Δεύτερη φορά; Υπότροπος και υποχρεωτική έκτιση αυστηρότερης ποινής. Τρίτη φορά; Ισόβια. Αληθινά. «Three strikes, out», που λένε οι φίλοι μας πέραν του Ατλαντικού.

Μόνο έτσι θα κοπεί το χαμόγελο, π.χ., στον επιδοματία τσικουλάτα τσικιτά, που με τσιλιαδόρο γυναίκα και παιδιά μπουκάρει μέρα μεσημέρι σε σπίτια και κλέβει μόνο μετρητά και κοσμήματα. Και τα παιδιά να τα πάρει η Πρόνοια, να τα αποκόψει από την κακοποιό υποκουλτούρα. Και, φυσικά, κόψιμο κάθε επιδόματος. Οποιος θέλει να πάει να δουλέψει, όχι να ζει στην καμπούρα μας για να έχει και χρόνο να πλιατσικολογεί. Αλλιώς, φυλακή, διότι και ο παρασιτικός βίος πρέπει να είναι έγκλημα.

Και ένα ερώτημα αφιερωμένο στον κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και τον κ. Αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ.: Το ξέρουν πως τα Τμήματα Ασφαλείας και γενικά τα Αστυνομικά Τμήματα δεν έχουν πρόσβαση στη βάση δεδομένων με τις φωτογραφίες των σεσημασμένων κακοποιών και πως, όταν πολίτες γίνουν θύματα ληστείας ή κλοπής και δουν κάποιον από τους δράστες, πρέπει, αφού κάνουν τη μήνυση, να τους κλείσει το Τμήμα ραντεβού ύστερα από πολλές ημέρες σε Κεντρική Υπηρεσία για να δουν φωτογραφίες σεσημασμένων λεβέντηδων; Πόσο κοστίζει κάθε Αστυνομικό Τμήμα να μπορεί να συνδεθεί με αυτή τη βάση δεδομένων και αυτή η αναγνώριση να γίνεται άμεσα και επιτόπου;

Και, τέλος, να το πούμε ξανά: Πρέπει να θεσπιστεί το οικιακό άσυλο – το σπίτι μου, το κάστρο μου. Οπου, αν μπεις, θα μπορώ να αμυνθώ με το όπλο που θα μου επιτρέπεται να κατέχω νόμιμα μέσα στην οικία μου, χωρίς τους γελοίους, ασαφείς περιορισμούς περί άμυνας του σημερινού Ποινικού Κώδικα, όπου θα βρεθείς κατηγορούμενος. Και μόνη η εισβολή και παρουσία οποιουδήποτε κακοποιού μέσα στο σπίτι μου, εκεί όπου κοιμούνται η γυναίκα και τα παιδιά μου, οι γονείς μου, εγώ ο ίδιος, να θεωρείται απειλή και επαρκής νομιμοποιητικός λόγος να τον στείλω εις τόπον χλοερόν, εις τόπον αναψύξεως.

Επιτέλους, ο Νόμος να προτάξει τα δικαιώματα των έντιμων πολιτών και όχι των κακοποιών, που λεηλατούν τις περιουσίες μας και ενίοτε σκοτώνουν και βιάζουν. Αυτό θα κάνουμε εμείς, όταν μας δώσετε την εξουσία. Πόλεμο στους κακοποιούς, δικαιώματα στον πολίτη που υπερασπίζεται την ασφάλειά του.

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Μόνη λύση! Μέτωπο κατά της ισλαμικής επέκτασης

Το κολοσσιαίο βατερλό της αμερικανικής πολιτικής στο Αφγανιστάν είναι πρωτίστως μια τεράστια απώλεια κύρους, που δημιουργεί μια αλληλουχία δραματικών συνεπειών. Οι ανταγωνιστές των ΗΠΑ θα γίνουν τώρα πιο τολμηροί. Οι πολιτικά ορθές και εγκληματικά ανόητες θεωρίες που κυριαρχούν στα κέντρα ανάλυσης και αποφάσεων τα τελευταία χρόνια και οδήγησαν στην ήττα της υπερδύναμης έχουν συνέπειες, οι οποίες αφορούν άμεσα τον Ελληνισμό και όλη την Ευρώπη.

Αμφιβάλλω αν όλος αυτός ο συρφετός των αναλυτών και των πρακτόρων, που εξισώνει τον Χριστιανισμό με το Ισλάμ και αρνείται να υπερασπιστεί τους αληθινούς πυλώνες της Δύσης, έβαλε μυαλό, αν κατάλαβε τις αληθινές αιτίες της πανωλεθρίας και θα παραδεχθεί την καθολική ήττα των θεωριών του πολιτισμικού μαρξισμού που ευτέλισε το κύρος και την αξιοπιστία των ΗΠΑ και μετέτρεψε σε μάταιη θυσία το αίμα των Αμερικανών μαχητών και των συμμάχων τους. Ολοι αυτοί και αυτές που υποστήριξαν θεωρητικά και σε επίπεδο ανάλυσης τις καταστροφικές αποφάσεις, που βασίζονταν σε μια ανιστόρητη αντίληψη εξημέρωσης των Σουνιτών Ταλιμπάν, οι οποίοι θα μετατρέπονταν σε οπαδούς της δυτικής δημοκρατίας, με σεβασμό στις γυναίκες, στα παιδιά, στους ομοφυλόφιλους, στους άθεους και στους αλλόθρησκους, θα έπρεπε να έχουν ήδη απολυθεί.
Οι προσδοκίες του ισλαμικού φονταμενταλισμού γιγαντώνονται, η επιθετικότητα των Σουνιτών θα πολλαπλασιαστεί και θα δούμε ακόμη μεγαλύτερη πίεση και θρασύτητα από τον Ερντογάν και τις νέες ορδές των πραγματικών και μη προσφύγων, τους οποίους αποδεδειγμένα από τα γεγονότα του Εβρου και όχι μόνο χρησιμοποιεί ως όπλο εναντίον μας.

Ο αρχηγός του κράτους-συμμορία επιχαίρει για την αμερικανική ταπείνωση, θα έχει ακόμη περισσότερους λόγους να αψηφήσει την Ουάσινγκτον, να κάνει ανεξάρτητες διπλωματικές και στρατιωτικές κινήσεις. Και φυσικά όλο το πλέγμα των φανατικών ισλαμιστών, μικρές και μεγάλες τρομοκρατικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, έχουν πάρει τα πάνω τους και πιθανολογείται μια έξαρση των επιθέσεών τους σε όλο τον κόσμο.

Μπαίνουμε σε μια νέα εποχή, όπου όλος ο χριστιανικός κόσμος, η Δύση, θα βρεθούμε στο σταυροδρόμι των μεγάλων αποφάσεων. Ή θα απορρίψουμε τις αυτοκαταστροφικές ιδεοληψίες και θα αντιμετωπίσουμε την ισλαμική απειλή όπως της αξίζει, ορθολογικά, καταστρέφοντας κάθε απόπειρα επέκτασης με συντριπτική δύναμη, με τον απόλυτο τρόπο των Σταυροφόρων, ορθώνοντας τείχη και αποκαθιστώντας και προτάσσοντας την ταυτότητα των εθνών μας, όπου το ισχυρό πρόσημο είναι ο Χριστιανισμός, ή θα χαθούμε. Εάν δεν συνέλθουμε, βήμα βήμα θα υποκύψουμε στην επέκταση του ισλαμοφασισμού, που αποτελεί πλέον εχθρό της ανθρωπότητας και των ελευθεριών μας. Εμείς οι Έλληνες, αν δεν είχαμε ισχυρή χριστιανική ταυτότητα, σήμερα θα ήμασταν όλοι Τούρκοι. Αυτό, η Ορθόδοξη πίστη μας, διαφύλαξε από την αφομοίωση ένα μέρος του Έθνους, αυτό που δεν το πρόδωσαν οι τάφοι του, όπως σε μεγάλο τμήμα της Μ. Ασίας, για να διατηρήσουν τα προνόμια και τις γαιοκτησίες τους. Κοινωνίες χωρίς πνευματικό περιεχόμενο, χωρίς ραχοκοκαλιά ταυτότητας, δεν μπορούν να αντισταθούν και σίγουρα όχι για πολύ.

Η πρώτη ύλη των φανατικών ισλαμιστών, ακόμη και στις μεγάλες μάζες των μουσουλμάνων μεταναστών στις δυτικές μητροπόλεις, είναι κυρίως οι νέοι. Αυτοί ριζοσπαστικοποιούνται. Από το Πακιστάν και άλλες ασιατικές και αφρικανικές χώρες με πληθυσμιακή έκρηξη, ενώ εμείς γερνάμε, ως τις πόλεις της Ε.Ε. και της Βρετανίας, υπάρχει ένας αχανής δυνάμει στρατός εξέγερσης και επέκτασης, που ονειρεύεται να επικρατήσει ένα Ισλαμικό Χαλιφάτο παντού στον κόσμο. Μισούν τις δυτικές αξίες, τη δημοκρατία, τα θεωρούν αδυναμία μας και κερκόπορτά τους. Οι καμπάνες του συναγερμού θα έπρεπε να έχουν ήδη ηχήσει, αφού μέρος του εχθρού δεν βρίσκεται απλά εμπρός στα τείχη μας αλλά τα έχει περάσει.

Αυτή η πρόκληση κυριολεκτικά επιβίωσης των εθνών και των ελευθεριών μας επιτάσσει το καθήκον μιας πανστρατιάς χριστιανών, αγνωστικιστών, άθεων, αδιάφορων, όλων, πάσης κομματικής ή απολιτίκ στάσης, οι οποίοι όμως πιστεύουν στον τρόπο ζωής μας, στις ελευθερίες μας και κατανοούν τη ζωτική ανάγκη να διατηρήσουμε το δικαίωμα να διαφωνούμε, να συγκρουόμαστε με τα μέσα του δημοκρατικού διαλόγου, χωρίς να φοβόμαστε πως κάποιος θα μας κόψει το κεφάλι, θα μας λιθοβολήσει ή θα ανατιναχτεί γιατί δεν συμφωνεί μαζί μας, γιατί δεν υποτασσόμαστε σε αυτόν και στις ολοκληρωτικές ιδεοληψίες του.

​Θα έρθει σύντομα η ώρα που πολλές από τις μεταξύ μας διαφωνίες περί ιδεολογικής καθαρότητας δεν θα είναι απλά ανούσιες, αλλά θα μοιάζουν με προδοσία του συνόλου, γιατί θα είμαστε ένα πολιορκημένο κάστρο, που ταυτόχρονα θα πολεμάει εχθρούς και μέσα στις επάλξεις του. Ηδη είμαστε…

26/08/2021
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ 

​Επιστροφή από την Καμπούλ!

Υπάρχει ένας πίνακας της Βικτοριανής ζωγράφου Λαίδης Μπάτλερ, που ονομάζεται «Τα απομεινάρια μιας στρατιάς». Απεικονίζει ένα εξαθλιωμένο άλογο με έναν εξίσου εξαθλιωμένο αναβάτη. Ο πίνακας είναι γνωστός και ως «Επιστροφή από την Καμπούλ».
 
Ο ημιθανής ιππέας είναι ο βοηθός χειρουργός Ουίλιαμ Μπράιντον (1811-1873), που υπηρέτησε στον στρατό της Βρετανικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών κατά τον πρώτο Αγγλοαφγανικό Πολεμο. Έγινε διάσημος διότι ήταν, υποτίθεται, ο μοναδικός επιζών που γύρισε από την Καμπούλ στην Τζαλαλαμπάντ από μια βρετανική δύναμη 4.500 ανδρών και 12.000 βοηθητικών πολιτών και αμάχων. Η Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών είχε τοποθετήσει στην Καμπούλ ως σάχη του Αφγανιστάν μια μαριονέτα, νομίζω ονόματι Σούτζα, και μια μισθοφορική δύναμη από Άγγλους αλλά και Ινδούς στρατιώτες.
 
Έπειτα από μια αιματηρή εξέγερση η βρετανική στρατιωτική δύναμη, υπό τη διοίκηση του υποστρατήγου Ελφινστοουν, ακολουθούμενη από 12.000 αμάχους, εγκατέλειψε την επισφαλή Καμπούλ και πήρε τον δύσβατο ορεινό δρόμο για την Τζαλαλαμπάντ, 140 χλμ. μακριά από την αφγανική πρωτεύουσα. Δεν έμεινε ρουθούνι. Ήδη είχαν πέσει βαριές χιονοπτώσεις και οι ενέδρες και οι αλλεπάλληλες επιθέσεις των εξεγερμένων φυλών, μαζί με τα κρυοπαγήματα, θέρισαν σαν στάχυα την υποχωρούσα δύναμη, συχνά σε μάχες σώμα με σώμα.
 
Η πορεία θανάτου άρχισε στις 6 Ιανουαρίου 1842 και τελείωσε στις 13 Ιανουαρίου, όταν οι Βρετανοί σκοποί στα τείχη της Τζαλαλαμπάντ είδαν μια μοναχική φιγούρα να πλησιάζει. Ήταν ο Μπράιντον πάνω στο τραυματισμένο ετοιμοθάνατο άλογό του, το οποίο έβαλαν σε στάβλο και το περιποιήθηκαν, αλλά πέθανε την επόμενη μέρα. Οι Άγγλοι επέστρεψαν αργότερα με μια δύναμη εκδίκησης, αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να επιβάλουν την κυριαρχία τους στις ανυπότακτες φυλές αυτής της ορεινής και άγριας χώρας με τις ανυπότακτες φυλές και έτσι μια μέρα έφυγαν αφήνοντας έναν βασιλιά να κουμαντάρει τη χώρα. Η κραταιά σοβιετική μηχανή προσπάθησε επίσης το 1979 να επιβάλει κομμουνιστικό καθεστώς και μεταρρυθμίσεις διά της βίας σε αυτή τη χώρα. Ο υποτακτικός της σοβιετίας τελείωσε σφαγμένος σαν αρνί και ευνουχισμένος σαν μοσχάρι και η χώρα γύρισε πίσω στο καθεστώς της εξουσίας των φυλών.
 
Οι Αμερικανοί δεν εγκατέλειψαν το Αφγανιστάν. Ήταν εκεί και πολεμούσαν 20 χρόνια. 2.500 Αμερικανοί και πολλοί άλλοι δυτικοί σύμμαχοί τους πότισαν με το αίμα τους αυτή την αφιλόξενη χώρα. Οι Αμερικανοί μαχητές δεν έχασαν καμία μάχη, όπως δεν έχασαν καμία μάχη και στο Βιετνάμ. Η αποτυχία είναι καθαρά των πολιτικών και αναλυτών πάνω στις θεωρίες των οποίων στηρίχτηκαν οι πολιτικοί. Στο Βιετνάμ το ονόμασαν βιετναμοποίηση, δηλαδή εκπαιδεύουμε και εξοπλίζουμε ισχυρές ντόπιες ένοπλες δυνάμεις και παραδίδουμε τη χώρα στη δική της ηγεσία. Αυτό έκαναν και στο Αφγανιστάν, εξόπλισαν 300.000 στρατό και αεροπορία, αστυνομία, τους εκπαίδευσαν και φυσικά έγινε ό,τι και στο Βιετνάμ: κατέρρευσαν όλα σαν χάρτινος πύργος. Ούτε ντουφεκιά δεν έριξαν ο στρατός και η αστυνομία, και η χώρα έπεσε στα χέρια των Ταλιμπάν.
 
Γιατί; Γιατί τελικά εκεί η συντριπτική πλειονότητα είναι Ταλιμπάν και οι ΗΠΑ απλά δώρισαν στο σκληρό αυτό ισλαμικό καθεστώς χιλιάδες άρματα μάχης, ΤΟΜΠ, ΤΟΜΑ, τζιπ, φορτηγά, μαχητικά και μεταφορικά αεροπλάνα, ελικόπτερα, πακτωλό ελαφρών, βαρέων όπλων και πυρομαχικών. Μια τεράστια, ασύλληπτου μεγέθους, πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική ήττα, που κατάπιε χιλιάδες ζωές Αμερικανών και άλλων στρατιωτών και περί τα 3 τρισ.! Και για να μη διαβάζω ανοησίες: Ο Τραμπ αποφάσισε την αποχώρηση και ο Μπάιντεν την υλοποίησε με τον κωμικοτραγικό τρόπο που έγινε. Η ήττα ανήκει πρώτα στις βλαμμένες θεωρίες τις πολιτικής ορθότητας, που νομίζουν οι ανόητοι αναλυτές και εφαρμοστές της πως η δημοκρατία δυτικού τύπου είναι μαϊντανός που τον φυτεύεις, τον ποτίζεις και φυτρώνει όπου να ‘ναι. Ανήκει στα νεομαρξιστικά νούμερα που εξομοιώνουν τον Χριστιανισμό με το Ισλάμ.
 
Όποιος ξέρει Ιστορία, εθνογραφία, όποιος έχει μελετήσει στοιχειωδώς το Ισλάμ και τις χώρες όπου αυτό κυριαρχεί ξέρει πως οι μουσουλμάνοι στη συντριπτική τους πλειονότητα μισούν τη δυτική δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως εμείς τα αντιλαμβανόμαστε. Τα θεωρούν ύβρη, αμαρτία, ξένο, απεχθές σώμα. Το Ισλάμ δεν είναι απλά θρησκεία αλλά ολόκληρο σύστημα πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης. Είναι μια ολοκληρωτική πολιτική θεωρία με πρώτο θύμα τα δικαιώματα των γυναικών, των παιδιών και των αλλοθρήσκων ή αθέων. Στο Αφγανιστάν σχεδόν όλοι ήταν και είναι με τους Ταλιμπάν. Και όσοι συνεργάζονταν το έκαναν κυρίως από ιδιοτέλεια, αρμέγοντας ζεστό χρήμα των Αμερικανών φορολογουμένων ή του ίδιου του λαού τους, μέσω προνομίων, αυθαιρεσιών.
 
Τώρα μας μιλούν όλοι για τις συνέπειες και το επερχόμενο νέο κύμα προσφύγων και λαθρομεταναστών. Τρίβουν τα χέρια τους δίπλα μας στο κράτος-συμμορία οι δουλέμποροι που καθοδηγούνται από το καθεστώς Ερντογάν και οι υπηρεσίες του. Ανυπομονεί ο βορβορώδης προδοτικός συρφετός των ΜΚΟτζήδων, με τις βαθιές τσέπες, οργανικό κομμάτι του δουλεμπορικού συστήματος διακίνησης και του ισλαμικού εποικισμού της Ευρώπης, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, που είναι ο Ακρίτας της. Αγαλλιούν όλες οι εγχώριες αριστερές ύαινες και τα φίδια του αργυρώνητου ψευτοανθρωπισμού. Έχουν πάρει φωτιά τα κομπιουτεράκια να υπολογίζουν ποσοστά, συμβάσεις σίτισης, ενοίκια από επιδοτούμενη στέγαση. Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Και το Έθνος χάνεται και τα κονομάνε.
 
Λοιπόν, όχι. Δεν έχουμε υποχρέωση να περιθάλψουμε όλη την Ασία και όλη την Αφρική. Από πού κι ως πού κάποιοι που θα διανύσουν χιλιάδες χιλιόμετρα, διασχίζοντας το Ιράν, την Τουρκία, θα δικαιούνται να μπουν κατά μιλιούνια στη χώρα μας, διαλύοντας την κοινωνική μας συνοχή, την ασφάλειά μας, την οικονομία μας; Η Τουρκία θεωρείται ασφαλής χώρα. Μέχρι εκεί λοιπόν. Οφείλουμε να είμαστε ως κράτος αυστηροί. Η Ευρώπη, η χριστιανική Δύση, πρέπει να φυλάξει τον εαυτό της. Η αυτοκτονία δεν είναι πράξη αλληλεγγύης, δεν είναι καν χριστιανική πράξη και η εισαγωγή εκατομμυρίων αναφομοίωτων μουσουλμάνων θα είναι συλλογική αυτοκτονία. Αυτοί που απέτυχαν ας το λύσουν, αλλά μακράν ημών.
 
Μπορούμε να δεχθούμε και να προστατεύσουμε φυσικά τις γυναίκες που θα πετάξουν την μπούρκα, τη μαντίλα, που θα αποκηρύξουν όλο το κτηνώδεις θεσμικό πλαίσιο του Ισλάμ για τις γυναίκες. Δεν καταλαβαίνω το νόημα να προσφέρουμε ασυλία σε γυναίκες που θα αναπαράγουν στη χώρα μας αυτά από τα οποία υποτίθεται διέφυγαν για να προστατευτούν.
 
Εχθρός της ανθρωπότητας

Και επί του πρακτέου, ας μάθουν λοιπόν όλοι πως οι Ταλιμπάν, ο Ερντογάν και ο επεκτατικός τουρκισμός, η Χαμάς, το Ισλαμικό Κράτος, όλες οι εκφάνσεις του Ισλαμοφασισμού, δεν εξημερώνονται, δεν μπορούν να μπολιαστούν με δημοκρατία, εκλογές, δικαιώματα. Τα έχουν όλα χεσμένα, τα μισούν, τα φτύνουν. Είναι ένας επεκτατικός εχθρός της Ανθρωπότητας που καταλαβαίνει μόνο τη γλώσσα της ισχύος και πρέπει να μείνει έξω από τις χώρες μας, έξω από τις κοινωνίες μας. Εντός μόνον όποιοι αποδέχονται πλήρως και απολύτως τις αξίες μας, τους νόμους μας, τον τρόπο ζωής μας.
 
Όποιος, όποια θέλει να ζει με τη Σαρία και όπως σε Χαλιφάτο, τυλιγμένη σαν μαύρος ντολμάς, υποτακτική σαν δούλος ή να νομίζει πως οι γυναίκες, οι κόρες μας, οι αδελφές μας είναι πόρνες που του ανήκουν, δεν έχει θέση ανάμεσά μας. Ας μείνει στην Τουρκία ή ας πάει στη Σαουδική Αραβία και στα Εμιράτα να απολαύσει ισλαμική ζωή.

19/08/2021
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Ευγενής σκοπός η αποκατάσταση των δασών μας

Η ζημιά είναι ανυπολόγιστη, εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα φυσικού πλούτου της Πατρίδας, μεταξύ των οποίων ο μεγαλύτερος, ο τελευταίος πνεύμονας της Αττικής, όπου ζει σχεδόν η μισή Ελλάδα, έχει γίνει καμένα ερείπια.
 
Δεκαετίες θα περάσουν, όλοι εμείς θα είμαστε στα αιωνίους μονάς, όταν, ίσως, αποκατασταθεί αυτός ο πλούτος της χλωρίδας και της πανίδας στην ομορφιά και την ευρωστία που είχε ως πριν από λίγες μέρες. Φανταστείτε ότι το Τατόι και η περιοχή είχαν καεί πριν από έναν αιώνα, το 1916. Πήρε 105 χρόνια να φτάσει αυτό το δάσος στην ανάπτυξη που είχε ως πριν από λίγες ημέρες.
 
Κύριο μέλημά μας είναι η αποκατάσταση αυτού του εθνικού θησαυρού, να τον ξαναζωντανέψουμε, ακόμη κι αν θα τον απολαύσουν τα δισέγγονά μας. Σήμερα όμως η ανθρώπινη γνώση και τεχνολογία επιτρέπει πράγματα αδιανόητα παλαιότερα και σε συντομότερο χρόνο. Έγραψα πολλά για την αναβίωση του αρχαίου ελληνικού δάσους, δεν τα έβγαλα από το κεφάλι μου, δεν είμαι δασολόγος ούτε γεωπόνος, διάβασα τις προτάσεις ειδικών. Πάντως σε ό,τι αυτοί, οι ειδικοί, προτείνουν και αποφασίσει το κράτος να υλοποιήσει, με σχεδιασμό και οργάνωση, με μακρόπνοο όραμα, πρέπει να είμαστε όλοι αρωγοί, όλοι εθελοντές, αφιερώνοντας όσο χρόνο, ιδρώτα, κόπο και χρήμα μπορούμε.
 
Να απευθυνθούμε άμεσα και στους καλύτερους του εξωτερικού, να ζητήσουμε βοήθεια και τεχνογνωσία από τους φίλους μας παντού στον κόσμο. Θα πω άλλη μια ιδέα κι αν είναι λάθος, συγχωρέστε με. Είπα, δεν είμαι ειδικός αλλά ανυπομονώ να πάρω οδηγίες, να αγοράσω τα δέντρα που πρέπει, που θα λέει το κρατικό σχέδιο, και να πιάσω την τσάπα για να τα φυτέψω και μετά να τα φροντίζω όσα χρόνια χρειάζεται. Μόνο «δικαίωμα» που θα απαιτήσω, όταν γίνουν διπλάσια από το μπόι μου και ρίχνουν πια σκιά, να κάτσω λίγο στον ίσκιο τους.
 
Λέω λοιπόν, οι Ισραηλινοί έχουν μετατρέψει σε πράσινους παραδείσους μεγάλες εκτάσεις ερήμου, κανονικής ερήμου, από αυτήν που μόνο καμήλες επιβίωναν για κάποιες μέρες. Μήπως να ζητήσουμε βοήθεια; Σε μας, που δεν είμαστε δα έρημος, θα είναι πιο εύκολο. Μήπως, λέω, μη με περιγελάσετε, υπάρχουν τρόποι μαζικής εναέριας σποράς και ποτίσματος, ώστε να το κάνουμε μαζικότερα και γρηγορότερα; Το έχουν κάνει άλλοι επιτυχώς; Αυτοί που πρέπει, οι ειδικοί, να το ψάξουν και να κινηθούμε γρήγορα. Να μην αφήσουμε να ερημοποιηθεί η Πατρίδα μας.
 
Και είναι ώρα αυτή η όποια αστική τάξη έχουμε να αποδείξει εάν και πόσο νοιάζεται αυτόν τον τόπο. Κάποιοι το έχουν κάνει και με αθόρυβος ευεργεσίες, τώρα όμως είναι ώρα να επιστρατευθούν και κριθούν οι πάντες. Άλλωστε και οι μεγαλοσχήμονες αναπνέουν τον ίδιο αέρα με μας και δεν ζουν συνέχεια στην Εσπερία. Αφού λοιπόν έχουμε πλήρη καταγραφή όλων των εκτάσεων που κάηκαν, ο πρωθυπουργός να καλέσει όλους τους ισχυρούς του τόπου σε μια μεγάλη αίθουσα, π.χ. στο Ζάππειο, και να τους ρωτήσει πόσες χιλιάδες στρέμματα θα αναλάβει να αναδασώσει ο καθένας, συμμετέχοντας στο σχέδιο που θα εκπονήσουν οι αρμόδιοι. Να αναλάβουν άμεσα το κόστος για τον καθαρισμό, την κορμοδεσία, αν το λέω σωστά, των καμένων περιοχών, ώστε να φτιαχτούν τα αντιστηρίγματα και τα φράγματα που απαιτούνται, για να μην έχουμε πλημμύρες και φύγει το χώμα, και μετά να αναλάβουν το κόστος της αναδάσωσης και της φροντίδας των δενδρυλλίων, μέχρι να μη χρειάζονται φροντίδα πια από τον άνθρωπο, πλην της φύλαξης και του καθαρισμού των δασών από τα ξερά.
 
Και να δοθεί η δυνατότητα και σε μικρότερους χορηγούς, εταιρίες ή και φυσικά πρόσωπα, να υιοθετήσουν, να αναλάβουν το ίδιο για όση έκταση μπορεί ο καθένας, ένα, πέντε, δέκα στρέμματα, εκατό. Να μια ευγενής άμιλλα, όχι ποιος έχει το μεγαλύτερο κότερο, την πιο εντυπωσιακή βίλα στη Μύκονο ή αλλού, αλλά ποιος θα αφήσει πίσω του το σπουδαιότερο μνημείο, ολόκληρα δάση, γεμάτα ζωή, γεμάτα ελληνική χλωρίδα και πανίδα, αμέτρητους μικρούς ζωντανούς Παρθενώνες της φύσης της Πατρίδας. Ακόμη και όσοι έχουν περιουσίες μέσα ή δίπλα στο δάσος να έχουν την ευκαιρία να αποκαταστήσουν το γύρω τους φυσικό περιβάλλον, το δάσος, με έξοδά τους, πάντα, επαναλαμβάνω, με βάση κεντρικό κρατικό σχέδιο και οδηγίες των ειδικών.
 
Και είμαι βέβαιος ότι κανείς δεν θα πει όχι. Άλλος από φιλοτιμία, άλλος από ντροπή, όλοι θα συνδράμουν και έτσι, μαζί με την τεχνογνωσία, τη βοήθεια, φίλων μας από το εξωτερικό, την πανστρατιά της κοινωνίας και την οικονομική συνεισφορά του «ρετιρέ» της Ελλάδας αλλά και κάθε φιλότιμου πατριώτη, θα επιτύχουμε ένα όραμα, ένα θαύμα, έναν ευγενή σκοπό, που μόνο η υπεράσπιση της Πατρίδας στο πεδίο της μάχης είναι ευγενέστερος. Θα μας ευγνωμονούν οι επόμενες γενιές…

16/08/2021
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Κύριε πρέσβη της Ρουμανίας, συγγνώμη

Πριν από μερικά χρόνια δημοσίευσα ένα άρθρο στη «δημοκρατία» – ούτε καν θυμάμαι το θέμα, πάντως δεν διαπραγματευόταν οτιδήποτε σε σχέση με τη Ρουμανία και τον λαό της.
 
Εκεί, όμως, εν τη ρύμη του λόγου, ανέφερα μια σκωπτική κακία που αποδίδεται, υποτίθεται, στον τελευταίο Τσάρο, τον Νικόλαο, πως «οι Ρουμάνοι δεν είναι εθνικότητα, είναι επάγγελμα». Τέτοιες καταφρονητικές κακίες με ποικίλες αιτίες ανταγωνισμού, ρατσισμού, φθόνου, υποκρυπτόμενου επεκτατισμού, εθνικής, θρησκευτικής αντιπαλότητας ή απλά ανεκδοτικής ευφυολογικής διάθεσης κ.λπ. υπάρχουν πολλές ανά τον κόσμο.
 
Δεν θυμάμαι γιατί αναφέρθηκα στη δηλητηριώδη ρήση του αείμνηστου και τραγικά δολοφονημένου τελευταίου των Ρομανώφ, προκάλεσε όμως μια επιστολή διαμαρτυρίας του πρέσβη της Ρουμανίας στην εφημερίδα, η οποία τη δημοσίευσε, μαζί με μια απάντησή μου, που ήταν σαν αυτό που λέει το ανέκδοτο με τον Λουδοβίκο ΙΔ’ και τον γελωτοποιό του, όταν του ζήτησε να κάνει μια πράξη, όπου μετά η δικαιολογία ήταν χειρότερη από την πράξη. Δεν σας λέω όλο το ανέκδοτο, γιατί πάλι θα παρεξηγηθούμε με τον κύριο πρέσβη και η πρόθεσή μου είναι άλλη.
 
Οι Ρουμάνοι, αγαπητοί φίλοι, όχι μόνο δεν είναι «επάγγελμα», αλλά, όπως απέδειξαν, είναι ένα σοβαρό έθνος. Αφού πέρασαν μέσα από τα Καύσιμα Δίκρανα του κομμουνιστικού Ολοκληρωτισμού, της φτώχειας και της υστέρησης σε τόσα πεδία, στη νέα εποχή της χώρας τους έχουν επιτύχει θαύματα – κυρίως έχουν επιτύχει αυτό που είναι ο σκοπός της πολιτικής: Εκαναν τη χώρα τους ευημερούσα και ισχυρότερη.
 
Τις πρώτες πληροφορίες τις έπαιρνα τα τελευταία χρόνια από την αγάπη μου για την αυτοκίνηση, και δη ειδικού τύπου: π.χ., το καλύτερο όχημα παντός εδάφους για έρευνα και διάσωση το φτιάχνει ρουμανική εταιρία.
 
Η δε βιομηχανική παραγωγή τους εν γένει έχει αναγεννηθεί με σύγχρονες προδιαγραφές. Με σταθερό φορολογικό σύστημα και ελάχιστη γραφειοκρατία -αυτά που δεν κάνουμε εμείς- έχουν επιτύχει ένα οικονομικό θαύμα, το οποίο έκανε τους πλούσιους πλουσιότερους και τους τω πάλαι φτωχούς μεσοαστούς. Ταυτόχρονα, είναι μια ασφαλής και καθαρή χώρα, που παρέχει την πρώτη προϋπόθεση όλων των δικαιωμάτων: ασφαλή σπίτια, ασφαλή σύνορα, ασφαλείς δημόσιους χώρους. Φίλοι μου, που δραστηριοποιούνται επιτυχώς στο Βελιγράδι, μου έχουν περιγράψει με αδρές γραμμές αυτή την εύρωστη και με εντυπωσιακό δείκτη ανάπτυξης κοινωνία και οικονομία, που μεταμόρφωσε την κομμουνιστική δυστοπία σε μια ρωμαλέα και ζωντανή κοινωνία και οικονομία, χωρίς ταυτόχρονα να θυσιάσει την ταυτότητά της, χωρίς να μολυνθεί από τον δουλεμπορικό ισλαμικό επεκτατισμό. Η εικόνα των Ρουμάνων πυροσβεστών να ευλογούνται από τον Ορθόδοξο ιερέα τους, πριν έρθουν σε αρωγή της δοκιμαζόμενης Ελλάδας, σαν να πήγαιναν σε πόλεμο -που πόλεμος είναι και συχνά με απώλειες-, ήταν συγκινητική. Αυτές τις στιγμές που γράφω συνεχίζουν να μάχονται στο πλάι μας στη δοκιμαζόμενη από τις φλόγες Εύβοια. Δεν θα ασχοληθώ με τις γελοιότητες των ψευδών ειδήσεων, που διέσπειραν αδίστακτα, από μικροκομματική σκοπιμότητα, διάφοροι ανόητοι και μικρόψυχοι, χρησιμοποιώντας το όνομα του ρουμανικού πυροσβεστικού αποσπάσματος.
 
Θα σταθώ στην αλήθεια της γενναίας συνδρομής τους, στην εικόνα με την οποία αντιπροσώπευαν το Έθνος τους, στη σοβαρότητα του κράτους τους και στην υπηρεσία τους στις κοινές ευρωπαϊ-κές μας αξίες, που είναι η Αρχαία Ελλάδα, η Ρώμη και ο Χριστιανισμός. Έχουμε να πάρουμε μαθήματα από την προοδεύουσα Ρουμανία.
 
Όχι στο πώς θα σβήνουμε φωτιές, αλλά στο πώς θα οικοδομήσουμε κι εμείς πάλι ένα ρωμαλέο και αληθινά αναπτυγμένο κράτος. Με μερικά χρόνια καθυστέρηση λέω λοιπόν στο κύριο πρέσβη της Ρουμανίας μια συγγνώμη, παρότι ούτε τότε είχα πρόθεση να προσβάλω τον λαό που εκπροσωπεί με το μη πολιτικά ορθό ύφος μου. Δέκα εκατομμύρια Έλληνες στην Ελλάδα, άλλοι τόσοι στο εξωτερικό και όλος ο κόσμος είναι μάρτυρες της ρουμανικής φιλοτιμίας προς την Ελλάδα, και αυτό δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ.

12/08/2021
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ