Ανάγκη για ένα σοκ πατριωτικής αριστείας

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον ακομβίωτο στρατάρχη να του κρατάει το φανάρι, ενώ ασελγεί σε βάρος της εθνικής ταυτότητας και της οικονομίας, τα κάνει θάλασσα στους αριθμούς που αφορούν το χρέος, τον ΦΠΑ, την ύφεση κ.λπ., όμως υπολογίζει προσεκτικά σαν σκυφτός σαράφης τους αριθμούς των νεόπτωχων Ελλήνων και όσων προλεταριοποιεί η ισοπεδωτική πολιτική του. Δημιουργεί μια κρίσιμη μάζα, χειραγωγούμενη από το ταξικό μίσος και τον κοινωνικό φθόνο, που θα μπορεί να του χαρίσει μια σχετική πλειοψηφία ή, έστω, μια ελάχιστη απόσταση από τον πρώτο.

Στρέφει τους ανέργους και τους χαμηλόμισθους κατά της επιστημονικής τάξης της χώρας με ψευτοταξικά κριτήρια. Κλείνει το μάτι σε αυτούς που έχουν ελάχιστα ή τίποτα, λέγοντάς τους ότι θα ξεζουμίσει τους «έχοντες» στ’ αλήθεια ή κατά φαντασίαν της προπαγάνδας του. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί από το τρίπτυχο του ιστορικού κοινωνικού ονείρου κάθε γονιού -γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί- δεν έχουν μαντίλι να κλάψουν και οι νεότεροι μεταναστεύουν – π.χ. στους γιατρούς, η Γερμανία, η Αγγλία και άλλες χώρες κάνουν κανονικό παιδομάζωμα επιστημόνων.
Ο ελληνικός λαός με έξοδά του τους μόρφωσε στις λαμπρές ιατρικές σχολές μας και τους παίρνουν το γερμανικό και το αγγλικό σύστημα υγείας έτοιμους, χωρίς να ξοδέψουν μία. Και επειδή, εκτός από καλύτεροι επιστήμονες από τους ντόπιους, είναι και καλύτεροι άνθρωποι, χαϊδεύουν το κεφάλι της γιαγιάς, του παππού του παιδιού και δείχνουν συχνά ένα ενδιαφέρον ασυνήθιστο για τους ψυχρόαιμους Βόρειους εταίρους μας – είναι περιζήτητοι. Στην πατρίδα, όμως, η ολοένα μεγαλύτερη έλλειψη χρήματος, η σύνθλιψη των αμοιβών -διότι απλούστατα οι πολίτες δεν έχουν ούτε σάλιο και, αν τους γυρίσεις ανάποδα, πέφτουν μόνο τα κλειδιά-, έχει δημιουργήσει νεοπρολετάριους επιστήμονες με πτυχίο-κορνίζα, απλήρωτους λογαριασμούς και ζοφερές προοπτικές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, και ο ψευτοδεξιός τσιλιαδόρος του λένε σε αυτόν που παίρνει 500, 600 ευρώ ή και τίποτα: «Μη σε νοιάζει, θα πληρώσουν για σένα αυτοί που έχουν». Το ότι αυτοί που «έχουν» τελικά δεν έχουν τίποτα ή βγάζουν 1.000, 1.200 ευρώ ή είναι άνεργοι είναι μια λεπτομέρεια. Αυτοί που κάτι έχουν, που διατηρούν μια υπολογίσιμη εισοδηματική απόσταση από τους πολλούς, δεν είναι ούτε 15%. Η δε συρρίκνωση της μεσαίας και της ανώτερης τάξης σπάει τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας και, όταν αυτές δεν επενδύουν και δεν ξοδεύουν, τότε μεγαλώνουν η ανεργία και η φτώχεια του 85%, που στις τράπεζες έχει μόνο χρέη ή κάτι ψιλά.
Οι χώρες που ευημερούν -και μαζί τους ευημερεί και η εργατική τάξη- είναι αυτές που έχουν τη μεγαλύτερη μεσαία επιστημονική και επιχειρηματική τάξη. Επομένως, η φοροεπιδρομική πολιτική υπανάπτυξης και κοινωνικού μίσους, που εφαρμόζουν οι κυβερνητικοί εταίροι και καταστρέφει ό,τι απέμεινε από τη μεσαία τάξη, την οποία η Αριστερά μισεί, είναι βαθιά αντιλαϊκή, αντιπατριωτική και διχαστική. Σε λίγο θα υπάρχουν μόνο ο πολτός των φτωχών και η κομματική αριστεριστική γραφειοκρατία, η οποία θα τους καθοδηγεί με τον κοινωνικό φθόνο και θα τους μοιράζει τη μιζέρια ως «κοινωνική πολιτική», η οποία θα μοιάζει πια και ποσοτικά με ελεημοσύνη, αναδιανέμοντας αέρα κοπανιστό.
Η απάντηση στον διχαστικό μηδενισμό της Αριστεράς, ο δρόμος της εξόδου, είναι ένα σοκ πατριωτικής αριστείας που θα επανεκκινήσει όλη την κοινωνία, από την Παιδεία ως την οικονομική παραγωγή. Κι αυτό δεν μπορούν να το κάνουν ανακυκλωμένοι μαρξιστές, ούτε μεσαιοχωρίτες διαχειριστές – δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στις 5/6/2016