Η υποχρέωση του Ανώτατου Άρχοντα

Άρθρο του Φαήλου Κρανιδιώτη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στις 23/01/19

Οι εξουσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας έχουν περιοριστεί σημαντικά, γεγονός κατά τη γνώμη μου λάθος, αφού έτσι δεν υπάρχει κανένας παράγοντας ανάσχεσης της αυθαιρεσίας της όποιας κυβέρνησης, ένας εξισορροπιστικός παράγων των αρρυθμιών και των αυθαιρεσιών του πολιτικού συστήματος. Ναι, ο ρόλος του είναι εν πολλοίς πλέον συμβολικός, για να μη χρησιμοποιήσω τον όρο διακοσμητικός, όμως δεν μπορεί να απαιτούν οποιοιδήποτε ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας να γίνει άθυρμα των επιδιώξεων μιας μηδενιστικής κλίκας που κάνει κουρελόχαρτο το Σύνταγμα, τους Νόμους και τα εθνικά συμφέροντα. 

Αυτό όμως που είναι σίγουρο, είναι πως ο ανώτατος άρχων της Πολιτείας μας δεν υποχρεούται να συμπράξει σε παράνομες πράξεις. Δεν υποχρεούται να παρακολουθεί αμέτοχος την τέλεση εσχάτης προδοσίας και να τον υποχρεώνουν να υπογράψει νόμους, οι οποίοι έχουν ψηφιστεί παράνομα από τη Βουλή, χωρίς πλειοψηφία 180 βουλευτών και με ολέθριες συνέπειες για το Εθνος.
Στο ζήτημα των Πρεσπών έχουμε πολλά παράδοξα. Ερωτήθηκαν με δημοψήφισμα οι καταπατητές και δεν ερωτώνται οι ιδιοκτήτες αυτού που παραχωρείται, ο Ελληνικός Λαός. Κι όχι μόνον δεν ερωτώνται, κατασυκοφαντούνται κι από πάνω ως «φασίστες» από την κυβέρνηση, τα φερέφωνά της και μια οργανωμένη αλητεία τραμπούκων.

Ο αναθεωρητισμός του σκληρού ηγετικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, που, αφού κυριολεκτικά η πραγματικότητα εξευτέλισε τις φαντασιώσεις τους στην οικονομία, θέλει να πάρει ρεβάνς σε ιστορικά ζητήματα, «δικαιώνοντας» με ένα χαρτί την προδοτική 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ, αφορά τα βαθιά πολιτικά βίτσια μιας πολύ κλειστής παρέας, η οποία ηδονίζεται να χλευάζει τη διαχρονία και την ενότητα του Εθνους.

«Φτιάχνονται» με την εξουσία, ανέλπιστα, στα χέρια τους, να λένε και να υλοποιούν ως πολιτική όλα αυτά που επί δεκαετίες τούς έκαναν απόβλητους, περιθωριακούς και ηττημένους. Αλλοι, αρμοδιότεροι εμού επί του Συνταγματικού Δικαίου, συνάδελφοι και του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπως ο θαλερός κ. Κασιμάτης, έχουν κάνει σαφείς επισημάνσεις, όπως και η Ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας, για το παράνομο και αντισυνταγματικό των μεθοδεύσεων της κυβέρνησης και ο κ. Παυλόπουλος πρέπει να τις λάβει σοβαρά υπ’ όψιν και να μη φοβηθεί τις αντιδράσεις της μειοψηφικής κυβέρνησης. Να μην υπογράψει την κύρωση της επαίσχυντης συμφωνίας. Σε αντίθετη περίπτωση δεν διακυβεύει μόνον τα εθνικά συμφέροντα και την προσωπική του τιμή και υστεροφημία, αλλά εκθέτει τον εαυτό του, όπως και οποιοσδήποτε διαπραγματεύτηκε, υπέγραψε ή θα ψηφίσει αυτό το ανθελληνικό έκτρωμα, σε νομικούς κινδύνους ανήκουστους για τον θεσμικό του ρόλο.

Οι δε ιταμές απειλές του κ. Νίμιτς αποτελούν από μόνες τους επαρκή λόγο για μια πολιτειακή ηγεσία με ελάχιστη αξιοπρέπεια και αίσθημα εθνικού συμφέροντος να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων αυτό το έκτρωμα, το οποίο οι σοβινιστές των Σκοπίων και επίγονοι συνεργατών των Γερμανών παραβιάζουν κάθε ημέρα.

Ακόμη και στο αναθεωρημένο Σύνταγμά τους γίνεται αναφορά στους «εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες του 1943-1949». Αναφέρονται φυσικά στο ΣΝΟΦ και το ΝΟΦ, τα συνεταιράκια της ελληνικής Αριστεράς στον χωριστικό πόλεμο που ματοκύλησε την Πατρίδα, με στόχο την απόσπαση εθνικού εδάφους και τη δημιουργία Σοβιετικού «Μακεδονικού» Κράτους. Οι τυχοδιώκτες του ΣΥΡΙΖΑ, ανακυκλωμένοι νεοσταλινικοί, καταλαβαίνουμε γιατί θέλουν να «νικήσουν» με την πένα και το χαρτί εκεί που έχασαν με τα όπλα, δικαιώνοντας τα συνεταιράκια τους.
Για τον θεσμό του Πρόεδρου της Δημοκρατίας, όμως, αυτό είναι μη αποδεκτό, αδιανόητο και θα τον καταστήσει συνυπόλογο με τους αυτουργούς αυτού του εγκλήματος, που χρησιμοποιούν την εντολή του Ελληνικού Λαού εναντίον του.