Βγάλαμε άφθες και Μπουτάρη

Η έλλειψη αγάπης για την Πατρίδα είναι κάτι αφύσικο, μία ανωμαλία
Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη*
Οι άνθρωποι, όταν αρρωσταίνουν και πέφτει το ανοσοποιητικό μας, έχουμε διάφορα συμπτώματα. Βγάζουμε άφθες, σπυριά, παθαίνουμε ωτίτιδα, έχουμε πυρετό, διάρροια. Τώρα, στην κορύφωση της μεταπολιτευτικής παρακμής, πάθαμε Μπουτάρη, Καμίνη και διάφορα άλλα. Αγαπώ πολύ τη Θεσσαλονίκη, σπούδασα εκεί. Σκοπού 5, Σαράντα Εκκλησιές, στο ημιυπόγειο, έναντι του κινηματογράφου Αίαντος, όπου έβλεπες ψαγμένες ταινίες, ακούγοντας τον ήχο της μηχανής προβολής. Είχε τη μοίρα τόσων και τόσων αιθουσών. Έκλεισε.

Αγαπώ τη Θεσσαλονίκη για τα χρόνια που είχα την ευκαιρία να σπουδάσω σε ένα καλό πανεπιστήμιο, που τότε δεν ήταν άντρο μηδενιστών αλητών, όπου μπορούσες να περπατήσεις στις 3 το πρωί ανάμεσα στις σχολές και να μη σε πειράξει άνθρωπος. Την αγαπώ για τους φίλους που γνώρισα, τους κιμπάρηδες άνθρώπους της, ως τόπο της ιδεολογικής και πνευματικής ενηλικίωσής μου, ευγνώμων στους χειρώνακτες γονείς μου που με στήριζαν με καθημερινό αγώνα στο μεροκάματο, και στην Πατρίδα, που με το δημόσιο πανεπιστήμιό της μου έδωσε την ευκαιρία να πάρω ένα εισιτήριο για ένα αυτόνομο ταξίδι ζωής, σε μια δουλειά χωρίς εξαρτήσεις. Γι’ αυτό, λοιπόν, θέλω να ρωτήσω τα αδέρφια μας στη Θεσσαλονίκη, μα τι στον δαίμονα σας έπιασε και στείλατε στον δήμο αυτό το σύμπτωμα παρακμής; Δεν είναι καθόλου αστείο πλέον. Βέβαια, τα καρντάσια μπορούν να μου επιστρέψουν το ερώτημα. «Ό,τι πάθατε κι εσείς με τον Καμίνη».
Πέραν όμως της πλάκας, η βασική αιτία είναι η ανεπαρκής εκπροσώπηση του πατριωτικού χώρου, από πρόσωπα λίγα, ανεπαρκή ή διαβλητά, παράλληλα με την επί δεκαετίες προσχώρηση της Κεντροδεξιάς στην ιδεολογική παρακμή των αντιπάλων. Όταν ντρεσάρεις επί χρόνια τους ψηφοφόρους σου στον πολιτικό μαρξισμό και στην ενοχή απέναντι στην Αριστερά, τότε ανοίγεις δρόμο στους μπουτάρηδες και τους καμίνηδες. Και όταν τον λεγόμενο πατριωτικό χώρο τον λυμαίνονται ημίτρελοι, λαμόγια, σαλταδόροι που πουλάνε κηραλοιφές, αυθεντικές επιστολές του Ιησού και νοσταλγοί, εν έτει 2018, πραξικοπημάτων, είναι λογικό να μην υπάρχει πειστική εναλλακτική.
Διότι η πολιτική είναι συγκριτική διαδικασία ανάμεσα σε υπαρκτά πρόσωπα και όχι ανάμεσα σε πρόσωπα και τον κανέναν που δεν είναι υποψήφιος.
Ετσι και με τη βοήθεια της δικτατορίας των ΜΜΕ και της «πολιτικής ορθότητας» ψωνίσαμε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη τον κατιμά για φιλέτο. Η Αθήνα είναι ένα τεράστιο πολυπολιτισμικό ουρητήριο, κυριολεκτικά ζέχνει αμμωνία, και στη Θεσσαλονίκη περιφέρεται ένας τύπος που κάνει τον λαγό σε κάθε ανθελληνική τερατολογία, δοκιμάζοντας τις αντοχές της προσωρινά χωρίς ηγεσία συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών.
Έχω παραιτηθεί από την προσπάθεια να εξηγήσω προς τι αυτή η πρεμούρα παροχής άδολων υπηρεσιών προς τον σοβινισμό των Σκοπιανών και των Τούρκων, προς τι τόσος νταλκάς να υποχωρήσουν παντού και σε όλα. Δεν με ενδιαφέρει πια να αναλύω τον μηδενιστικό ενδοτισμό μιας παρακμιακής ψευτοελίτ. Είναι εχθροί του Έθνους, εχθροί των λαϊκών συμφερόντων, εκ του αποτελέσματος ατζέντηδες αλλότριων συμφερόντων, αφού από όσα λένε και όσα κάνουν εξοπλίζονται με επιχειρήματα οι εχθροί μας, οι Τούρκοι ισλαμοφασίστες, οι Σκοπιανοί και οι Αλβανοί σοβινιστές. Η έλλειψη βαθιάς αγάπης για την Πατρίδα είναι κάτι αφύσικο, μία ανωμαλία.
Όταν ακούτε ανθρώπους να κακολογούν τους γονείς, τα αδέρφια και τα παιδιά τους, ορθά συμπεραίνουμε πως πρόκειται για διαταραγμένες προσωπικότητες. Έτσι και όταν βλέπετε ανθρώπους στην πολιτική να μισούν τη γη που πατούν και να καταφέρονται συνεχώς εναντίον της εθνικής Ιστορίας και ταυτότητας, δικαιολογώντας ταυτόχρονα κάθε επιβουλές του Έθνους, τότε πάλι ορθά πρέπει να θεωρήσετε πως πρόκειται για πολιτική διαταραχή, για σύμπτωμα βαθιάς παρακμής. Και είναι πια καιρός να πάψουμε να την αναλύσουμε και να την τελειώσουμε μια και καλή, στην πολιτική, στην Παιδεία, στα ΜΜΕ, σε όλο τον δημόσιο βίο.

*Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ