Το καθήκον να γίνουμε ένα Χριστιανικό Ισραήλ

Η χώρα οφείλει άμεσα να ανασυγκροτήσει την ισχύ της και να πάρει θέση πάνω και στα ανοιχτά της Κύπρου
Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη*
Η Κύπρος είναι η ανατολικότερη έπαλξη του Εθνους. Η καρδιά κι ο νους κάθε αληθινού πατριώτη δεν περνάνε τελωνειακό έλεγχο. Η Ελλάδα, για κάθε Eλληνα κι Ελληνίδα με ψυχή, είναι μία κι ενιαία. Από την Απειρωτάν Χειμάρρα ως την Καρπασία και από τον Πόντο, την Ανατολική Ρωμυλία και το Μοναστήρι, ως τη Γαύδο. Eτσι μας αντιμετωπίζουν οι Τούρκοι, αυτό το συνονθύλευμα από κυρίως εξισλαμισμένους αδερφούς μας, ως κάτι ενιαίο.

Οι υποχρεώσεις μας απέναντι στην Κύπρο είναι ηθικές, ιστορικές αλλά και νομικές. Ο Κυπριακός Ελληνισμός είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Εθνους αλλά κι εμείς, το λεγόμενο Εθνικό Κέντρο, είμαστε εγγυήτρια δύναμη. Η ψευτοελίτ των Αθηνών πούλησε πολλές φορές τα αδέρφια μας, με προτελευταία όταν παρακαλούσαν για 2 δισ. και οι ταγοί μας αναχάραζαν σαν μοσχάρια στο λιβάδι και τελευταία την αδράνεια Τσίπρα στους τουρκικούς τραμπουκισμούς.
Οι ευθύνες μας πολλές απέναντι σε αυτούς που πολέμησαν για τη Μάνα από την Αρχαιότητα ως τη Νεότερη Ιστορία. Καθήκον μας απέναντι στον δήμαρχο Λεμεσού Χριστόδουλο Σώζο, που έπεσε στο Μπιζάνι, στον πάμπτωχο Σάββα Τσερκετζή, που ήρθε από την ξενιτιά εθελοντής τρεις φορές για να πολεμήσει σε τρεις πολέμους.
Χρέος και καθήκον στο πλήθος των Κυπρίων που, χωρίς υποχρέωση στράτευσης, αγωνίστηκαν για το Εθνος στους Βαλκανικούς, στη Μικρά Ασία. Το 10% του πληθυσμού, 45.000, κατετάγη στον Β’ Π.Π. στον αγγλικό στρατό που τους έλεγε «Πολεμήστε για την Ελλάδα» και τους ψιθύριζε τη λέξη «Ενωσις». Δόλια Αλβιών. Ακατάλυτο καθήκον προς τον Διγενή, τον Αυξεντίου, τον Παλληκαρίδη και τους συντρόφους τους στην ΕΟΚΑ, στους μαχητές του 1964 και του 1974, σε όλο τον Κυπριακό Ελληνισμό, που ακόμη και με το αδερφικό μαχαίρι στην πλάτη αγαπούσε κι αγαπά άδολα τη Μάνα, την οποία ανάξιες ηγεσίες κάθε τόσο εμφανίζουν ως κακιά μητριά.
Έ πειτα από χρόνια αβελτηρίας, που ακολούθησαν τα λάθη του 1959-1964 και την προδοσία του 1974, μια μεγάλη πολιτική ήρθε να αναπτερώσει το ηθικό και να σπείρει ανησυχία στο κράτος-συμμορία των εχθρών μας: Το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας – Κύπρου. Πολιτική που θα έπρεπε να είναι υπερκομματικό εσαεί καθήκον κάθε κυβέρνησης να την αναβαθμίζει. Κι οι εν Αθήναις ηγεσίες θα έπρεπε να έχουν μια ευλαβική προσήλωση σε αυτήν, διότι, εάν πέσει η Κύπρος, τότε θα αρχίσει ένα ντόμινο στο Αιγαίο και στη Θράκη και η Πατρίδα θα επιστρέψει στην Ελλάδα της Μελούνας, χωρίς πια Μεγάλη Ιδέα και κάπου πέρα από τη Μαλακάσα θα είχαμε τη Νέα Λευκωσία, τη Νέα Πάφο, τη Νέα Μυτιλήνη, τη Νέα Κομοτηνή, με τις αντιρρήσεις φυσικά των εγχώριων μίσθαρνων καθαρμάτων του Σόρος. Το Δόγμα το υπονόμευσε ο ελάχιστος Σημίτης και το αποτελειώνει ο μοιραίος Τσίπρας.
Μαζί με τον γκροτέσκο ψευτοκομάντος, που μοιάζει πιο πολύ με πάλιουρα καψιμιτζή, εκπέμπουν το μήνυμα της εγκατάλειψης και της αδυναμίας. Οι Τούρκοι ντε φάκτο προσάρτησαν τα Ιμια και ακυρώνουν όλη την πολιτική που ξεκίνησε ο Τάσσος Παπαδόπουλος για την ΑΟΖ, υποχρεώνοντας την ιταλική πλωτή εξέδρα σε αποχώρηση.
Η δυνατότητα της τετραμερούς συμμαχίας Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και Αιγύπτου, με την υποστήριξη και ισχυρών αμερικανικών συμφερόντων, υπάρχει. Οταν όμως η ηγεσία μας είναι ψοφίμι που ήδη βρόμισε φόβο, ας μην απαιτούμε οι Ισραηλινοί και οι άλλοι να γίνουν ελληνικότεροι των Ελλήνων. Εμείς πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες, να διεκδικήσουμε. Ομως η αποτροπή και η διεκδικητική πολιτική προϋποθέτουν ισχύ. Κι αυτό δεν γίνεται με 0,3% του Προϋπολογισμού για την Εθνική Αμυνα, θητεία-κωμωδία των εννέα μηνών και δειλή «διεθνιστική» ηγεσία, που περιδεείς ιδρώνουν μπροστά στα ξυπόλητα Σκόπια, ενώ αφήνουν αναπάντητη παραλίγο βύθιση πλοίου μας.
Τα προβλήματα στην εθνική μας ασφάλεια και η σοβαρή βλάβη στο αμυντικό ισοζύγιό μας με την Τουρκία οφείλονται στην ανικανότητα και στον μισελληνικό μηδενισμό της ηγεσίας αλλά και στις θανάσιμα βλαπτικές πολιτικές της Ε.Ε., με την ανύπαρκτη αλληλεγγύη της, που επιδοτεί τον ισλαμικό εποικισμό μας αλλά ταυτόχρονα απενεργοποιεί πλοία μας, περιορίζει δραματικά τις εξοπλιστικές ανάγκες μας, ετοιμάζεται να λεηλατήσει οικόπεδα-φιλέτα, σήμερα ιστορικά στρατόπεδα των Ενόπλων Δυνάμεών μας, και κυρίως αρνείται να επιβάλει την παραμικρή κύρωση στο κράτος-συμμορία του Ερντογάν, που ταυτόχρονα είναι εχθρός της αληθινής Ευρώπης και των αξιών της.
Κανείς δεν πρόκειται να χύσει για μας μια σταγόνα αίμα. Δικό μας καθήκον η ανασυγκρότηση της ισχύος μας, να συγκροτήσουμε νέες συμμαχίες, από τις οποίες θα διεκδικούμε δυναμικά συστράτευση στα κοινά συμφέροντα, να μη μένουν αναπάντητες οι προκλήσεις και η αποτροπή μας να εμπνέει δέος.
Πρέπει να γίνουμε ένα χριστιανικό Ισραήλ. Αυτό έχει καθήκοντα που δεν πρέπει να φοβηθούμε. Η Κύπρος δεν κείται μακράν. Εγγύτατα όμως είναι η ταπείνωση και η υποδούλωση, εάν δεν αλλάξουμε ηγεσία και νοοτροπία. Κι η θέση μας είναι πάνω στην Κύπρο και στα ανοιχτά της. Κι αν ματώσουμε, δεν θα είναι η πρώτη φορά, κι οι εχθροί μας έχουν πολύ περισσότερα να φοβηθούν κι εχθρούς γύρω τους αλλά και μέσα τους…

*Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ