Φαήλος Κρανιδιώτης : Ο Γκρούεζας ζει και βασιλεύει.

Είναι διακομματική ασθένεια ο βάκιλος της φιλαρχίας
Θυμάμαι, σε μια εκπομπή στον Σκάι ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ αναφερόταν με πλατύ χαμόγελο σε άρνηση των δανειστών να ικανοποιήσουν τότε αίτημα της κυβέρνησης Σαμαρά, αίτημα υπέρ της χώρας μας, του λαού, όχι του γείτονα.

Το έλεγε χαμογελώντας και μου γύρισε το μάτι ανάποδα. Τον διέκοψα σκαιώς, «και το λες και γελάς, χαίρεσαι, δεν ντρέπεσαι;». Τώρα βλέπω να το κάνουν συνεχώς ο Μητσοτάκης και οι εκπρόσωποί του, το κορακοζώητο μικρό ΠΑΣΟΚ και ο Σταύρος, σαν να χαίρονται με κάθε άρνηση των δανειστών να μας ελαφρύνουν το χρέος, να μας βάλουν στην ποσοτική χαλάρωση, να μας λύσουν λίγο τα λουριά στην πλάτη του ζουρλομανδύα, που έχει οδηγήσει πλήθη συμπατριωτών μας στην έσχατη φτώχεια και τα παιδιά μας σε μια νέα μαζική μετανάστευση.

Είπαμε, γράφτηκε ήδη το πρώτο μοντέρνο τραγούδι για την ξενιτιά, για να μπει δίπλα στον «Σταθμό του Μονάχου» του μέγιστου Άκη Πάνου και στους λαϊκούς θησαυρούς του Καζαντζίδη για τον απόδημο Ελληνισμό.
Είναι μια διακομματική ασθένεια, ο βάκιλος του μικροκομματισμού και της φιλαρχίας, που έχει προσβάλει διαχρονικά σχεδόν το σύνολο του πολιτικού φάσματος και που ακόμη και οι ήττες της χώρας, οι αποτυχίες της πολιτικής της κυβέρνησης προκαλούν αγαλλίαση στην ιδέα πως «οι κυβερνώντες ηττώνται, άρα χάνουν δημοσκοπικά και έρχεται η σειρά μας».
Θυμάμαι, όταν βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ έγραψα πως εύχομαι να πετύχει και, αν τα καταφέρει, θα έπρεπε η Ν.Δ. να δώσει λόγο για την υποχώρηση του 2011, σημειώνοντας πως, αν δεν τα καταφέρει, τότε θα λογοδοτούσε αυτός.
Αμφιβολία δεν είχα για το βατερλό του τυχοδιωκτισμού τους, αλλά αυτό πρέπει να εύχεσαι, αν είσαι Έλληνας και όχι ψευτοαριστοκράτης που νομίζεις πως οι Έλληνες είναι καγκουρό στο φέουδο που σου άφησε ο μπαμπάς σου.
Έφριξαν τότε τα αρχοντόπουλα της Ν.Δ. και οι ιπποκόμοι τους. Δεν τους πέρναγε από το μυαλό πως ευχήθηκα και είπα το αυτονόητο. Διότι κάθε αποτυχία της όποιας κυβέρνησης είναι αποτυχία της χώρας.
Την αγαπώ τη ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ, τη φτιάξαμε ελεύθεροι Έλληνες, κανονικοί άνθρωποι, απολαμβάνοντας μια σπάνια πνευματική πολιτική ελευθερία. Γίναμε φίλοι, αδέρφια, συναγωνιστές απέναντι στην παρακμή, στον ανθελληνισμό, στον φασισμό της «πολιτικής ορθότητας».
Θυσιάζουμε πολύτιμο χρόνο και χρήμα εκ των ενόντων, για να μην έχουμε εξαρτήσεις, και δουλεύουμε πολιτικά μόνον με εθελοντές.
Όμως μοναδικός σκοπός της ύπαρξής της, όπως πρέπει και για κάθε πολιτικό οργανισμό, είναι να υπηρετεί την πατρίδα, το συμφέρον του όλου έθνους στο ελλαδικό κράτος, στη Β. Ήπειρο, στην Κύπρο, στο Μοναστήρι, στη διασπορά, όπου ζουν Έλληνες.
Η συντεχνία της εξουσίας, η πολιτική φεουδαρχία, είναι εχθρός μας, όχι το όνειρό μας. Κι ό,τι ωφελεί την πατρίδα το αναγνωρίζουμε, το επικροτούμε, ό,τι τη βλάπτει το πολεμάμε. Πάντως δεν μιλάμε για τις συμφορές χαμογελώντας και για τις νίκες περίλυποι, μπας και γκρεμιστεί η Ελλάδα κι εμείς πάρουμε ένα μερίδιο εξουσίας πάνω στα ερείπια, ούτε είμαστε «τσάτσοι» των ξένων, μεταφραστές και διακομιστές γερμανικών οδηγιών.
Γι’ αυτό και η κριτική μας στην τυχοδιωκτική και ιδεοληπτική πολιτική της Αριστεράς είναι σκληρότερη αλλά και πιο τεκμηριωμένη. Διότι είναι βαθιά πολιτική, ιδεολογική κριτική και όχι με λογική Γκρούεζα, ήτοι «ψόφα, πατρίδα, να ανεβούμε εμείς στον σβέρκο σου».
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία