Ευρωσκεπτικισμός

Η έννοια του ευρωσκεπτικισμού είναι κυρίαρχη στα πατριωτικά κόμματα της Ευρώπης που διεκδικούν την εξουσία ή έχουν ήδη διαβεί το κατώφλι της. Είναι αμφίβολο, ωστόσο, αν οι ευρωπαϊκοί λαοί, που ολοένα περισσότερο κλίνουν προς τα κόμματα αυτά, έχουν μια σαφή, συμπαγή και παγιωμένη αντίληψη για το τι σημαίνει ευρωσκεπτικισμός.
Αυτή, άλλωστε, είναι και η κύρια αιτία που τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα καθυστέρησαν τόσο πολύ να βγουν στο προσκήνιο και για δεκαετίες αποτελούσαν απλά εναλλακτικές διαμαρτυρίας και τιμωρίας του κατεστημένου. Αυτό ήταν και ο λόγος που αυτό το οποίο σήμερα αποκαλούμε «ευρωπαϊκές ελίτ» μπόρεσε με τέτοια ταχύτητα να κυριαρχήσει και να είναι σε θέση σήμερα, με περίσσια αλαζονεία, να καταργεί τις ατομικές ελευθερίες των Ευρωπαίων πολιτών και να θεωρεί ότι μπορεί να μετατρέψει την Ευρωπαϊκή Ενωση σε ένα σοβιετικού τύπου μόρφωμα, με κεντρικό έλεγχο και με καταργημένη κάθε έννοια εθνικής αλλά και πολιτισμικής ανεξαρτησίας.

Μέχρι σήμερα, λοιπόν, ο ευρωσκεπτικισμός στη συνείδηση των ευρωπαϊκών εθνών συνοψιζόταν ως μια γενικότερη άρνηση απέναντι στην έννοια της Ενωσης, ανεξαρτήτως εάν στις διάφορες κατά τόπους εκφάνσεις του εμπεριείχε και αντιπρόταση και όραμα για μια άλλη Ευρώπη. Αυτό προσέφερε αφειδώς και τη δυνατότητα στα συστημικά μέσα να τον παρουσιάζουν κατά βούληση και να «στολίζουν» τα κόμματα και τους ηγέτες-φορείς του με όλα τα πυρά του ορθοπολιτικού οπλοστασίου.
Στη Νίκαια της Γαλλίας, την Πρωτομαγιά, στη Γιορτή των Εθνών που διοργάνωσε το ευρωπαϊκό «Κίνημα για μια Ευρώπη των Εθνών και της Ελευθερίας», μέλος του οποίου είναι και η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ του Φαήλου Κρανιδιώτη, η οικοδέσποινα και πρώτη παθούσα της παραπάνω παρερμηνείας Μαρίν Λεπέν έθεσε ένα νέο και πιο σαφές πλαίσιο για τον ευρωσκεπτικισμό: Να αλλάξουμε την Ευρώπη «από μέσα».
Το παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας και του BREXIT μπορεί να ηχεί ιδανικό, δεν είναι όμως όλα τα ευρωπαϊκά κράτη σαν αυτήν ούτε ο τρόπος με τον οποίο η σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση είναι δομημένη συνιστά μονόδρομο. Σε καμιά περίπτωση, δε, τα ευρωπαϊκά κράτη δεν είναι έτοιμα να πορευτούν μόνα τους απέναντι στις διεθνείς προκλήσεις, όχι μόνο τις γεωπολιτικές, αλλά και τις οικονομικές, με μια Ευρώπη που οδηγείται ταχύτατα στην πλήρη αποβιομηχάνισή της.
Με γνώμονα τη διατήρηση των εθνικών κρατών, την προστασία των εθνικών ταυτοτήτων και τη διαφύλαξη της κυριαρχίας των ίδιων των εθνών, είναι αναγκαία μια πρόταση που δεν θα θέσει σε κίνδυνο το κεκτημένο της ενωμένης Ευρώπης των πατρίδων -υπό την έννοια μιας συμμαχίας και όχι μιας ομοσπονδίας-, αλλά και την οικονομική ασφάλεια των Ευρωπαίων πολιτών. Διαφορετικά, όσο ο ευρωσκεπτικισμός ταυτίζεται με την απόλυτη άρνηση, το «ταβάνι» των κομμάτων που τον πρεσβεύουν θα παραμένει χαμηλό.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία» την 03/05/2018