Ο τέταρτος πυλώνας

Και η Μόσχα αργά ή γρήγορα κοντά σε Αθήνα, Ρώμη και χριστιανισμό

Tου Παναγιώτη Χ. Δούμα*

Το πρόσφατο περιστατικό με τη δηλητηρίαση ενός Ρώσου διπλού πράκτορα στην Αγγλία επανέφερε τη συζήτηση περί ψευδών ειδήσεων (αγγλιστί: fake news). Όχι διότι oι καταγγελίες της Τερέζα Μέι είναι απαραιτήτως ψευδείς. Πιθανότατα δεν είναι. Περισσότερο, επειδή δεν προσκομίστηκε κανένα ουσιαστικά στοιχείο που να ενοχοποιεί τη «ρωσική αρκούδα», καταδεικνύοντας άλλη μία φορά την ανόητη αλαζονεία των δυτικών ελίτ.

Την ίδια σχεδόν στιγμή, ο Ματέο Σαλβίνι, επικεφαλής της Λέγκας του Βορρά στην Ιταλία, έθετε ως μία από τις προτεραιότητές του σε περίπτωση που αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας να βελτιώσει τις σχέσεις της Ιταλίας με τη Ρωσία. Αν σ’ αυτό προσθέσει κανείς τις καλές σχέσεις που διαφαίνεται να έχουν τα κόμματα της ευρωπαϊκής ευρωσκεπτικιστικής Δεξιάς, όπως αυτά της ENF, συγχρόνως με έναν μοναδικό έρωτα για τον Ντόναλντ Τραμπ, γεννάται μια σειρά περίεργων συνειρμών. Με τη σειρά του, αυτό γεννά ένα εύλογο ερώτημα: Το να νιώθει κανείς συμπάθεια για τη Ρωσία και ειδικά για τον Βλαντιμίρ Πούτιν είναι μια δεξιά στάση, δεδομένου ότι η Δεξιά έχει δυτικόφιλο πρόσημο και ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει οργανική σχέση με το πάλαι ποτέ σοβιετικό καθεστώς; Και από εκεί και πέρα, μπορεί κανείς συγχρόνως να πρόσκειται συνειδησιακά ή πολιτικά στις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ και στη μονοκρατορία του Βλαντιμίρ Πούτιν;
Κάποιοι θα πουν ότι ναι, είναι απολύτως φυσικό να υποστηρίζει κανείς τον Τραμπ και μαζί τον Πούτιν, καθώς ο δεύτερος μερίμνησε για την εκλογή του πρώτου. Μέχρις ωστόσο της προσκομίσεως κάποιας χειροπιαστής αποδείξεως, ας μου επιτρέψουν όλοι αυτοί να επιμείνω ότι η χειραγώγηση των αποτελεσμάτων των αμερικανικών εκλογών αποτελεί «fake news».
Επιπλέον, έχουν αναρωτηθεί όλοι αυτοί τι διατείνονται; Ότι, δηλαδή, υπάρχει ένας άνθρωπος εκτός των ΗΠΑ που μπορεί να αποφασίζει ποιος θα είναι ο πλανητάρχης, και αυτός είναι ο υποτιθέμενος μεγαλύτερος εχθρός των ΗΠΑ.
Θα προτιμήσω μια άλλη εκδοχή: Ο δεξιός αγαπά τη Δύση, αγαπά όμως και την ελευθερία του. Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να μετατραπεί σε υπήκοο μιας ανελεύθερης μονοκρατορίας, χωρίς αντίπαλο και χωρίς φραγμούς. Αγαπά τον Τραμπ και ειδικά την προεκλογική του ατζέντα, που μέχρι τώρα μοιάζει να υλοποιείται, αλλά αγαπά και την αίσθηση ότι η ισχυρή Αμερική δεν είναι μονοπώλιο. Πολλώ δε μάλλον, όταν στην αντίπερα όχθη δεσπόζει αγέρωχος ένας άνδρας της αισθητικής του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Πέραν αυτού, ο Πούτιν εκπληρώνει το προφίλ του ιδανικού ηγέτη: Αρσενικό, με όλη τη σημασία της λέξεως, αποφασιστικός, χιουμορίστας και σκληρός. Έρχεται να συμπληρώσει όλα αυτά που εκλείπουν από τον δυτικό πολιτικό πολιτισμό, που ως πρότυπό του έχει το νούμερο που κυβερνά τον Καναδά.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η Δεξιά στη Δύση -και ειδικά στην ορθόδοξη Ελλάδα- δεν μπορεί παρά να συμπαθεί τον Πούτιν. Ίσως γιατί αντιλαμβάνεται ότι η πραγματική σύγκρουση δεν είναι πια μεταξύ Δύσεως και Ανατολής, αλλά μεταξύ του παραδοσιακού και του κυρίαρχου -μέχρι πρότινος- χριστιανικού πολιτισμού απέναντι στον ισοπεδωτισμό του Ισλάμ και στο άχρωμο και ανέκφραστο πρόσωπο της Άπω Ανατολής. Στο τρίπτυχο δε των παραδοσιακών πυλώνων της Δύσεως, στην Αθήνα δηλαδή, στη Ρώμη και στον χριστιανισμό, θα προστεθεί -αργά ή γρήγορα- και η Μόσχα.

Αντιπρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ