Το Έθνος και ο χρόνος

Στις 30 Μαΐου 1453 όσοι επέζησαν της σφαγής και του εξανδραποδισμού θα έλεγαν πως όλα τελειώσανε. Όποιον ψέλλισε κάτι για ρεβάνς και απελευθέρωση, θα τον θεωρούσαν τρελό.
 
Το 1454, το 1500, το 1600, το 1780, το ίδιο. Και κάθε φορά που οι λίγοι επίμονα φυσούσαν μέσα από τις στάχτες της δουλείας να αναπηδήσουν οι ανυπότακτες φλόγες της εξέγερσης, το πλήθος των «γνωστικών» θα κουνούσε το δάχτυλο στους τρελούς ρομαντικούς, που κάθε φορά η ελπίδα πνιγόταν στο αίμα τους από τον δυνάστη, υπό το απαθές βλέμμα της Δύσης. Αυτοί οι λίγοι ποτέ δεν κουράστηκαν. Ράπιζαν τις παρειές των σκυμμένων κεφαλών, κάθε τόσο πυρπολούσαν τις εστίες της ασιατικής ισλαμικής βαρβαρότητας και των οργάνων της, επίμονα κρατούσαν ψηλά το ανέσπερο φως ενός αρχαίου, αλλά ταυτόχρονα αιώνια εφήβου Έθνους, στα βουνά που φυτρώνει ο αμάραντος. Στο πέρασμα αυτών των τεσσάρων αιώνων κιβωτός της ταυτότητάς μας, της γλώσσας και του πανάρχαιου τρόπου μας η Εκκλησία, η ορθόδοξη πίστη μας. Με όλα τα λάθη της, αυτή, ως κυκλώπειο τείχος μας διαφύλαξε από τον εξισλαμισμό και την τουρκοποίηση. Σε αυτήν οφείλεται πως εγώ γράφω και σεις τώρα διαβάζετε, έχοντας μια κοινή συνείδηση ταυτότητας.
 
Σε όλους τους αιώνες της κατοχής από τον σουνίτη δυνάστη υπήρχαν αυτοί που κουράστηκαν, που θεωρούσαν μάταιη κάθε σκέψη απελευθέρωσης και νουθετούσαν πώς να βολευτούμε σκυφτοί με την ανελέητη πραγματικότητα. Λίγες δεκαετίες, λίγα χρόνια πριν από το 1821, μερικοί και την ώρα που άναψε η φωτιά, θεωρούσαν αδιανόητο λάθος την Επανάσταση, αδύνατη ή πρόωρη την έναρξη της Εθνικής Ολοκλήρωσης, που ξεκίνησε τότε, ξαπόστασε μερικές δεκαετίες, και αφού μεσολάβησαν αλλεπάλληλες κρητικές εξεγέρσεις και ο Μακεδονικός Αγώνας, από το 1912 με σύσσωμο το Έθνος στα όπλα, με το Μάνλιχερ και τη λόγχη, με τη ναυτοσύνη των πληρωμάτων μας, οδήγησε τον εχθρό της ανθρωπότητας πίσω στην Ασία. Διχασμένοι κι όμως φτάσαμε έξω από την Άγκυρα, με τους στασιαστές έτοιμους να κρεμάσουν τον Κεμάλ και να υπογράψουν ειρήνη. Χρειάστηκαν συνδυασμένα όλα τα ελαττώματα της Φυλής, η διχόνοια, η προδοσία και η ανικανότητα μέρους της εθνικής ελίτ, για να καταφέρουμε να αρπάξουμε την ήττα από τα σαγόνια της νίκης.
 
Μετά τη σκληρή τιμωρία στο Γουδί, το Έθνος ανατάχθηκε και το 1940 έδειξε πάλι τη ρωμαλέα αρετή του, που όταν είναι ενωμένο γίνεται ανίκητο. Ο σπόρος της Αριστεράς, που είχε παίξει τον ρόλο του στην υπονόμευση του αγωνιζόμενου Στρατού μας και το 1919-1922 στη Μικρά Ασία, μέσα στις συνθήκες της ήττας, του αίματος και της συμφοράς της τριπλής Κατοχής, υπό τον μανδύα του «εθνικού» αγώνα, στην πραγματικότητα με την αληθινή ατζέντα της επιβολής σταλινικής δικτατορίας και απόσπασης εθνικού εδάφους υπέρ ξένης δύναμης, έφερε τον Εμφύλιο Πόλεμο, που εκφυλίστηκε σε κομμουνιστική χωριάτικη ανταρσία. Ήταν αρκετή όμως, ώστε το 1945 αντί να το παρελάσουμε νικητές στο Βερολίνο και να διεκδικήσουμε αποτελεσματικά τη Βόρειο Ήπειρο και την Κύπρο, βουλιάξαμε στο αίμα για να εμποδίσουμε καθάρματα όπως ο Σιάντος και ο Ζαχαριάδης να γίνουν ο Μπέρια και ο Στάλιν της Ελλάδας. Και σε αυτά τα χρόνια υπήρχαν αυτοί που έλεγαν πως δεν μπορούμε, πως είμαι μάταιο, πως έπρεπε απλά να αρκεστούμε στην επιβίωση.
 
Πάντως το Έθνος, ως συλλογικό υποκείμενο στα πεδία της Ιστορίας, είχε πάντα συνείδηση ότι είναι μαραθωνοδρόμος και όχι δρομέας ταχύτητας. Φορέας αυτής της συνείδησης πάντοτε μια δυναμική μειοψηφία, ενίοτε απλά λίγες αιρετικές φωνές, μέσα στο πλήθος της υποταγής και της ραστώνης και απέναντι στους Αποστόλους του Μαρασμού, τους διαχρονικούς τυφεκιοφόρους του εχθρού και αντηχεία ξένων συμφερόντων. Μια ψευτοελίτ που έχει δικά της συμφέροντα, αντίθετα με του Έθνους. Ένα οιονεί «έθνος» παρακμής μέσα στο σώμα του Έθνους.
 
Τα ίδια τώρα μας λένε για τη Θράκη, το Αιγαίο, την Κύπρο και ο αριστερός διεθνισμός σαν ωχρά σπειροχαίτη έχει μολύνει την κοινωνία και ιδίως τα κέντρα παραγωγής δημόσιου λόγου. Κουράστηκαν, λένε, μόλις 47 χρόνια από το 1974. Θέλουν να ξεμπερδεύουν με όλα, γιατί νομίζουν πως απερίσπαστοι θα κάνουν μπίζνες και θα τα κονομήσουν, πως ακόμη και αν η Ελλάδα φτάσει ξανά στη Μελούνα, αυτοί θα κρατούν με την κόκκινη χαρτοπετσέτα το ποτήρι της σαμπάνιας στο γκαζόν, θα χαριεντίζονται μεταξύ τους, μαζί με βίζιτες, κοινούς κλέφτες, ανθέλληνες ψευτοδιανοουμένους και υποστηρικτές του ισλαμικού εποικισμού, ενώ όλοι μαζί θα βρίζουν και θα συκοφαντούν τους Έλληνες.
 
Όμως ο αρχαίος Μαραθωνοδρόμος συνεχίζει τον σταθερό ρωμαλέο βηματισμό του, η συνείδησή του είναι γερά φυλαγμένη σε υγιείς συνειδήσεις, που δεν απέστησαν του Ελληνικού Τρόπου ούτε χιλιοστό. Για το αεί έφηβο Έθνος, που έχει άλλη αίσθηση του χρόνου, δεν έχουν περάσει ούτε 47 δευτερόλεπτα και ακόμη αναζωογονεί τα πνευμόνια του αέρας από τη Σαλαμίνα και τον Μαχαιρά. Η Ιστορία ήδη μας ανοίγει ευκαιρίες, διαγράφει δυσοίωνο το μέλλον αλλά και το παρόν των εχθρών μας. Χρειάζεται απλά να δώσει τον ρυθμό μια άξια ηγεσία, αυτή που κάνει συμμαχίες, θα οπλίσει χέρια και συνειδήσεις και θα δώσει την κατάλληλη στιγμή το σύνθημα να ηχήσει ο παιάνας. Και για όσους φοβούνται, υπάρχει η ίδια απάντηση από παλιά: Βήμα πρόσθες…

02/08/2021
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Δεν ξεχνούμε, θα εκδικηθούμε

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ένα πολιτικό ατύχημα.
 
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήθελε να κάνει άνοιγμα στον «μεσαίο χώρο», αυτή τη βιοχλαπάτσα που υποδύεται σήμερα το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας και κοντεύει να βρεθεί αγκαλιά με τον Ρουβίκωνα, παλαβούς ολοκληρωτικούς δικαιωματιστές και τους ακούσιους βοηθητικούς διακινητές που υποδύονται τους «διασώστες», φανατικό κομμάτι του μηχανισμού ισλαμικού εποικισμού της χώρας και υπονόμευσης της κοινωνικής συνοχής.
 
Νομίζουν πως η Ελλάδα θα γίνει καλύτερη, αν πλημμυρίσουμε αναφομοίωτους σουνίτες που στέλνει το κράτος-συμμορία του Ερντογάν, φέρνοντάς τους από Αφρική και Ασία. Τέτοιο παλτό δεν νομίζω πως το περίμενε να εξελιχθεί η επιλογή του ούτε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, που θέλει να το παίζει λίγο Τριντό, αλλά ενίοτε του βγαίνει Τζανετάκος.
 
Δημοκρατία έχουμε, περίσσευμα ασυδοσίας έχουμε, αλλά αυτή η έρμη η χώρα έχει ακόμη πλειοψηφικά κανονικούς ανθρώπους για κατοίκους, Έλληνες, Ορθόδοξους Χριστιανούς, νοικοκυραίους, που τους γυρίζει το μάτι ανάποδα και δεν αγαλλιάζουν με υβριστές της χώρας, των κρατικών οργάνων της, εντεταλμένων με την προάσπιση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας και όχι χρήσιμους ηλίθιους του Ερντογάν.
 
Η δεξίωση στο γκαζόν του Προεδρικού Μεγάρου είχε μια εικόνα παρακμής. Ποιοι θα έπρεπε να ήταν εκεί; Η οικογένεια του Γιώργου Παπαμελετίου και τα «παιδιά» του, οι Καταδρομείς της Επιχείρησης ΝΙΚΗ, οι συγγενείς του Παύλου Κουρούπη, του Καλπουρτζή, του Γεωργίου Κατσάνη, του Νικολάου Κατούντα, του Τάσου Κρατημένου, του Τσαμκιράνη και άλλων πεσόντων κατά του Αττίλα ή αποβιωσάντων στη συνέχεια. Θα έπρεπε να είναι εκεί από τους ζώντες οι κ. Ευάγγελος Μαντζουράτος, Ηλίας Γλεντζές, Νίκος Αργυρόπουλος και οι συνάδελφοί του ΕΛΔΥΚάριοι, η Χαρίτα Μάντολες, οι οικογένειες του Τάσου Ισαάκ, με την κόρη του, που έχει «νονά» τη συνονόματή της Ελλάδα, ο κυβερνήτης της φρεγάτας «ΛΗΜΝΟΣ», Αντιπλοίαρχος Ιωάννης Σαλιάρης, που εμβόλισε τον θρασύ Τούρκο. Να πιάσει η Χαρίτα Μάντολες, από την Ορκα της Κερύνειας και μετά στον Καραβά, από το ένα χέρι τον Μητσοτάκη και από το άλλο το εξαρχειώτικο τεφαρίκι που διάλεξε για Πρόεδρο, να τους κάτσει σε μια γωνιά και να τους πει τι έγινε εκείνο τον άγριο Ιούλιο του 1974, να τους πει για τους νεκρούς και τους αγνοουμένους, για την ασύλληπτη βαρβαρότητα, να καταλάβουν τι θα έπρεπε να μνημονεύουμε σήμερα, αντί να μαζεύεται ένας συρφετός από νούμερα, παρδαλές και πολιτικούς φεουδάρχες. Τι δουλειά όμως θα είχαν οι γενναίοι και οι μνήμες τους ανάμεσα σε αυτούς που ευθύνονται για το ότι 47 χρόνια μετά αναχαράζει η ψευτοελίτ μας σαν ανύποπτο μοσχάρι στο λιβάδι, πριν έρθει ο χασάπης.
 
Σε αυτές τις σκάρτες ψυχές, τους Αποστόλους του Μαρασμού, πώς να φυτρώσει ο πόθος της εκδίκησης, αυτός που σε κάνει να επιστρατεύσεις όλες σου τις δυνάμεις και τη λογική για να γίνεις δυνατός και μια μέρα να απονείμεις τη δικαιοσύνη που δικαιούνται τα αδικοχαμένα αδέρφια μας στο Πέντε Μίλι, στον Κοντεμένο, στην ΕΛΔΥΚ, στον Κοτζάκαγια, στις μάχες της Λευκωσίας, αυτό που επιτάσσει ο βαθύς πόνος τόσων μανάδων. Γιορτάζουν τη γιορτή της ντροπής οι άξιοι διάδοχοι αυτών που άφησαν αντουφέκιστο τον Τούρκο σε Θράκη και Αιγαίο, όπως και ο Ιωαννίδης, που μοίραζαν υπουργεία και δουλειές.
 
Τι απαιτήσεις να έχουμε από αυτούς που με πλατιά χαμόγελα διαφήμισης οδοντόκρεμας φωτογραφίζονται όπως στη Μύκονο.
 
Μετά το 1974 δεν σκοτώσαμε τον Εφιάλτη, του δώσαμε σύνταξη, παράσημα «ευδοκίμου υπηρεσίας», αυτοκίνητο και οδηγό. Αφού μπορείς να πουλήσεις την Κύπρο, να την εγκαταλείψεις ενώ την πατάει το πόδι του εχθρού, γιατί να κωλώσεις να κλέψεις, να υπερδανειστείς για να κλέψεις και τα δάνεια, να λαδωθείς, να στοιχηθείς πίσω από ξένα συμφέροντα, αντίθετα των ελληνικών, για να εξασφαλίσεις εύνοια; Όταν εγκαταλείπεις τους πολεμιστές και τα γυναικόπαιδα αβοήθητους, γιατί να κωλώσεις να στήσεις τα φέουδα των κωλόσογων της συναλλαγής; Γιατί να φοβηθείς να καταστρέψεις την παραγωγική βάση της χώρας, να ευνοήσεις τον ισλαμικό εποικισμό της; Μετά τον Αττίλα ΙΙ δεν ανέβηκε την Πειραιώς ο Πλαστήρας καβάλα στο άλογο να μαζέψει τους προδότες, να απονείμει δικαιοσύνη στο Γουδί, ώστε να ξέρουν πάλι στο μέλλον πως όποιος προδώσει θα φάει χώμα.
 
Αυτή τη φορά ο Γούναρης, ο Πρωτοπαπαδάκης και τα άλλα καλόπαιδα οργάνωσαν… δεξίωση. Οι απόγονοί τους κόβουν κάθε χρόνο βόλτες στο γκαζόν με το ποτήρι με το κρασί στο χέρι. Χλεύη αιώνια του Παντελή Χατζημάρκου, του 20χρονου ΔΕΑ του 286 Μηχανοκίνητου Τάγματος Πεζικού της Εθνικής Φρουράς, που στον Κοντεμένο όρθιος έβαλε κατά των τουρκικών αεροπλάνων και με τον ηρωικό θάνατό του τίμησε τη στολή που άλλοι πρόδωσαν. Προσβολή στη μνήμη του ανώνυμου έφεδρου Αξιωματικού, ας με συγχωρέσει η ψυχή του που δεν θυμάμαι, που στην Ασσια κλείστηκε στο πατρικό του και έπεσε πολεμώντας, σκοτώνοντας και τον διοικητή των Τούρκων.
 
Όποιος μέσα του δεν έχει τον ψυχρό πόθο της εκδίκησης δεν έχει ψυχή. Και όποιος δεν καταλαβαίνει πως μόνο η απελευθέρωση και η τιμωρία είναι που θα φέρουν μακρά ειρήνη δεν έχει μυαλό. Δεν ξεχνούμε, θα εκδικηθούμε. Και αυτό δεν είναι μια συναισθηματική παρόρμηση, αλλά ανάγκη επιβίωσης και διασφάλισης της ιστορικής μας συνέχειας. Οταν θα έχουμε λόγο αυτές οι μέρες θα είναι ημέρες περισυλλογής και τιμής των ηρώων μας, όχι πανηγύρι της μεταπολιτευτικής παρακμής.

29/07/2021
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Ο νόμος Πατέλη και το τρένο-ψυχιατρείο

Στη δημόσια διαβούλευση πλέον αυτό που εμείς ονομάζουμε «νόμο Πατέλη», του γνωστού τεφαρικίου της ημετέρας κυβερνήσεως. Νόμος με τον οποίο επιβάλλεται ποσόστωση γυναικών 25% στα Δ.Σ. των εισηγμένων εταιριών.
 
Ο δε νόμος έχει έναν διπλόφαρδο όρο περί «πολυμορφίας», που ανοίγει τον δρόμο και για άλλες ποσοστώσεις, χάριν των 62 «φύλων», της θεωρίας του πολιτισμικού μαρξισμού, όπου βίτσια, περίεργα γούστα αλλά και ψυχικές διαταραχές ονομάζονται «φύλα», που σέρνουν ξοπίσω. Είναι μια αμαξοστοιχία-ψυχιατρείο, με ατμομηχανή το σύμφωνο συμβίωσης, και ακολουθούν ως βαγόνια ο ομόφυλος «γάμος», η υιοθεσία, οι ποσοστώσεις, με μια κλιμακούμενη ρατσιστική επίθεση στην παραδοσιακή, φυσιολογική οικογένεια, στον λευκό ετεροφυλόφιλο άνδρα και γυναίκα.
 
Σε άλλες χώρες, όπως στις ΗΠΑ, το μίσος, η επιθετικότητα και ο ολοκληρωτισμός του δικαιωματισμού έχουν πάει σε ανώτερη πίστα. Οι λευκοί, οι ετεροφυλόφιλοι, οι συντηρητικοί άνθρωποι γεννιούνται με το προπατορικό αμάρτημα απλά της… ύπαρξής τους. Οι νεομαρξιστές φτιάχνουν νέους εχθρούς με το ίδιο μίσος και εμπάθεια που είχαν για τους «ταξικούς εχθρούς». Δείτε την κακοποίηση της Ιστορίας, την επίθεση στις κλασικές σπουδές, στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, στον Χριστιανισμό, με μια ύποπτη ανοχή-υπόθαλψη του ισλαμικού επεκτατισμού και της παράνομης μετανάστευσης. Ό,τι συγκροτεί τον Δυτικό Άνθρωπο στοχοποιείται και βάλλεται ανελέητα. Τα σύγχρονα Τάγματα Εφόδου, η σύγχρονη Τσεκά, είναι οι μειοψηφικές ορθές των ψυχάκηδων δικαιωματιστών και η προπαγανδιστική φάλαγγα που τους συνοδεύει, μαζί με την πιο ξεπλυμένη και λερή τάξη ιντελιγκέντσηδων που είδε ποτέ ο κόσμος. Τόσο σάπιοι από την παρακμή, που μυρίζει πτωμαΐνη μηδενισμού κάθε τους λέξη.
 
Εμείς είμαστε κατά των ποσοστώσεων οποιουδήποτε είδους. Φαλκιδεύουν την υγιή άμιλλα, υπονομεύουν την κοινωνική κινητικότητα, βασικό στοιχείο προόδου μιας κοινωνίας.
Ο νόμος Πατέλη είναι από τα σκουπίδια που θα καταργήσουμε, μαζί με τον συνδικαλιστικό νόμο του ΠΑΣΟΚ του 1982, που δημιούργησε όλον αυτόν τον συρφετό τεμπελχανάδων, ποινικές ρυθμίσεις τύπου Παρασκευόπουλου, άδειες σε τρομοκράτες και πολλά άλλα. Έχει να πέσει κατεδάφιση σε πολλά ρυπαρά ερείπια, εστίες κοινωνικής και οικονομικής μόλυνσης.
 
Ετοιμαστείτε και για άλλες ποσοστώσεις στο πλαίσιο της «πολυμορφίας» του τρένου-ψυχιατρείου του δικαιωματισμού. Στο 25% των γυναικών θα προστεθούν και άλλα «φύλα».
 
Ο Μπάμπης, που κάνει την Καλόγρια, θα έχει κι αυτός την ευκαιρία του. Βαρετοί ετεροφυλόφιλοι άντρες και γυναίκες θα πάρουν άκυρο, ώστε ο Μπάμπης, ένα πολυερωτικά παρδαλό καγκουρό, δύο που νιώθουν φέτος άντρες, του χρόνου ντεμί σεζόν και του αντιχρόνου νύφες της παντρειάς θα έχουν και αυτές, αυτοί, αυτά θέση στα Δ.Σ. και αλλού, εξοβελίζοντας βαρετούς συνηθισμένους ανθρώπους, που δεν μπήγουν φτερά στον Σπύρο τους για να βγουν σε παρελάσεις πασαλειμμένοι με γκλίτερ και στρας.
 
Περιμένω τις πρώτες φωνές που θα απαιτήσουν ποινικοποίηση της κανονικότητας, να τιμωρούνται οι… απαραβίαστοι άντρες και οι γυναίκες που παραμένουν εξοργιστικά προσανατολισμένες στο μόνο άλλο φύλο που αναγνωρίζουν.
 
Πρόκειται για μια νέα δικτατορία, που αρχικά φαίνεται φαιδρή, προκαλώντας θυμηδία, όμως αποδεικνύεται πως μόνο αστεία δεν είναι, αφού είναι επιβολή του παραλόγου στο λογικό, του ψεύδους στην αλήθεια, των ψυχικών αποκλίσεων στην κανονικότητα. Θύμα της είναι το πρόσωπο του ανθρώπου, οι ελευθερίες μας, ο πολιτισμός μας. Και, φυσικά, αυτός ο αριστερόστροφος φασισμός θα προκαλέσει σκληρή αντίδραση και απαίτηση για επανασυντηρητικοποίηση της κοινωνίας ή, μάλλον, ορθότερα, απαίτηση να έρθει η κοινωνία στα λογικά της και να ξεκαβαλικέψουν από τον σβέρκο μας οι σαλεμένοι ιεχωβάδες, που με τόσο φανατισμό κηρύσσουν πόλεμο στη λογική, στη φύση και την αληθινή δημοκρατία.

25/07/2021
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Οι Τούρκοι θα φύγουν μονάχα όπως ήρθαν!

​Οι Τούρκοι είναι εχθροί μας. Ακριβέστερα, οι Τούρκοι, ο τουρκισμός, ως επεκτατικό ισλαμοφασιστικό μόρφωμα, είναι εχθροί της Ανθρωπότητας. Τέλεσαν αλλεπάλληλες Γενοκτονίες και προσπαθούν να τις επαναλάβουν, διότι ακόμη δεν έχουν τιμωρηθεί.

Η Τουρκία είναι μια μη περιτετμημένη ναζιστική Γερμανία, που ακόμη δεν συνάντησε την καταστροφή και τη Νυρεμβέργη της. Η βασική διαφορά των Τούρκων ισλαμοφασιστών από τους Γερμανούς ναζί είναι πως στην Τουρκία η Γενοκτονία σε βάρος των λαών δεν έγινε από εξειδικευμένα κρατικά όργανα, τα SS, την Gestapo, με την αρωγή φυσικά του τακτικού Γερμανικού Στρατού, της Wehrmacht και υπό την καθοδήγηση μιας μονοκομματικής κυβέρνησης. Στην Τουρκία η Γενοκτονία και όλα τα εγκλήματα που διέπραξε, από την αρχή της Οθωμανικής κατάκτησης, έως το 1915-1922 στον Πόντο, την Ιωνία, την Καππαδοκία, την Αρμενία, έως το 1974 στην Κύπρο ήταν και είναι παλλαϊκά εγκλήματα.
 
Η θεωρία του κατευνασμού απέτυχε, ψόφησε και βρομάει ήττα. Μόνο κατόρθωμα των επί δεκαετίες υποχωρήσεών μας οι γκρίζες ζώνες, η αποθράσυνση των Μεμέτηδων σε όλα τα μέτωπα και η πρόσφατη -επίσημη πια- κατοχική εκμετάλλευση της Αμμοχώστου.
 
Από το 1974 η Αμμόχωστος ήταν το δέλεαρ πως, τάχα αν αποδεχθούμε τα τετελεσμένα, θα μας τη δώσουν. Πολλοί Βαρωσιώτες ελπίζανε πως θα πακετάρουν να στραφούν έσω τους. Τέρμα το παραμύθι. Ο γιαλαντζί Σουλτάνος το ανακοίνωσε με χλεύη στα μούτρα μας. Είπε για την αντίδρασή μας ειρωνικά, πως το πολύ να κάνουμε καμιά τηλεδιάσκεψη με την Αμερική και τους Ευρωπαίους.
 
Οι εγχώριοι τυφεκιοφόροι του εχθρού, μεμφόμενοι την «ελληνική αδιαλλαξία», υποδεικνύουν για πολλοστή φορά τον δρόμο για τα Σούσα.
 
Αδέλφια, οι Τούρκοι θα φύγουν από την Κύπρο μόνον όπως ήρθαν. Όποιος θέλει να ακούει παραμύθια, να σταματήσει εδώ να διαβάζει. Δεν είμαι η γιαγιά του να του κρατάω το χέρι και να του λέω για τη Χιονάτη, την ελληνοτουρκική «φιλία» και πως αν φανούμε διαλλακτικοί οι Τούρκοι θα ντραπούν, θα συγκινηθούν από την πίστη μας στο Διεθνές Δίκαιο και θα κάνουν πίσω. Οι Τούρκοι κάθε πρωί σκουπίζουν τον κώλο τους με το Διεθνές Δίκαιο, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας. Οι Τούρκοι θα φύγουν μόνον όπως ήρθαν, όπως έφυγαν μια μέρα οι κραταιοί Σοβιετικοί από το Αφγανιστάν, την Κεντρική Ασία, την Ανατολική Ευρώπη, τις χώρες της Βαλτικής, τη Βουλγαρία, τη Γεωργία, την Αρμενία. Οι Τούρκοι θα φύγουν από την Κύπρο μόνον όπως ήρθαν, και θα φύγουν όπως έφυγαν οι κραταιές ΗΠΑ από το Αφγανιστάν, όπως αποχώρησε η Βρετανική Αυτοκρατορία από τη μισή υφήλιο.
 
Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Νόμος. Το χιλιετές Ράιχ του Αυστριακού δεκανέα κράτησε μόλις 13 χρόνια. Κανένα από τα εγκλήματα της Τουρκίας δεν θα παραγράφεται. Θα πληρώσει με τοκογλυφικό τόκο.
 
Μόνη εθνική θέση η Απελευθέρωση. Η Ελλάδα έχει ηθικές, ιστορικές αλλά και συμβατικές ευθύνες ως εγγυήτρια δύναμη. Οι Τούρκοι μάς βλέπουν ως ενιαίο σύνολο και έτσι πρέπει να σκεπτόμαστε κι εμείς σε Αθήνα και Λευκωσία. Η ηγεσία μας, που θα γιορτάσει στις 24/7 στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου τη γιορτή της ντροπής πάνω στο αίμα των Κυπρίων αδελφών μας και των Ελλαδιτών συμπολεμιστών τους, η ίδια που επέτρεψε τη μεταπολιτευτική λεηλασία της χώρας, δεν μπορεί, όμως μπορεί το Έθνος. Σε πολύ δυσμενέστερες συνθήκες ο Ελληνισμός ανέμενε 400 χρόνια και μετά έσπασε τις αλυσίδες του. Οι Εβραίοι ανέμεναν σχεδόν 2.000 χρόνια για να πάρουν τη ρεβάνς, αλλά η Διαμαντοπούλου και ο Λοβέρδος κουράστηκαν στα 47, ε;
 
Αυτοί που ατίμασαν τα όπλα και τη στολή τους στον Αττίλα Ι, αντί να τυφεκιστούν, πήραν σύνταξη και πέθαναν στο κρεβάτι τους, δειλοί και ανάξιοι. Θα έπρεπε να σκορπίσουμε τα κόκαλά τους και να διαγραφούν από τα μητρώα αρρένων, μαζί με τους ταγούς που έστεκαν κι αυτοί άπραγοι στον Αττίλα ΙΙ και άφησαν κι αυτοί τον Τούρκο αντουφέκιστο από τη Θράκη έως το Καστελόριζο, εγκαταλείποντας πάλι αυτούς που θυσιάζονταν στην Κύπρο. Ισότιμοί τους όσοι, ως αντηχεία του εχθρού, καλούν τώρα σε υποταγή και πλήρη τουρκοποίηση είτε μέσα από Σχέδια τύπου Ανάν είτε με θέση για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και άλλα τερατουργήματα, που θα αφανίσουν για πάντα τον Ελληνισμό της Κύπρου.
 
Άμεσο καθήκον η προάσπιση με κάθε μέσο της ελεύθερης Κύπρου. Ό,τι δεν φυλάσσεται, απόλλυται. Παράλληλα, συσσώρευση ισχύος, δημιουργία συμμαχιών και σχέδιο μακράς πνοής, που να ξεπερνά τον ορίζοντα του βιολογικού κύκλου οποιασδήποτε ηγεσίας, εκπέμποντας άγρυπνα το πλέον αυστηρό μήνυμα αποτροπής και ώστε να είμαστε έτοιμοι για όταν θα φύγουν όπως ήρθαν.
 
Όποιους το καθήκον της Απελευθέρωσης τους βαραίνει τους ώμους, ας κάνουν στην άκρη. Οι Ελληνες δεν κουραστήκαμε. Ποτέ δεν θα κουραστούμε. Ποτέ δεν θα φοβηθούμε. Δεν μπορεί να υπάρξει ευημερούσα Ελλάδα ως ταπεινωμένος ακρωτηριασμένος δορυφόρος, ούτε ευημερούσα Κύπρος ως προτεκτοράτο του τουρκικού ισλαμοφασισμού. Η μόνη λογική, ρεαλιστική θέση είναι πως, ναι, τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια. Γι’ αυτό θα αγωνιστούμε, χωρίς να κουραστούμε, ώσπου να παγώσει ο ήλιος και να ρίξει μαύρο χιόνι.
 
Μια άμεση απάντηση στη συμπεριφορά Ερντογάν στην Κύπρο, τη Θράκη και στο Αιγαίο είναι να καλέσουμε επίσημα στην Αθήνα την ηγεσία των Κούρδων, όλων των οργανώσεων, από Τουρκία, Συρία, Ιράκ. Επίσημα και με ταρατατζούμ. Και να θέσουμε το κουρδικό ζήτημα παντού. Το έκανε ο Μακρόν. Έτσι θα σφίξουν οι κώλοι και θα ξεπλύνουμε και την ντροπή που έριξε στο κεφάλι μας το σημιταριό το 1999. Κύπρος Ελεύθερη, Ενιαία, Ελληνική.

22/07/2021
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

 Τελικά η Τουρκία γιατί θυσιάζει τα F-35 για τους S-400;
 
Η χωρίς αποτέλεσμα, ως τώρα, προσπάθεια της Τουρκίας να βρει εκ νέου σημείο επαφής με την Ουάσιγκτον μετά την εκλογή Μπάιντεν, έφερε ξανά στο προσκήνιο το θέμα των τουρκικών S-400, και της μη αγοράς των Patriot, με δηλώσεις εκατέρωθεν. Αυτό αποτελεί μια καλή αφορμή για να προσεγγίσουμε ένα ερώτημα που λίγο έχει εξεταστεί, δημόσια τουλάχιστον. Για ποιο λόγο επιμένει τόσο πολύ η Τουρκία στην αγορά των ρωσικών πυραύλων εις βάρος των F-35; 
  
Σίγουρα, ως ένα βαθμό, η Τουρκία δεν θέλει να υποχωρήσει για λόγους γοήτρου. Όμως, αυτό από μόνο του δεν αποτελεί επαρκή εξήγηση, για τον απλούστατο λόγο ότι με πολύ μικρότερες συνέπειες η Τουρκία δεν δίστασε να απολογηθεί στην Ρωσία για την κατάρριψη του ρωσικού Su-24 πάνω από τη Συρία το 2015 προκειμένου να ξαναφτιάξει τις σχέσεις της με τη Μόσχα. 
 
Ποιος είναι, λοιπόν, ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο η Τουρκία επιμένει με τους S-400 και προτιμάει να χάσει τα F-35, στα οποία είχε επενδύσει και στρατιωτικά και οικονομικά και βιομηχανικά, αλλά και να χαλάσει σε τεράστιο βαθμό τις σχέσεις της με τις Η.Π.Α. με απρόβλεπτες έως τώρα συνέπειες; 
 
Σίγουρα οι S-400 είναι ένα ικανότατο σύστημα και κατά αρκετούς αναλυτές, ανώτερο από το Patriot. Αλλά δεν είναι αυτό το μείζον.
 
Αν θέλουμε, λοιπόν, να απαντήσουμε ικανοποιητικά εις το ερώτημα, θα πρέπει να εξετάσουμε ποιος είναι ο κίνδυνος έναντι του οποίου η Τουρκία θέλει να προστατευτεί. Και αυτός δεν είναι τόσο η Ελλάδα, όσο το Ισραήλ.
 
Υπάρχει περίπτωση γενικευμένου πολέμου των δύο χωρών; Μάλλον όχι. Για να γίνει, λοιπόν, αντιληπτό το διακύβευμα θα πρέπει να αναρωτηθούμε, τι θα μπορούσε να είναι αυτό που θέλουν τόσο απελπισμένα να προστατέψουν οι Τούρκοι και που θα ήθελαν τόσο πολύ να χτυπήσουν οι Ισραηλινοί;
 
Η απάντηση προκύπτει σχετικά εύκολα αν κοιτάξει κανείς τους χάρτες που έχουν κατά καιρούς κυκλοφορήσει με τις προτεινόμενες θέσεις των S-400 στην τουρκική επικράτεια.
Εκεί μπορούμε να δούμε με σαφήνεια ότι τουλάχιστον η μία πυροβολαρχία προορίζεται
για τα νότια παράλια απέναντι από τη Κύπρο, μια σκέψη που έπεσε ξανά στο τραπέζι το
Μάρτιο, όπου γινόταν αναφορά στην εκτός CFE ζώνη στα νότια της χώρας. Ο στόχος
που πρέπει να προστατέψουν είναι το Ακουγιού, ο υπό κατασκευή από τους Ρώσους
πυρηνικός αντιδραστήρας.
 
Ο Ερντογάν δεν έχει κρύψει την πρόθεσή του να αποκτήσει η Τουρκία πυρηνικά όπλα. Από την άλλη, όμως, και το Ισραήλ δεν έχει κρύψει την απόφασή του να μην επιτρέψει κοντινές εχθρικές προς αυτό χώρες να αποκτήσουν πρόσβαση σε τέτοια όπλα μαζικής καταστροφής.
 
Ανατρέχοντας στην προϊστορία της υπόθεσης των S-400, βλέπουμε ότι αρχικά η Τουρκία διαπραγματευόταν με τις Η.Π.Α. την προμήθεια των Patriot. Η συμφωνία ναυάγησε όταν οι Η.Π.Α. αρνήθηκαν να αποδεσμεύσουν τους πηγαίους κώδικες του συστήματος. Μετά την άρνηση των Η.Π.Α. η Τουρκία ανακοίνωσε ότι θα προμηθευτεί το HQ-9 από την Κίνα, για να αναδιπλωθεί σύντομα υπό την απειλή κυρώσεων από την Ουάσιγκτον.
 
Τι είναι, όμως, ο πηγαίος κώδικας; Με απλά λόγια, αποτελεί το DNA του λογισμικού του συστήματος. Δηλαδή, ο έχων τον πηγαίο κώδικα μπορεί να διαβάσει και να παρέμβει στο λογισμικό. Για να γίνει περισσότερο κατανοητή η αξία του, είναι ελάχιστες οι χώρες που έχουν “γράψει” πηγαίους κώδικες για τόσο πολύπλοκα οπλικά συστήματα και, όπως είναι φυσικό, δεν τους αποδεσμεύουν ποτέ, σε κανέναν και για κανένα λόγο. Αποτελεί, τρόπον τινά, το “Ιερό Δισκοπότηρο” στην ανάπτυξη λογισμικού.
 
Ποιος είναι ο λόγος που η Τουρκία επέμεινε στην απόκτηση του πηγαίου κώδικα; Οι λόγοι είναι δύο:
 
Ξεκινώντας από το δεύτερο και λιγότερο σημαντικό λόγο, ήταν η πρόθεσή τους να προχωρήσουν σε αντίστροφη μηχανική (reverse engineering) για να πάρουν χρήσιμες ιδέες και know-how που θα χρησιμοποιούσαν με τις απαραίτητες προσαρμογές στο δικό τους μελλοντικό αντιαεροπορικό-αντιβαλλιστικό σύστημα μεγάλου βεληνεκούς.
 
Ο πρώτος, όμως, και πιο σημαντικός λόγος, είναι ότι δεν θέλουν να έχουν οποιασδήποτε μορφής…“ξαφνικές” ανεπιθύμητες βλάβες/δυσλειτουργίες όταν απαιτηθεί να χρησιμοποιήσουν το σύστημα.
 
Τι εννοούμε, όμως, με αυτό; Μετά την πτώση του Σάχη του Ιράν με την Ισλαμική Επανάσταση, υψηλής τεχνολογίας για την εποχή αμερικανικά οπλικά συστήματα βρέθηκαν στα χέρια εχθρών της Αμερικής. Είναι κοινός τόπος -αν και ουδέποτε το έχει παραδεχτεί κανείς επίσημα- ότι η Ουάσιγκτον θορυβημένη από το ενδεχόμενο σε περίπτωση σύγκρουσης να χρειαστεί να αντιμετωπίσουν τα στρατεύματά της τα ίδια της τα συστήματα, αποφάσισε στο εξής να βάλει κάποιες “δικλίδες ασφαλείας” που θα επέτρεπαν πρακτικά την εξουδετέρωση των συστημάτων αυτών. Ας μη ξεχνάμε ότι αντίστοιχη απειλή προέκυψε, σε μικρότερη κλίμακα, με τη Βενεζουέλα η οποία ούσα εξοπλισμένη με αρκετά αμερικανικά οπλικά συστήματα, π.χ. F-16, βρέθηκε ξαφνικά με την επικράτηση Τσάβες απέναντι στις Η.Π.Α. Ανάλογες προβλέψεις έχουν προσθέσει κι άλλες χώρες σε ευαίσθητα οπλικά συστήματά τους, με τις σχετικές πληροφορίες όμως να είναι φυσικά ελάχιστες, συγκεχυμένες και σε κάθε περίπτωση χωρίς κάποια επίσημη επιβεβαίωση.
 
Είναι σίγουρο ότι οι Αμερικανοί θα χρησιμοποιούσαν τέτοιου είδους τεχνικές προβλέψεις καταρρακώνοντας τη φήμη του συστήματός τους; Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι δικλίδες ασφαλείας υπάρχουν εκεί για υπερβολικά ακραία σενάρια όπου Αμερικανικά στρατεύματα θα κινδυνεύσουν άμεσα και σε μεγάλη κλίμακα. Όμως, ως γνωστόν, οι σχέσεις Η.Π.Α.-Ισραήλ δεν είναι σαν όλες τις άλλες, με ότι αυτό συνεπάγεται… Άλλωστε, μάλλον δεν θα ήθελαν να δει ο κόσμος όλος μια αληθινή μάχη Patriot εναντίων F-35.
 
Η Τουρκία, λοιπόν, έπρεπε να είναι σίγουρη ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως σχετική πρόβλεψη στα δικά της συστήματα. Ότι είναι κυρίαρχος και πραγματικός ιδιοκτήτης των συστημάτων αυτών χωρίς περιορισμούς και αστερίσκους που εκπορεύονται από οπουδήποτε αλλού εκτός Τουρκίας. Μεταξύ άλλων, φυσικά, και για λόγους γοήτρου. Και εφόσον οι Η.Π.Α. δεν αποδέσμευσαν το πηγαίο κώδικα των Patriot για να τον διαβάσουν και να απαλείψουν καθετί το ανεπιθύμητο τυχόν υπάρχει, η Άγκυρα εστράφη στους S-400, και αυτή τη φορά οι αμερικανικές απειλές δεν έπιασαν.
 
Λογική ερώτηση 1η: Οι Ρώσοι δεν έχουν προσθέσει τέτοιες δικλίδες ασφαλείας; 
 
Απάντηση: Κατά πάσα πιθανότητα, έχουν.
 
Λογική ερώτηση 2η: Και τους έδωσαν οι Ρώσοι τους πηγαίους κώδικες των S-400;
 
Απάντηση: Φυσικά και ΌΧΙ! 
 
Όμως, “ξαφνικές” “βλάβες” τέτοιου είδους είναι λίγο δύσκολο να παρουσιάσουν τα συγκεκριμένα συστήματα που αγόρασε η Τουρκία. Όχι γιατί είναι…καλύτερης ποιότητας, αλλά επειδή δεν θα ήθελε κανείς στη Μόσχα να δει το Ακουγιού, μια επένδυση 20δις(!) δολαρίων να γίνεται στάχτη και συντρίμμια, κάτω από τα οποία θα είναι θαμμένοι ενδεχομένως και δεκάδες Ρώσοι υπερπολύτιμοι επιστήμονες.  
 
Το Ισραήλ χτύπησε τον Ιρακινό πυρηνικό αντιδραστήρα Osirak το 1981 με την περίφημη Επιχείρηση Όπερα. Δεν δίστασε να κάνει το ίδιο και στη Συρία το Σεπτέμβριο του 2008. Σκέφτεται πολύ σοβαρά να το επαναλάβει αν χρειαστεί και με το Ιράν. Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι θα επιτρέψει να γίνει πράξη τόσο κοντά της κάτι που προσπαθεί με κάθε μέσο να αποτρέψει τόσα χρόνια; Και μάλιστα να υλοποιηθεί η απειλή αυτή από μια χώρα που είναι και ισχυρή και ευθέως εχθρικά διακείμενη προς το Ισραήλ;
 
Είναι αρκετοί οι S-400 για να σώσουν το Ακουγιού; Από μόνο του κανένα οπλικό σύστημα δεν είναι αρκετό. Όμως, ως γνωστόν, όσο καλύτερες είναι οι επιλογές σε κάθε τομέα ξεχωριστά, τόσο καλύτερο είναι συνδυαστικά και το τελικό αποτέλεσμα στο σύνολό του.
 
Δικαίως, δεδομένων των μεγεθών και των λοιπών γεωπολιτικών ισορροπιών, θα αναρωτηθεί κάποιος: Μα είναι σίγουρο ότι θα επιλέξει έναν τόσο δραστικό τρόπο αντίδρασης το Ισραήλ; Όχι, σίγουρο δεν είναι τίποτα. Όμως, λογικά σκεπτόμενοι στην Άγκυρα, θέλησαν να είναι καλυμμένοι για παν ενδεχόμενο. Και στο δίλημμα “Τουρκία πυρηνική δύναμη vs F-35” ο νικητής ήταν…οι S-400.

21/07/2021
Παναγιώτης Α. Καράμπελας - Διεθνολόγος, Γραμματέας Εξωτερικής Πολιτικής ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Τα πόδια χτυπούν το κεφάλι

​Η υπόθεση Τσιάρτα ήταν άλλη μια απόδειξη αυτού που γνωρίζαμε. Το ό,τι τα πόδια έχουν σηκωθεί να χτυπήσουν το κεφάλι είναι παλιά νέα.
 
Η αριστερίλα, το μίσος για την Ελλάδα, τους Έλληνες, την ταυτότητα και την Ιστορία τους, η εκ του αποτελέσματος εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων, είναι εξαπλωμένα σαν εστίες μόλυνσης στο κοινωνικό σώμα και υπερεκπροσωπούνται στα ΜΜΕ, ακόμα και στον αθλητικό Τύπο! Τέτοιο σκουπιδαριό παρακμής δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν οι δωρητές της ελευθερίας μας, οι αγωνιστές της Εθνεγερσίας.
 
Ούτε οι προπάτορες των Ποντίων και λοιπών Μικρασιατών προσφύγων, αυτοί που μαρτύρησαν σε σφαγές και ολοκαυτώματα, αυτοί και αυτές που είδαν αδέρφια, παιδιά, γονείς, συζύγους να σφάζονται στα τρίστρατα στο γόνατο, σαν αρνιά από τους σουνίτες γενοκτόνους του Κεμάλ, δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν πως κάποιοι σήμερα θα εξομοίωναν μαζί τους αυτούς που οργανωμένα στέλνει ο Ερντογάν, τους διεκπεραιώνει στα νησιά μας το τουρκικό παρακράτος, υπό την επίβλεψη του κράτους. Η προγιαγιά της γυναίκας μου, που οι Τούρκοι ισλαμοφασίστες τής έπνιξαν τα δίδυμα αγόρια της στο λιμάνι της Σμύρνης, ούτε με την πιο νοσηρή φαντασία δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα τη συγκρίνουν με τις ορδές που καθοδηγούσαν πέρυσι η ΜΙΤ και η Τζιαντάρμα και έπεφταν σαν μεσαιωνικά κύματα πολιορκητών πάνω στον φράχτη του Εβρου και, όταν αποτύγχαναν, άφηναν πίσω τους ακόμα και γυναικείες… περούκες, διότι υποδύονταν ακόμα και αναξιοπαθούσες γυναίκες.
 
Αντηχεία της βαρβαρότητας του ισλαμοφασισμού των Γενοκτόνων λερώνουν την ιερή μνήμη των αδερφών μας, Ορθόδοξων Χριστιανών Ελλήνων, που κατέφυγαν πρόσφυγες στην Πατρίδα τους την Ελλάδα, κομμάτι της οποίας είναι ιστορικά οι ιδιαίτεροι τόποι τους, η Ιωνία, η Καππαδοκία, ο Πόντος, η Ανατολική Θράκη κ.ά. Τους συγκρίνουν με ανθρώπους που βλέπουν τις μανάδες, τις γυναίκες, τις κόρες και τις αδερφές μας ως πράγματα, ως νόμιμα στην κουλτούρα τους θηράματα.
 
Τα αδέρφια μας δεν ήρθαν με την αλαζονεία εποίκου που θέλει να επιβάλει τον τρόπο ζωής του και μια υποκουλτούρα, με κώδικα αξιών που παραβιάζει όχι μόνο τις αξίες των τριών πυλώνων της Ευρώπης -την Αρχαία Ελλάδα, τη Ρώμη και τον Χριστιανισμό-, αλλά ακόμα και τον Ποινικό Κώδικα.
 
Τα αδέρφια μας δεν βεβήλωσαν και κατέστρεψαν ξωκλήσια, δεν τα έστειλε κανένας Ερντογάν, που τα έφερε από την Ασία και την Υποσαχάρια Αφρική με φτηνά εισιτήρια για να τα παραλάβουν οι διακινητές και να κατακτήσουν την Ευρώπη με γεννητούρια. Δεν τα καθοδήγησαν σκοτεινές ΜΚΟ, εγκληματικές οργανώσεις, με νήματα που φτάνουν ως τον Σόρος και τις επιδιώξεις τους. Τα αδέρφια μας, οι αληθινοί πρόσφυγες, ήρθαν από τον Πόντο, την Ιωνία και αλλού βουτηγμένοι στο ίδιο τους το αίμα, ρακένδυτοι, αλλά φέρνοντας αγάπη και όχι μίσος, εχθρότητα και περιφρόνηση για την Ελλάδα. Δεν είχαν ανάμεσά τους τζιχαντιστές, κίνδυνο για την ελληνική και ευρωπαϊκή ασφάλεια. Ήταν Έλληνες, όχι παράνομοι ξένοι που παραβίασαν τους νόμους μας.
 
Ο ολοκληρωτισμός, ο αριστερόστροφος φασισμός των διάφορων συμφύσεων του ανθελληνικού μηδενισμού, από τα κόμματα έως τις οργανώσεις των χουλιγκάνων, που ευαγγελίζονται το παράλογο, καθυβρίζουν και συκοφαντούν διακεκριμένους αθλητές, ρίχνουν μολότοφ, φέρουν κουκούλες, κάνουν ομαδικές επιθέσεις λιντσαρίσματος και βανδαλισμών, μιλούν για φασισμό; Ποιοι; Οι υποστηρικτές του Κουφοντίνα;
 
Το πράγμα πλησιάζει στον πάτο του μεταπολιτευτικού βούρκου, όπου φτάσαμε η προδοσία να βαφτίζεται πρόοδος, ο κανιβαλισμός άποψη και όπου περιθωριακοί μπορούν ατιμώρητα να επιβάλλουν εξαρχειώτικες τερατολογίες, να φτύνουν πάνω στους τάφους των αληθινών προσφύγων, να κοπρίζουν μηδενισμό πάνω στον δημόσιο λόγο, λερώνοντας τη μνήμη των προσφύγων του 1922, εξομοιώνοντάς τους με όργανα του Ερντογάν, που στάζει αίμα ολόκληρος, να ταυτίζουν κυνηγημένους Ελληνες Ορθόδοξους Χριστιανούς, θύματα Γενοκτονίας, με λαθρομετανάστες, ήτοι παράνομους οικονομικούς μετανάστες, ή που κάνουν «εγκληματικό τουρισμό» κάποιοι από αυτούς, αφού κρυφά και παράνομα (λάθρα) μπήκαν στη χώρα και να κουνάνε το δάχτυλο σε όλη την κοινωνία.
 
Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών βλέπει με οργή και αγανάκτηση την επίθεση που δέχεται από τη σχιζοφρένεια τέτοιων αντιλήψεων και πρακτικών σε πολλά μέτωπα. Στα ΜΜΕ, στην Παιδεία, ακόμα και στον αθλητισμό η ωχρά σπειροχαίτη του ανθελληνικού μηδενισμού συνεχίζει τη φασίζουσα προσπάθεια επιβολής των μειοψηφικών τουρκόφρονων ιδεοληψιών της στην πλειονότητα. Η στοχοποίηση της ελληνικής ταυτότητας και της διαχρονίας του Έθνους, η προαγωγή της ψυχιατρικού ενδιαφέροντος θεωρίας των 62 «φύλων» και του λεγόμενου «κοινωνικού φύλου», η ελληνοφοβικότητα, η χριστιανοφοβικότητα και η λυσσαλέα επίθεση στην παραδοσιακή οικογένεια αποτελούν εκφάνσεις ενός νέου ολοκληρωτισμού, εφάμιλλου του ναζισμού και του σταλινισμού. Είναι δε τόσο επιθετικοί, όπως μόνο οι γενοκτόνοι και οι μισάνθρωποι κόκκινοι ή μαύροι φασίστες μπορούν να είναι, αφού πρωτίστως προσπαθούν να αφαιρέσουν την ανθρώπινη ιδιότητα από όσους στοχοποιούν. Στην ουσία, αποτελούν εχθρό όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Δημοκρατίας, του πολιτισμού.
 
Όμως ο κύκλος της παρακμής θα τελειώσει, το καλό και το κακό δεν χάνουν την ουσία και την αλήθεια τους, επειδή κάποιοι περιθωριακοί και ιντελιγκέντσηδες προσπαθούν να νοσφιστούν την εξουσία, να το ονομάζουν και να ξερνούν ύβρεις. Οι λαθρομετανάστες θα παραμένουν παράνομοι, λαθρο-μετανάστες, με όλο το κράτος-συμμορία της Τουρκίας από πίσω, το «κοινωνικό φύλο», μια ψευδοεπιστημονική γελοιότητα, τα παιδιά πάντα θα θέλουν και μάνα και πατέρα, η Σημαία μας, Γαλανόλευκη και στο τέλος θα έρθει μια πατριωτική κυβέρνηση κοινής λογικής που θα κάνει φασίνα, απεντόμωση, μυοκτονία και θα νοικοκυρέψει το κοινό μας σπίτι, την Ελλάδα, όπου αυτοί που φέρνουν διακρίσεις θα είναι άξιοι τιμής και το περιθώριο στον κουβά. Ο Βασίλης Τσιάρτας και κάποια άλλα γερά παιδιά της Ελλάδας έφεραν το Euro και πολλά άλλα. Mας έχουν προσφέρει υπερηφάνεια και ένα άξιο μίμησης παράδειγμα. Οι επικριτές του το πολύ να έκαψαν κανένα αυτοκίνητο…

19/07/2021
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Βατερλό πειθούς της κυβέρνησης

Η ευθύνη για το μεγάλο ποσοστό αρνητών του εμβολιασμού ανήκει αποκλειστικά στην κυβέρνηση, η οποία μάλιστα μοίρασε με έναν ελεγκτέο τρόπο εκατομμύρια κολλαριστά ευρώ σε ΜΜΕ, υποτίθεται ακριβώς για την ενημέρωση για τον Covid και την πανδημία. Μάλλον δεν έπιασαν τόπο, ε;
 
Ουδέποτε η εξύβριση των πολιτών αποτέλεσε αποτελεσματική μέθοδο πειθούς, ούτε για να εμβολιαστούν ούτε για να σε ψηφίσουν. Η καχυποψία των Ελλήνων για το εμβόλιο, που σε ανησυχητικά ποσοστά φτάνει στην άρνηση, οφείλεται κατά κύριο λόγο στον φόβο. Σε μεγάλο βαθμό τροφοδοτήθηκε από τις αντιφατικές δηλώσεις και τα μέτρα των ειδικών, που έφτασαν μερικές φορές σε κανονικούς δημόσιους καβγάδες και άγγιξαν τα όρια της κωμωδίας, όμως δεν γελάμε, διότι τα πράγματα είναι σοβαρά. Π.χ., το κορυφαίο: στα μαγαζιά κολλάει, στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν κολλάει κ.λπ. Το θρυλικό σύστημα Αλέφαντος, «όλοι μπρος και όλοι πίσω», επικράτησε για άλλη μια φορά.
 
Διότι ναι μεν οργανώθηκε πολύ καλά ο εμβολιασμός, μπορεί το ευρωπαϊκό πιστοποιητικό να το έβγαλα χθες, ως νοσήσας τον Απρίλιο, μέσα σε λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα, όμως αυτοί που ενημερώνονταν για να αποφασίσουν αν θα το κάνουν βομβαρδίζονταν κάθε τόσο από γελοίες αντιφάσεις ή και τρομακτικές, για τον μη ειδικό, ειδήσεις.
 
Η κάμερα και το μαρκούτσι, φαίνεται, γοητεύουν και προκαλούν εθισμό, και συχνά είχαμε έναν διαγωνισμό ναρκισσισμού και φλυαρίας ανθρώπων που ποτέ πριν στη ζωή τους δεν είχαν φανταστεί πως όλο το Έθνος θα τους κοιτάνε με σταυρωμένα χέρια στο στόμα, στην αρχή ως θεούς, γιατί κατά βάθος όλοι τα είχαν κάνει πάνω τους, και μετά, όταν άρχισαν να πολυμιλάνε, να ακκίζονται και να λένε συχνά άλλα γι’ άλλα, άρχισαν η αποδόμηση και η δυσπιστία.
 
Η διαχείριση της ιστορίας των παρενεργειών του AstraZeneca σε σχέση με άλλες χώρες που έθεσαν περιορισμούς και απαγορεύσεις, ενώ εδώ σφυρίζαμε κλέφτικα για πολλές μέρες, ήταν επίσης βασικός παράγοντας που τροφοδότησε τον φόβο των απλών ανθρώπων, μεγάλωσε τη δυσπιστία, αλλά και έγινε ένα από τα όπλα των επιτηδείων, με το βρόμικο μάτι, που μυρίστηκαν δημοσιότητα, ψήφους, χρήμα και κερδοσκοπούν πολιτικά με θεωρίες συνωμοσίας στο όνομα του έρμου του Συντάγματος.
 
Οι δημαγωγοί που τρέφονται από τον φόβο των άλλων είναι παγκόσμιο και διαχρονικό φαινόμενο, αυτό εκμεταλλεύονται, μαζί με την ευήθεια και την άγνοια πολλών ανθρώπων, οι οποίοι προφανώς δεν έχουν αυτοκτονικό ιδεασμό και δεν θέλουν να θέσουν τον εαυτό τους και τους γύρω τους σε κίνδυνο, όμως ακούνε από τους παπατζήδες του διαδικτύου αυτό που θα ήθελαν να ακούσουν: πως δεν είναι υπαρκτός ή πολύ μεγάλος ο κίνδυνος και δεν πρέπει να το κάνουν και διανθίζεται η άρνηση με δικαιολογητικούς λόγους, που άπτονται σεναρίων επιστημονικής φαντασίας ή κοινό παπατζιλίκι, όμως η ζημιά έχει γίνει.
 
Η κυβέρνηση, λοιπόν, ενώ στον πρώτο «γύρο» με τον αόρατο εχθρό φαινόταν να τα πήγε καλά, και όσοι αγαπάμε την Πατρίδα πάνω από κόμματα δώσαμε εύσημα, τελικά κατάφερε να τα κάνει ρόιδο, να τροφοδοτήσει την άρνηση και την καχυποψία και τώρα να έχουμε ένα ποσοστό φανατικών αρνητών και να πλανάται ένα αίσθημα διχασμού, με έντονα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά, αφού η αντίδραση των πολιτών αυτών εμπεριέχει έναν φανατισμό και μια οργή, που ειλικρινά προβληματίζει και δεν αντιμετωπίζεται με τσαμπουκά, απειλές και ύβρεις. Η αποτυχία ανήκει αποκλειστικά στην κυβέρνηση, γιατί έχει την πολιτική ευθύνη από το Σύνταγμα και τα πράγματα, αλλά και λόγω των λαθών, των αντιφάσεων και της υπερπαραγωγής αμετροεπών δηλώσεων, που λειτούργησαν μόνο ως βενζίνη σε φωτιά ή ως αιτίες σύγχυσης.
 
Όταν δεν πείθεις καν τη συντριπτική πλειονότητα των υγειονομικών, των εκπαιδευτικών, του προσωπικού που στελεχώνει τον κρατικό μηχανισμό να εμβολιαστεί, τότε ποιος φταίει; Πάλι ο… Παρασκευόπουλος και ο ΣΥΡΙΖΑ;
 
Αντί να σκοτωθούμε μεταξύ μας και γι’ αυτό, πρωταθλητές είμαστε στην Έριδα, που άφησε ως τιμωρία στους Αχαιούς η δύστυχη Εκάβη, η κυβέρνηση οφείλει, μαζεύοντας τα λουριά στους αμετροεπείς εκ των ειδικών, που μόνο ζημιά κάνουν φλυαρώντας ακατάπαυστα και αντιφατικά, να διενεργήσει μια τεράστια εκλαϊκευμένη καμπάνια, αποδομώντας ένα προς ένα τα επιχειρήματα των εκμεταλλευτών του λαϊκού φόβου, ώστε να πειστούν να προσφύγουν στον γιατρό τους, να ενημερωθούν από αυτόν και όχι από το… facebook, τους τραγουδιστές, τους ωριλάδες, τους πλαστικούς, τους οδοντιάτρους, που ζήλεψαν τη δημοσιότητα των επιδημιολόγων και πνευμονολόγων.
 
Ανάλογα με τα τυχόν ιδιαίτερα ιατρικά προβλήματά του και την ηλικία του ο καθένας να πάρει την ορθή απόφαση για να προστατευτεί, αντιλαμβανόμενος πως είναι αδύνατον σχεδόν το σύνολο του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού της χώρας να συμμετέχει σε μια συνωμοσία εναντίον των ασθενών τους, των οικογενειών τους, των συγγενών, φίλων και γειτόνων τους.
 
Παράλληλα, πρέπει να ελεγχθούν ποινικά όσοι με καταφανή δόλιο τρόπο παραπλανούν πολίτες για να αποκομίσουν πολιτικά ή άλλα οφέλη, εκθέτοντας τη ζωή τους σε κίνδυνο. Είμαστε πολύ λίγοι για να χάνουμε ανθρώπους με τόσο ανόητο τρόπο. Το κράτος κλόνισε την εμπιστοσύνη των πολιτών και οφείλει να την ανακτήσει.

15/07/2021
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Ο αντιαμερικανισμός βλάπτει τα εθνικά συμφέροντα, μέρος 2ο

Η σχιζοφρένεια του αντιαμερικανισμού και της φιλοπαλαιστινιακής και αντιισραηλινής στάσης του συντριπτικού μέρους του πολιτικού φάσματος έχει βλάψει πολλές φορές στο παρελθόν το καλώς εννοούμενο εθνικό συμφέρον.

Αυτό οφειλόταν και εν πολλοίς οφείλεται στην αριστερίλα από την οποία όζει ακόμη και η Ν.Δ., αφού εφαρμόζοντας τη μέθοδο Γκράμσι, οι ιντελιγκέντσηδες και δημοσιογράφοι της ποικιλόχρωμης Αριστεράς μόλυναν κάθε πηγή δημοσίου λόγου, κατέλαβαν αργά και σταθερά πανεπιστήμια, ΜΜΕ, την Τέχνη και κατόρθωσαν να έχουν την αυθαίρετη εξουσία να ονομάζουν το καλό και το κακό. Έτσι, μαζί με τη διαρκή επίθεση στην έννοια του Έθνους, τους ιστορικούς θεσμικούς πυλώνες του, Οικογένεια, Εκκλησία, ελληνοκεντρική Παιδεία, Ένοπλες Δυνάμεις, Σώματα Ασφαλείας, αμφισβητήθηκε επίμονα και συστηματικά η συμμαχική σχέση, η ίδια η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας στο δυτικό στρατόπεδο. Επί δεκαετίες ήμασταν μια νατοϊκή χώρα με πολιτικό, δημοσιογραφικό κόσμο, με αντινατοϊκή και αντιαμερικανική ρητορική!
 
Στάση που πρώτον ταίριαζε με τη βασική θεωρία της ψευτοθρησκείας του μαρξισμού αλλά ήταν και παραγγελιά από τη Μόσχα. Τι κερδίσαμε; Απολύτως τίποτα. Μόνο ήττες. Και φυσικά είχαμε και το άλλο φαινόμενο: κάποιοι αποφάσισαν να αρχίσουν «ένοπλο αγώνα»… μετά τη δικτατορία, με κύριο στόχο Αμερικανούς πολίτες και συμφέροντα, βάζοντας τη χώρα στη μαύρη λίστα, βλάπτοντας την οικονομία και τις διεθνείς σχέσεις μας. Ακόμη και χασικλής συριζαίος καταλαβαίνει πως το να πυροβολείς πισώπλατα Αμερικανούς Λοχίες, διπλωμάτες, Ελληνοαμερικανούς Αξιωματικούς και μη αρεστούς (σε ποιους άραγε;) επιχειρηματίες δεν συνιστά μέθοδο προαγωγής των εθνικών συμφερόντων αλλά ανθελληνική πράξη προβοκάτσιας. Όσο η δικτατορία ήταν στα ντουζένια της, μόνο ο Βασιλιάς με το Ναυτικό και ο αείμνηστος Αλέκος Παναγούλης προσπάθησαν κάτι σοβαρό εναντίον της με τα όπλα. Οι άλλοι ανατίναζαν σκουπιδοτενεκέδες ή μάζευαν λεφτά για το διαμέρισμα της γκόμενας του εξόριστου αρχηγού στο Λονδίνο.
 
Όπως σοφά μού είχε πει ο ωραίος ως Έλλην φίλος μου Ανδρέας Λεντάκης, «Φαήλο μου, αν είχαν κάνει στ’ αλήθεια αντίσταση οι μισοί από τους μισούς που το ισχυρίζονται, η Χούντα δεν θα είχε αντέξει ούτε επτά μέρες, όχι επτά χρόνια».
 
Το ανατολικό μπλοκ έπαιζε καλά το παιχνίδι, όχι μόνον της τρομοκρατίας και κατασκοπίας αλλά και της προπαγάνδας. Είναι κοινό μυστικό πια, αφού άνοιξαν τα σοβιετικά αρχεία, ποιος χρηματοδοτούσε και τα περίφημα «κινήματα ειρήνης». Μερικές υπεργολαβίες έκαναν και οι Ανατολικογερμανοί για άλλου είδους θυγατρικές και άλλου είδους δραστηριότητες, όπως βιομηχανική κατασκοπία. Και έτσι αριστεροί επιχειρηματίες -έχουμε μπόλικους- αλώβητοι προσαρμόστηκαν μετά το 1989 στα νέα δεδομένα, έχοντας πλέον ένα πελάτη, το κράτος, δηλαδή εσάς, και άφησαν πίσω τη μιζέρια της Στάζι. Έτσι εξηγείται η κωμικοτραγική στάση της Αριστεράς και των εν λόγω κινημάτων, όλα μετωπικές αριστερών κομμάτων. Έλιωναν παπούτσια κατά της εγκατάστασης των πυρηνικών πυραύλων Πέρσινγκ και Κρουζ, αλλά έκαναν μόκο για τους Σοβιετικούς πυρηνικούς πυραύλους SS20, η εκτόξευση και η έκρηξη των οποίων προφανώς φτιάχνει ωραίο μαλλί και απαλή επιδερμίδα.
 
Το δε Ισραήλ, ως ο στενότερος σύμμαχος των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή, κατά τα αριστερά ευαγγέλια, ήταν και είναι μόνιμος στόχος με ρητορική από την οποία αναδύεται συχνά κάτι ενδιαφέρον αλλά υπαρκτό ως φαινόμενο: ο αριστερός αντισημιτισμός.
 
Σήμερα όλες οι μεγάλες, πλούσιες και ισχυρές αραβικές χώρες έχουν καλές σχέσεις με το Ισραήλ, κακές ή σχέσεις αγγαρείας με τους Παλαιστίνιους, που κατέστρεψαν τον Λίβανο και παραλίγο και την Ιορδανία, ενώ έχουν βουλιάξει στον ισλαμοφασισμό του φονταμενταλισμού, θαυμαστές του επίδοξου Χαλίφη, του Ερντογάν και της πρωτοφασιστικής χώρας του, που αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ασφάλεια στην περιοχή αλλά και για τα συμφέροντα Ελλήνων, Εβραίων, Αμερικανών και Αιγυπτίων. Όμως η ελληνόφωνη Αριστερά και κομμάτι της λεγόμενης «εθνικιστικής» Δεξιάς έχουν μείνει μερικά τεύχη πίσω και είναι αραβικότεροι των Αράβων και, εμμέσως πλην σαφώς, υπηρετούν ως χρήσιμοι ηλίθιοι και τα τουρκικά συμφέροντα.
 
Η συνεργασία μας με ένα σχεδόν «συνομήλικό» μας αρχαίο Έθνος, που με αξιοθαύμαστο τρόπο αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του, ρωμαλέο, που διδάσκει πώς οργανώνεται ένα μικρό έθνος με πολλούς εχθρούς, είναι επιβεβλημένη μέσα στο πλαίσιο της ευρύτερης συμμαχίας μας με τις ΗΠΑ. Το Ισραήλ και η Γαλλία είναι επίσης μεσογειακές χώρες, πυρηνικές δυνάμεις και επίσης σύμμαχοι με την Αμερική. Δεν χρειάζεται να είσαι διδάκτωρ διεθνών σχέσεων για να δεις την προφανή μοναδική ιστορική ευκαιρία.
 
Είναι καιρός να ενηλικιωθούμε, να σκοτώσουμε την αριστερίλα, τον σχιζοφρενή αντιαμερικανισμό και τη φιλοτρομοκρατική αντιισραηλινή στάση. Είναι καιρός να πετάξουμε στη χωματερή της Ιστορίας την ντροπιαστική, εκφυλισμένη και αριθμητικά «πορεία του Πολυτεχνείου», με κατάληξη την Πρεσβεία, το σταριλίκι κατά συρροήν δολοφόνων και την υποστήριξη σε αυταρχικές δικτατορίες και ψυχάκηδες φανατικούς μουσουλμάνους που στέλνουν παιδιά να ανατιναχθούν ή τα χρησιμοποιούν ως ζωντανές ασπίδες για όπλα και στρατόπεδα.
 
Αντί να βαράμε το κεφάλι μας στον τοίχο, εξυπηρετώντας συμφέροντα, που ακόμη εδώ τριγυρίζουν και μοιράζουν μαύρο χρήμα και θεωρίες με ιστούς αράχνης και σκόνη πριν από τα Ορλωφικά, και να προκαλούμε καχυποψία και ζημιές στις σχέσεις μας με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, να επιστρέψουμε στη λογική και στις πράξεις ενός ρωμαλέου αξιόπιστου συμμάχου, που συμμετέχει τολμηρά στη συμμαχία, χωρίς να αλληθωρίζει ευκαιριακά, που θα έχει το θάρρος να διεκδικεί, εξηγώντας γιατί συμφέρει και τη σύμμαχό μας η ελευθερία και ενότητα της Κύπρου, η ασφάλεια του Αιγαίου, της Θράκης, τα δικαιώματα της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας της Βορείου Ηπείρου, το όνομα της Μακεδονίας, ένας δυναμικός μας ρόλος σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο. Την προηγούμενη Κυριακή περιέγραψα πως κάποτε, το 1964, όντες ρωμαλέοι και αξιόπιστοι, οι «κακές» ΗΠΑ μάς προσέφεραν την άμεση Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
 
Η «αντιιμπεριαλιστική» και έξω από κάθε έννοια συμμαχικής σχέσης στάση μας διέρρηξε τη σχέση αμοιβαίου σεβασμού και τον λογαριασμό πλήρωσε η Κύπρος, στην ουσία όλο το Έθνος. Αξιόπιστοι, ισχυροί, σταθεροί, μπορούμε να κερδίσουμε πολλά μέσα από τη συμμαχία, τίποτα κόντρα σε αυτήν και όχι μόνο να μη χάσουμε άλλες ευκαιρίες σαν αυτή του 1964, αλλά να δημιουργήσουμε και άλλες. Συχνά οι ηγεσίες μας λένε στους Αμερικανούς αυτά που νομίζουν πως θέλουν να ακούσουν, πορεύονται με την εικαζόμενη βούληση της Υπερδύναμης. Αιρετικά πιστεύω πως αυτό δεν είναι χρήσιμο ούτε για μας ούτε για τους Αμερικανούς. Και αυτούς τους συμφέρει να ακούνε ιδέες out of the box, ανάλυση και πρόταση κοινών συμφερόντων και όχι πώς θα πλασαριστεί εύπτεπτα, π.χ. στο Σκοπιανό, κάτι που θίγει τους Έλληνες και που δεν καταπίνεται ακόμη και αν η Ντόρα με τον Ντόκο χορέψουν τον χορό των 7 πέπλων.
 
Η εκλιπούσα μεγάλη Αμερικανή ποιήτρια, η Μάγιο, έλεγε: «Οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τι έκανες, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ πώς τους έκανες να νιώσουν». Κάποιος, λοιπόν, δεν τους εξήγησε πως ο Έλληνας νιώθει πως μπήκαν κλέφτες στο σπίτι του, κλέψανε τα κειμήλια της Μάνας του, τα φόρεσαν και βγήκαν βόλτα στην πλατεία. Προφανώς ο ίδιος που δεν τους εξήγησε την καταγωγή του σκοπιανού σοβινισμού και την πιθανότητα εμπλοκής με βέτο από την κατασκευάστρια του σλαβικού «μακεδονισμού», τη Βουλγαρία…

11/07/2021
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Με λένε Αρτέμη…

Οι εστέτ της πλάκας, οι κατά Μίκη ιντελιγκέντσηδες, που απέχουν από τον λαϊκό πολιτισμό όσο μια γάτα από ένα λιοντάρι, κοροϊδεύουν τους Έλληνες που κάνουν χαβαλέ με τον Πικάσο. Συγγνώμη που κογιονάρουμε τη μύτη στο κούτελο και το βυζί στον σβέρκο, αλλά σας έχω νέα.
 
Το παρακάτω κείμενο από αυτοκριτική του Πικάσο το είχα διαβάσει πριν από πολλά χρόνια, διότι αποκάλυπτε αυτό που υποψιαζόταν όποιος έχει μισό δράμι μυαλό και αισθητική, δηλαδή πόσο υπερτιμημένο είναι μέρος της μοντέρνας τέχνης. Το θυμόμουν ως νόημα, πως ο Πικάσο είχε πει πως ζωγράφιζε αλλόκοτες ανοησίες γιατί είχε δει πως τα ψώνια που υποδύονται τους φιλότεχνους τρελαίνονταν γι’ αυτά και τα αγόραζαν όλο και πιο ακριβά και πως ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του διασκεδαστή αυτών των ψώνιων, που τον έκαναν πλούσιο, αλλά δεν θυμόμουν πού το είχα δει. Μου το θύμισε διαδικτυακή φίλη, η Λένα Λιώση, αναρτώντας μου το λινκ με το πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Ειρήνης Σπυριδάκη, ζωγράφου και φιλολόγου, με τίτλο «Πικάσο: είμαι μόνο ένας δημόσιος ψυχαγωγός», που είχε δημοσιευτεί στο artmagazine.gr στις 22 Απριλίου 2009, όπου ως περαιτέρω πηγή αναφέρεται το περιοδικό «Φωτοχώρος».
 
Ο Πικάσο λοιπόν, που στην αρχή της καριέρας του, πριν προσχωρήσει στον προσοδοφόρο κυβισμό, ζωγράφιζε με πολύ πιο κατανοητό και κλασικό ύφος, είχε πει σε μια κρίση κυνικής ειλικρίνειας: «Από τη στιγμή που η τέχνη δεν είναι τροφή των εκλεκτών, ο καλλιτέχνης μπορεί να εκδηλώνει το ταλέντο του με κάθε ιδιοτροπία, όπως του καπνίσει, με κάθε επινόηση του πνευματικού τσαρλατανισμού. Αλλά οι εκλεπτυσμένοι, οι πλούσιοι, οι χασομέρηδες, οι διυλίζοντες την πεμπτουσία ψάχνουν για το καινούργιο, το αλλόκοτο, το πρωτοφανές, το σκανδαλώδες. Κι εγώ από τον κυβισμό κι ύστερα ικανοποίησα αυτούς τους κυρίους και τους κριτικούς με πάμπολλα παράξενα που πέρασαν από τον νου, και όσο λιγότερο τα καταλάβαιναν τόσο τα θαύμαζαν. Με το να διασκεδάζω συνεχώς με όλα τούτα τα παιχνίδια, τις λοιδορίες, τους γρίφους, τις σπαζοκεφαλιές και τα αραβουργήματα έγινα διάσημος και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και η διασημότητα για έναν ζωγράφο σημαίνει: πωλήσεις, κέρδη, περιουσία, πλούτο. Όπως γνωρίζετε, σήμερα είμαι διάσημος και πλούσιος, αλλά, όταν μένω μόνος με τον εαυτό μου, δεν έχω το θάρρος να με θεωρώ καλλιτέχνη με την αρχαία έννοια της λέξης. Ήταν μεγάλοι ζωγράφοι ο Τζιότο, ο Τισιανός, ο Ρέμπραντ, ο Γκόγια. Είμαι μόνον ένας δημόσιος ψυχαγωγός, που κατάλαβε την εποχή του, που ικανοποίησε όσο μπορούσε την ηλιθιότητα, την κενοδοξία και την απληστία των συγχρόνων του. Είναι πικρή η δική μου εξομολόγηση, πιο οδυνηρή απ’ ό,τι μπορεί να φαίνεται, έχει όμως την αρετή να είναι ειλικρινής».
 
Αυτή την κυνική ομολογία από τον πατριάρχη της μοντέρνας ζωγραφικής για πνευματικό τσαρλατανισμό, που πλασάρεται ως μοδέρνα τέχνη, την αφιερώνω σε όλα τα ψώνια, συνήθως αριστερά, που έσπευσαν να χλευάσουν τους πολίτες που σκωπτικά αναφέρθηκαν στον κλεμμένο πίνακα και στην ατυχή πτώση του. Ένα ποτήρι φραπόγαλο θα μπορούσε να τον στηρίξει, ρε αδερφέ. Ο ίδιος ο Πικάσο περιγελά τους ηλίθιους που, όσο πιο ακατανόητα πράγματα ζωγράφιζε, αυτοί τόσο ενθουσιάζονταν και πλήρωναν ακριβότερα τα έργα του. Τα κονόμησε ο Πάμπλο και εξηγεί τον τρόπο, κάνοντας με την εξομολόγησή του την κηδεία του κυβισμού.
 
Δεν είναι ο λαός απαίδευτος, ιντελιγκέντσηδές μου, επειδή κοροϊδεύει καλικαντζούρες και πορτρέτα με πολυτεμαχισμενο πρόσωπο, προβοσκίδα, το μάτι στο πιγούνι και το στόμα στον απαυτό του μοντέλου. Απλά καταλαβαίνει ενστικτωδώς την παπάτζα, το γελοίο και ρηχό του πράγματος. Θα μου πεις, εδώ ο άλλος, πρωθυπουργός, ε, θαύμαζε μια σπασμένη καρέκλα, ένας άλλος… καλλιτέχνης κονσερβάριζε τα σκατά του και τα πούλαγε χιλιάδες δολάρια την κονσέρβα και αυτοί οι τραμπαρίφες τα αγοράζανε. Οι ανακυκλωμένοι κομμουνιστές που σας κουνάνε το δάχτυλο είναι οι ίδιοι που εκστασιάζονταν με τα παλλόμενα πέη του Φαμπρ, που έβαζε και κάτι τύπους να χώνουν τη μούρη τους ο ένας στον κώλο του άλλου και τον επιχορηγούσαμε για αυτό. Πολιτισμός!
 
Ο Πικάσο, σε αντίθεση με άλλους, ήταν μεγάλος ζωγράφος, ήξερε να ζωγραφίζει και φαίνεται στα πρώτα έργα του. Μυρίστηκε όμως τη μόδα, είδε πως οι ηλίθιοι εκστασιάζονταν με ανοησίες, με ό,τι δεν καταλαβαίνουν και φτιάχνουν ερμηνείες από της μαϊμούς τον κώλο και αποφάσισε να τα κονομήσει με τη βλακεία των προοδευτικών φραγκάτων φιλότεχνων.
 
Σε αντίθεση με τον ταλαντούχο Πικάσο, που απλά αποφάσισε να τα κονομήσει και εγκατέλειψε την κλασική κατανοητή τέχνη, πίσω από τον μοντερνισμό κρύβεται και αρκετή αταλαντοσύνη. Δεν θα κουραστώ ποτέ να επαναλαμβάνω την αγαπημένη μου ιστορία τέχνης που φλερτάρει με την κωμωδία. Πριν από χρόνια κάπου πίσω από το Πολεμικό Μουσείο τοποθετήθηκε μοντέρνο γλυπτό ενός τύπου, το οποίο ήταν κάτι σίδερα μπουρδουκλωμένα και αφημένα.
 
Πέρασε ο δήμος, οι υπάλληλος θεώρησε πως κάποιος πέταξε παλιοσίδερα και το μάζεψε αυτή η υπηρεσία που μαζεύει τα ογκώδη απορρίμματα. Διάβασα την οργίλη δημόσια επιστολή του καλλιτέχνου, κλαίγοντας από τα γέλια. Ούτε στιγμή δεν του πέρασε από το μυαλό πως το πρόβλημα το έχει αυτός και όχι το αισθητικό κριτήριο των απλών ανθρώπων. Κογιονάρετε λοιπόν ελεύθερα τα μοντέρνα, τάχα, ψαγμένα τερατουργήματα και σε όποιον σας σηκώνει το φρύδι να του τρίβετε στη μούρη το κείμενο του Πικάσο. Το «Με λένε Αρτέμη» του τίτλου είναι παλαιό απολαυστικό σατιρικό βίντεο του αείμνηστου Χάρρυ Κλυνν για τους ψευτοκουλτουριάρηδες. Δικαιώνεται κάθε φορά που διαβάζω ή βλέπω κάποιον από αυτούς. Αναζητήστε το και θα φτιάξετε συκώτι…

08/07/2021
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Ο αντιαμερικανισμός βλάπτει τα εθνικά συμφέροντα

Η σχέση μας με τις ΗΠΑ είναι στρατηγικής σημασίας. Δικό μας καθήκον είναι να βρίσκουμε πάντοτε σημεία ταύτισης των εθνικών συμφερόντων μας με αυτά της συμμάχου μας και να διεκδικούμε μέσα από αυτή τη μακρά συμμαχική σχέση οφέλη για την Πατρίδα μας. Ο αντιαμερικανισμός μόνο έβλαψε τα συμφέροντά μας. Πιστεύουμε στην ενεργητική και διεκδικητική συμμετοχή μας στη συμμαχία. Μας ενώνουν πολλά.
 
Η συνωμοσιολογία, που θέλει τις ΗΠΑ να ξημεροβραδιάζονται για να καταστρέψουν το θαύμα που έχτισε η αριστερίλα, η σοβιετική αντίληψη γραφειοκρατίας και η ψευτοελίτ των κοτζαμπάσηδων μπετατζήδων, καναλαρχών, πολιτικών τζακιών, με μια ιντελιγκέντσια από ανακυκλωμένα σινιέ κομμούνια, είναι τόσο αστεία όσο και βλαπτική. Η χώρα είναι μέλος του ΝΑΤΟ και με μακρά συμμαχική σχέση με τις ΗΠΑ. Όποιος κυβερνά ή θέλει να κυβερνήσει έχει καθήκον να προσπαθεί να προβάλλει την ταύτιση ελληνικών συμφερόντων με αυτά των ΗΠΑ, ώστε να ωφελείται η Πατρίδα το μέγιστο.
 
Όποιος πιστεύει πως μπορεί να γίνει εθνική πολιτική χωρίς τις ΗΠΑ ή σε μετωπική σύγκρουση μαζί τους είναι ή αφελής ή βαλτός από ξένη δύναμη. Λίγη μελέτη της Ιστορίας θα βοηθήσει στην κατανόηση του αυτονόητου. Το 1964 με το Σχέδιο Ατσεσον οι ΗΠΑ μάς προσέφεραν άμεση Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Είχαν απέναντί τους τον χαλκέντερο Γεώργιο Παπανδρέου, έναν σύμμαχο, από τους πιο συγκροτημένους αντικομμουνιστές, τον Πρωθυπουργό που τον Δεκέμβριο του 1944 στάθηκε απέναντι στην απόπειρα σταλινικού πραξικοπήματος. Πίσω του είχε Ένοπλες Δυνάμεις νικητή του Μουσολίνι, με γενναία αντίσταση στον Άξονα συνολικά και νικητή κατά της χωριστικής κομμουνιστικής ανταρσίας, με τη λαμπρότερη επίδοση στην Κορέα, όπου οι Τούρκοι χαρακτηρίστηκαν σε έγγραφα της Συμμαχίας «disgrace for the Alliance», αφού το κατόρθωμά τους ήταν να επιτεθούν κατά λάθος σε μια οπισθοχωρούσα Νοτιοκορεατική Μεραρχία και να την πετσοκόψουν, σκότωσαν συμμάχους δηλαδή! Εμάς μας σέβονταν.
 
Ο διάλογος Γ. Παπανδρέου με Τζόνσον και Μακναμάρα είναι συγκλονιστικός. Ο Γέρος, αφού έπεισε για την αποφασιστικότητά μας, φυσικά το δέχθηκε. «Μου χαρίζουν μια πολυκατοικία και ζητούν να μείνουν με νοίκι στο ρετιρέ και θα πω όχι;» είπε για την υπό μίσθωση νατοϊκή βάση στην Καρπασία, όπου θα μετακόμιζε η ΤΟΥΡΔΥΚ, ενώ εκλογές θα έστελναν Κυπρίους βουλευτές στην Αθήνα, άμεση εφαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας και ο Ελληνικός Στρατός, η Μεραρχία που έστειλε ο Γέρος, θα ήταν επίσημα πια σε γη ανήκουσα στο Βασίλειο της Ελλάδος. Αναρωτήθηκε όμως για τους Τούρκους. Η απάντηση των Αμερικανών ήταν «αυτούς αφήστε τους σε μας, εσείς πείστε τον Μακάριο». Ο Γέρος έστειλε τον Ανδρέα να πείσει τον Μακάριο και αυτοί οι δύο έκαναν από τη Λευκωσία μαζί κάτι πρωτοφανές, αντιαμερικανικές δηλώσεις, τορπιλίζοντας το Σχέδιο, διότι ο Μακάριος ήθελε να παραμείνει ΠτΔ και ο Ανδρέας έχτιζε κυνικά το «αντιιμπεριαλιστικό» προφίλ του σε βάρος του Έθνους.
 
Τότε οι Αμερικανοί έπαυσαν να μας παίρνουν σοβαρά και ποντάρισαν για χρόνια στους Τούρκους για να ξεφορτωθούν τον ταραξία, που απέρριψε την Ένωση και ερωτοτροπούσε με τους Σοβιετικούς. Ας διδαχθούμε λοιπόν από αυτό, από τον Ελ. Βενιζέλο και τον Ι. Μεταξά, τον Γ. Παπανδρέου, τι πίστευαν για τις συμμαχίες. Είναι σχιζοφρενικό να είμαστε στο ΝΑΤΟ, γεωπολιτικά εδώ που είμαστε, δεν θα αλλάξει ποτέ, η χώρα δεν είναι καράβι να λύσει κάβους και να φύγει από τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, για να πουλάνε κάποιοι αντιαμερικανισμό. Η σχέση μας με τη Ρωσία πρέπει να είναι καλή, με ρόλο ίσως διαμεσολαβητικό, αλλά πρέπει να έχουμε επίγνωση πως το συμφέρον μας είναι με τις Δυνάμεις της Θάλασσας, πάντα ήταν και θα είναι.
 
Εάν εξηγείς με σαφήνεια γιατί βασικά συμφέροντά μας μπορούν να εξυπηρετηθούν και προαχθούν μαζί με των ΗΠΑ, μπορείς να πετύχεις πολλά. Πρέπει όμως να είμαστε σοβαροί, συνεπείς, να τους μιλάμε όρθιοι, με περηφάνια και αξιοπρέπεια και κοιτώντας στα μάτια. Ουδείς εκτιμά γλείφτες και οσφυοκάμπτες. Και σίγουρα είναι προτιμότερος ένας περήφανος πιστός φίλος με παρρησία, που πάντα αναζητεί κοινά συμφέροντα από έναν υποτακτικό, έναν δούλο. Ο δούλος προδίδει, ο φίλος όχι.
 
Οι Αμερικανοί σκέφτονται εθνικά για τον εαυτό τους. Να κάνουμε το ίδιο για μας και να τους λέμε γιατί τους συμφέρει αυτό που συμφέρει και μας.
 
Π.χ. για το ζήτημα των Σκοπίων τούς πρότεινε πειστικά ποτέ κάτι άλλο κάποια ελληνική κυβέρνηση; Εξήγησε κανείς το μη βιώσιμο του κράτους αυτού που σε λίγο θα σαρώσει η υπεργεννητικότητα των Αλβανών; Όχι, γιατί ούτε οι προηγούμενοι ούτε ο Μητσοτάκης πιστεύουν στο ζήτημα. Όταν μπλε και κόκκινοι αποδέχονται σύνθετη ονομασία, πώς μπορείς να απαιτείς οι ΗΠΑ να είναι ελληνικότερες της Ελλάδας;
 
Η Αριστερά και στο ζήτημα αυτό έβλαψε τα συμφέροντα της χώρας. Έχουμε 2021 και ακόμη κάποιοι ανεγκέφαλοι κάνουν πορείες με τέρμα και στόχο την Αμερικανική Πρεσβεία. Υπάρχει δε και η σχιζοφρένεια του δεξιού αντιαμερικανισμού, όπου αντί να κατηγορούμε τους ταγούς που δεν επιδιώκουν την αναζήτηση και απόδειξη σημείων ταύτισης των συμφερόντων Ελλάδας – ΗΠΑ, για να διεκδικήσουμε εθνικά οφέλη, με αριστερή ρητορική επιτίθενται στους Αμερικανούς και προβάλλουν παπατζίδικες θεωρίες περί Ρωσίας, που θυμίζουν προφητείες του Αγαθάγγελου σε μοδέρνα έκδοση.
 
Τα δικά μας καθήκοντα είναι δικά μας καθήκοντα. Δεν μετατίθενται σε ξένους. Αντί για τη σχιζοφρένεια να είμαστε σε μια μακρά συμμαχία με τις ΗΠΑ και ταυτόχρονα να πιπιλάμε αντιαμερικανισμό, πολιτική θέση Νεάντερταλ, ας κάνουμε το αυτονόητο: να συμμετέχουμε ενεργητικά και διεκδικητικά στη συμμαχία αυτή. Ειδικά τα νέα δεδομένα της αλαζονικής επιθετικότητας της Τουρκίας δημιουργούν μια χρυσή ευκαιρία, ένα τεράστιο ιστορικό άνοιγμα για μια μακράς πνοής στενότερη συμμαχία Ελλάδας και Κύπρου, ΗΠΑ, Ισραήλ, Αιγύπτου και με ενίσχυση της ειδικής σχέσης μας με τη Γαλλία. Ειδικά όμως το τρίγωνο Ελληνισμός – ΗΠΑ – Ισραήλ, τα δύο αρχαία Εθνη μας και η Υπερδύναμη, είναι πολλαπλασιαστής ισχύος, τον οποίο πρέπει να επιδιώξουμε και να θεμελιώσουμε ως σχέδιο μακράς πνοής για τη στρατηγική μας ασφάλεια και ευημερία απέναντι σε έναν επικίνδυνο, ύπουλο και ολοκληρωτικό εχθρό.

04/07/2021
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης – Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ