Εξυπηρέτηση συμφερόντων πίσω από την υποχρεωτικότητα της διαμεσολάβησης

Με αφορμή το νομοσχέδιο για την υποχρεωτικότητα της διαμεσολάβησης, ο κ. Γιώργος Χ. Παλάζης, δικηγόρος και Γραμματέας Δικαιοσύνης της Νέας Δεξιάς εξέδωσε την κάτωθι ανακοίνωση:Η αγωνιώδης προσπάθεια του Υπουργείου να νομοθετήσει την υποχρεωτικότητα της διαμεσολάβησης, υποδηλώνει πως η μεθόδευση αυτή υποθάλπτει συμφέροντα, τα οποία λίγο έως πολύ όλοι υποψιαζόμαστε. Τις τελευταίες ημέρες παρατηρούμε πλήθος ιστοσελίδων να διαφημίζουν ιδιωτικά κέντρα διαμεσολάβησης, παράκεντρα δηλαδή απονομής Δικαιοσύνης.

Η θέση λοιπόν της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων περί ιδιωτικοποίησης της Δικαιοσύνης δεν απέχει πολύ από την αλήθεια. Η διαμεσολάβηση αποτελεί μία μορφή εξωδικαστικής επίλυσης των διαφορών . Το νομοθετικό πλαίσιο του θεσμού της διαμεσολάβησης στην Ελλάδα εισήχθη με το ν.3898/2010 «Διαμεσολάβηση σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις» κατ’ εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας 2008/52/ΕΚ. Στο άρθρο 4β του εν νόμου αυτού προβλέπεται ότι : «Ως διαμεσολάβηση νοείται η διαρθρωμένη διαδικασία ανεξαρτήτως ονομασίας, στην οποία τα δύο ή περισσότερα μέρη μιας διαφοράς επιχειρούν ΕΚΟΥΣΙΩΣ να επιλύσουν με συμφωνία τη διαφορά αυτή με τη βοήθεια διαμεσολαβητή». Βασικό επομένως χαρακτηριστικό της διαμεσολάβησης είναι ο εκούσιoς χαρακτήρας της ενώ άξιο μνείας και προσοχής είναι πως η υποχρεωτική διαμεσολάβηση δεν έχει νομοθετηθεί σε κανένα κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το Σύνταγμα μας στο άρθρο 20 παρ.1, εγγυάται, πριν από κάθε τι άλλο την ελεύθερη πρόσβαση στη δικαιοσύνη ως κρατική λειτουργία. Τούτο σημαίνει πως ο φορέας του ουσιαστικού δικαιώματος δικαιούται, κατά γενικό δικονομικό κανόνα, να προσφύγει στη δικαιοσύνη για να προστατεύσει τα συμφέροντά του, ασκώντας τα προσήκοντα ένδικα βοηθήματα. Μόνο η παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια εκπληρώνει την εγγύηση του Συντάγματος.
Η υποχρεωτικότητα του θεσμού της διαμεσολάβηση μέσω του πολυνομοσχεδίου που ψηφίσθηκε και δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως με το Ν4512/2018 «Ρυθμίσεις για την εφαρμογή των Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής και άλλες διατάξεις» είναι απότοκο πολλών παραγόντων, οι οποίες έχουν κοινή συνισταμένη την υποβάθμιση του ρόλου των Δικαστών και των Δικηγόρων και τη δημιουργία μιας Δικαιοσύνης για τους λίγους που έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν. Συγκεκριμένα με βάση το άρθρο 182 παρ.1 του ανωτέρω νόμου υπάγονται στην υποχρεωτική διαμεσολάβηση οι διαφορές που αφορούν οροφοκτησία, αυτοκίνητα, αμοιβές, οικογενειακές, ιατρική ευθύνη, βιομηχανική ιδιοκτησία, ορισμένες τραπεζικές διαφορές και οι χρηματιστηριακές διαφορές.
Η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ με βάση την Ιδρυτική της Διακήρυξη και τις καταστατικές και θεμελιώδεις αρχές που πρεσβεύει υποστηρίζει το θεσμό της διαμεσολάβησης εφόσον όμως αυτή προωθείται οικειοθελώς και όχι υποχρεωτικά. Ο υποχρεωτικός χαρακτήρας καθιστά το θεσμό αδικαιολόγητο και παράνομο καθώς καθίσταται διαδικαστικό προαπαιτούμενο του παραδεκτού του ένδικου βοηθήματος. Μάλιστα, η υποχρεωτικότητα της διαμεσολάβησης όχι μόνο δε θα φέρει την οικονομική και γρήγορη επίλυση των διαφορών για χιλιάδες υποθέσεις αλλά αντιθέτως θα υπερτονίσει τις παθογένειες του Δικαστικού συστήματος και δε θα συμβάλει στην πολυπόθητη επιτάχυνση της δικαιοσύνης.